Η Κατερίνα Στεφανίδη φοράει ένα γαλάζιο φούτερ. Ακριβώς πίσω της, ένας κόκκινος ψηφιδωτός ελέφαντας κάνει ωραία αντίθεση, φανερώνοντας παράλληλα τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες (τον έχει φτιάξει η ίδια). Συζητάμε μέσω Ζoom και, παρότι η σύνδεση με Αμερική κάνει διακοπές, ακούω καθαρά τη ζωντάνια, τη σπίθα, τον κοριτσίστικο ενθουσιασμό της. Γεννημένη στην Αθήνα το 1990, η Κατερίνα Στεφανίδη ξεκίνησε το άλμα επί κοντώ σε ηλικία 10 ετών. Στα 11 είχε ήδη κάνει παγκόσμιο ρεκόρ – το πρώτο από πολλά. Στα 18 έφυγε για Αμερική. Σπούδασε Βιολογία στο Στάνφορντ, έκανε μεταπτυχιακό στη Γνωσιακή Ψυχολογία και εγκατέλειψε το διδακτορικό της χάριν των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, όπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Στο μεταξύ είχε γνωρίσει τον Μίτσελ Κρίερ, τον σύζυγο και προπονητή της, με τον οποίο σήμερα περνούν σχεδόν όλη τη μέρα μαζί, σε μια ζωή γεμάτη κίνηση, άλματα, πτώσεις και νέα άλματα. Λίγο πριν ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου (2-5 Μαρτίου), απάντησε στις ερωτήσεις του «Κ». Η πρώτη ερώτηση είναι αυτή που σκεφτόμαστε όλοι όταν βλέπουμε αυτό το εντυπωσιακό άθλημα:
– Κατερίνα, όταν βλέπεις τον εαυτό σου σε βιντεάκια να πηδάει σχεδόν πέντε μέτρα, λυγίζοντας ένα κοντάρι και τη μέση σου, υπάρχουν ποτέ στιγμές που λες: «Πώς διάολο το κάνω αυτό το πράγμα»;
– Καμιά φορά μού φαίνεται κωμικό. Λέω «τι είναι αυτό το αγώνισμα, ποιος το εφηύρε;». (γέλια). Κατά τα άλλα, ξεκίνησα τόσο μικρή, που το αισθάνομαι σαν να τρέχω, τόσο απλό. Τώρα, εσένα σου φαίνεται δύσκολο αυτό που κάνουμε σωματικά. Το επί κοντώ έχει κυρίως ψυχολογικές και πνευματικές δυσκολίες. Ό,τι και να σου πω, αν δεν το έχεις κάνει, δεν θα καταλάβεις. Επίσης, πολλοί νομίζουν ότι το άγχος μας είναι αν θα πηδήσουμε ψηλά. Καμία σχέση! Το άγχος μας έχει να κάνει με τα κοντάρια. Το μέγεθος, το ύψος, το πάχος, το βάρος…
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου με την «Καθημερινή της Κυριακής».
