Φουντωτές, οργιάζουσες, ανυπότακτες φτέρες πρασινίζουν τις πλαγιές, όπου οι καμένοι κορμοί των πεύκων σημαδεύουν τον ουρανό σαν λόγχες. Ένα χρυσό σεντόνι από στάχυα απλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι, αναμειγνύεται με ένα χαλί από πράσινους θάμνους, που έχει στρωθεί στις ρίζες ενός μικρού δάσους από οξιές με όμορφο φύλλωμα. Στους λόφους, σαν στεφάνι μνήμης, στέκουν εκατοντάδες σκελετοί πεύκων. Δεν έχουν σκιά, σαν τα φαντάσματα, όπως λέγαμε μικροί. Μια γλυκόπικρη συμφωνία είναι η Βόρεια Εύβοια αυτή την εποχή, ένα ποτήρι με νερό ως τη μέση, που μπορεί κανείς να το δει μισογεμάτο ή μισοάδειο, να γλυκαθεί με την αναγέννηση της φύσης ή να πικραθεί για το κακό που έγινε. Αναποφάσιστοι στέκουν και οι ντόπιοι• στα μάτια τους είναι στιγμές που μοιάζει να ξανακαίει η αντανάκλαση της φωτιάς του περσινού καλοκαιριού και άλλοτε τα σκληραίνει μια αποφασιστικότητα και ένα πείσμα να μείνουν στον τόπο τους και να αγωνιστούν για να ξαναφτιάξουν ένα μέλλον.
Η φωτιά μοιάζει να ένωσε τους Βορειοευβοιώτες περισσότερο με τον τόπο τους, αυτή την ξεχασμένη για δεκαετίες γωνιά της Ελλάδας, που έγινε πρωταγωνίστρια στην επικαιρότητα για ένα κολασμένο δεκαήμερο τον περσινό Αύγουστο και ενεργοποίησε για μήνες τα αντανακλαστικά αλληλεγγύης χιλιάδων πολιτών και φορέων σε όλη την επικράτεια. Σήμερα, οι ντόπιοι μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε ένα εκκρεμές που μετεωρίζεται ανάμεσα στην τραυματική μνήμη και στην αναγκαία ελπίδα. Θέλουν να ξεχάσουν, γιατί η ανάμνηση είναι επώδυνη, αλλά θέλουν και να θυμούνται, ώστε να μη γίνουν τα ίδια ή νέα λάθη. Θέλουν επίσης να έχουμε όλοι πάντα στο μυαλό μας πόσο μεγάλη ήταν η περσινή καταστροφή και πόσοι άνθρωποι υπέφεραν και συνεχίζουν να υποφέρουν εξαιτίας της, αλλά θέλουν και να σβήσουμε από τη μνήμη μας τις εικόνες Αποκάλυψης που παρακολουθήσαμε στις οθόνες μας, ώστε να επισκεφθούμε ως τουρίστες τη Βόρεια Εύβοια, τονώνοντας την τοπική οικονομία και την ψυχολογία των ανθρώπων.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί στις 10 Ιουλίου μαζί με την «Καθημερινή της Κυριακής».
