Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης είναι, όπως λέει, ένας ηθοποιός που παντού αλλού, εκτός από την υποκριτική, αισθάνεται ότι υποδύεται ρόλους. Ξέρει ότι αυτό που λέει είναι οξύμωρο και το απολαμβάνει. Το χαμόγελό του, όταν του το επισημαίνω, έχει μια ανυπότακτη παραδοχή πονηριάς. Οι ρόλοι του, η δουλειά του κυριαρχεί τα τελευταία πολλά χρόνια στη ζωή του. Του είναι δύσκολο να απαγκιστρωθεί από τη δουλειά, παραδέχεται, γιατί «πάντα μου άρεσε να φτιάχνω κόσμους, μου αρέσει να φτιάχνω κόσμους». Και πώς ισορροπεί άραγε; «Ποιος είπε ότι ισορροπώ; Υπάρχω, προσπαθώ να ισορροπήσω, είμαι συνέχεια σε ένα σκοινί ισορροπίας στο οποίο ανεβαίνω και πέφτω. Τώρα σιγά σιγά που μεγαλώνω και αντιλαμβάνομαι περισσότερο τι χρειάζομαι και τι δεν χρειάζομαι, τι θέλω και τι δεν θέλω στη ζωή μου, μου είναι ξεκάθαρα τα μηνύματα. Θα ήθελα τώρα περισσότερο χρόνο μ’ εμένα και όχι με τους ρόλους μου. Αλλά δεν γίνεται, γιατί έτσι ήταν η ζωή μου, συνταξιδεύαμε με τα πράγματα. Οπότε, όταν λέω περισσότερο χρόνο μ’ εμένα, εννοώ ότι θα ήθελα να ακουμπήσω σε ένα μεγαλύτερο συναισθηματικό μου κομμάτι, να ανοίξω μια πόρτα την οποία δεν έχω ανοίξει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται οικογένεια, παιδιά ή κάτι άλλο, αλλά θα ήθελα να ζω σε μια βάση επικοινωνίας που θα μου ανοίξει χιλιάδες άλλες πόρτες για μένα». Λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα του τρίτου κύκλου του Έτερος εγώ και εν μέσω μιας θεατρικής σεζόν που τον βρίσκει στο θέατρο Βεάκη, στην παράσταση Ψηλά απ’ τη γέφυρα, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης θυμάται το ξεκίνημα της συνεργασίας του με τον Σωτήρη Τσαφούλια, μιλά για το έργο του Άρθρουρ Μίλερ, την καταξίωση και τα επόμενα σχέδιά του.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 29 Ιανουαρίου με την «Καθημερινή».
