Τι είναι η «κοινωνική αρχιτεκτονική»; Ένα κίνημα αντίδρασης στις υπερπαραγωγές από μέταλλο και γυαλί που κοστίζουν εκατομμύρια, κολακεύουν τον ναρκισσισμό των λίγων και οδηγούν τις πόλεις σε έναν άνευ προηγουμένου ανταγωνισμό χωρίς πραγματικό κοινωνικό έρεισμα; Είναι μια πιο «δημοκρατική» αρχιτεκτονική; Πιο «πράσινη»; Συμπεριληπτική; «Μια αρχιτεκτονική που δεν είναι τόσο εσωστρεφής και απόλυτη όσο η αρχιτεκτονική που κληρονομήσαμε. Που είναι αδιανόητο να συμβεί στα σχέδια και από αρχιτέκτονες που συναναστρέφονται μόνο αρχιτέκτονες», λέει στο «Κ» η Ήβη Διαμαντοπούλου από το νεϋορκέζικο γραφείο New Affiliates.
«Η κοινωνική συνθήκη στην αρχιτεκτονική θα πρέπει να θεωρείται εγγενής», προσθέτει ο Ίβαν Μπλάσι, διευθυντής του Fundació Mies van der Rohe. «Αν μιλάμε συγκεκριμένα για την Ευρώπη, αυτό γίνεται πιο ισχυρό από ποτέ, γιατί, παρά τις διαφορές που αποτελούν μέρος της ευρωπαϊκής μας ταυτότητας, έχουμε κοινούς τρόπους σχεδιασμού δημόσιων και ιδιωτικών χώρων που επιτρέπουν διαφορετικούς τρόπους οικοδόμησης μιας ποικιλόμορφης συνύπαρξης. Η συμβίωση ζητά οικονομικά προσιτή στέγαση για το κοινό καλό, προκειμένου να αποτραπεί η περιθωριοποίηση, ανάληψη ευθύνης για ό,τι χτίζεται και σχεδιασμός σε συνεργασία με τις τοπικές κοινότητες, που θα επιτρέψει την αλληλεπίδραση και την επικοινωνία μεταξύ όλων των πλευρών».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο 11 Ιουνίου μαζί με την «Καθημερινή της Κυριακής».
