Αρχαία λιμνούλα / ένας βάτραχος βουτά – ο ήχος του νερού.
Βατράχους δεν είδαμε στον άγνωστο και (υπό προϋποθέσεις) μικροσκοπικό παράδεισο του Ποδονίφτη, αλλά ούτε σε κάποιο υγρό αρχαίο μονοπάτι στον Κεραμεικό, στην Ακαδημία Πλάτωνος ή στο Λύκειο του Αριστοτέλη. Όμως ο νους μας επέστρεφε συχνά σε αυτό το όμορφο χαϊκού που αποδίδεται στον Ιάπωνα ποιητή Μπασό, ξοδεύοντας λίγη ώρα σε τόπους που ευνοούν τη σιωπή, τη γαλήνη, την περισυλλογή ή απλώς το άδειασμα του μυαλού. Έχουμε πιστέψει ότι οι πόλεις μας (και ειδικά η Αθήνα) είναι μέρη αφιλόξενα και εχθρικά για όποιον θέλει απλώς να ξαποστάσει ή να βρει ένα μικρό καταφύγιο μακριά από την τρέλα της μητροπολιτικής ρουτίνας· και σε μεγάλο βαθμό αυτή είναι η εικόνα. Αλλά την ίδια στιγμή πρόκειται περί αυτοεκπληρούμενης προφητείας: επειδή μας λείπει η περιέργεια και μας νικά η συνήθεια, δεν μπαίνουμε στον κόπο να ξεστρατίσουμε. Αυτό ακριβώς επιχειρήσαμε στο μικρό αφιέρωμα που θα βρείτε στο νέο τεύχος του περιοδικού «Κ»: αλλάξαμε πορεία και ακολουθήσαμε δρόμους που μας έβγαλαν σε οκτώ, περισσότερο ή λιγότερο άγνωστα, αθηναϊκά «ησυχαστήρια», τα οποία, αν το καλοσκεφτούμε, βρίσκονται περισσότερο κοντά μας απ’ όσο νομίζουμε.
Ο Νορβηγός εξερευνητής και εκδότης Άρλιν Κάγγε γράφει στο βιβλίο του Σιωπή (εκδ. Πατάκη): «Το να κλείνεις απέξω τον κόσμο δεν σημαίνει να γυρνάς την πλάτη στο περιβάλλον σου· το αντίθετο: σημαίνει να κοιτάζεις τον κόσμο λίγο πιο καθαρά, να επιμένεις στην πορεία σου, να προσπαθείς να αγαπάς τη ζωή. Η ίδια η σιωπή είναι πλούσια. Εμπεριέχει ποιότητα, μοναδικότητα, πολυτέλεια. Είναι το κλειδί για να ανοίξεις νέους τρόπους σκέψεις. Δεν τη βλέπω σαν αποκήρυξη του κόσμου ή σαν κάτι το πνευματικό, αλλά ως απτή πρακτική για μια πλούσια, γόνιμη ζωή».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του ανανεωμένου περιοδικού «Κ» που κυκλοφορεί στις 17 Απριλίου μαζί με την «Καθημερινή της Κυριακής».
