Ο Μόργκαν Φρίμαν έχει υποδυθεί τον Νέλσον Μαντέλα, τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών (τρεις φορές, μάλιστα) και, φυσικά, τον Θεό. Είναι, όπως θα περίμενε κανείς, προσεκτικός στους τρόπους του και ταπεινός. Σου κάνει εντύπωση το ότι τα γένια του είναι προσεγμένα. Στο Instagram, το βιογραφικό του λέει: «Ο ηθοποιός που αναγνωρίζεις τη φωνή του». Σε ηλικία 85 ετών, εξακολουθεί να ακούγεται σαν υπόκωφος βροντερός κεραυνός. Είμαι σοκαρισμένος για έναν μόνο λόγο. Κι αυτός δεν είναι τα δύο χρυσά σκουλαρίκια του. Μετά από χρόνια άκαρπων προσπαθειών, επιτέλους, έχω την ευκαιρία να του μιλήσω. Ο Φρίμαν, ο άνδρας που κουβαλάει πάνω του εξήντα χρόνια ιστορίας του Χόλιγουντ, έχει δεκαετίες να δώσει συνέντευξη. Μου μιλάει από το σπίτι του, που βρίσκεται στην ακτή του Κόλπου της Αλαμπάμα, με αφορμή την ταινία Μια απροσδόκητη σχέση (A Good Person), στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τη νεαρή Βρετανίδα σταρ Φλόρενς Πιου.
«Όταν ήμουν παιδί, δεν υπήρχε κανένας ρόλος στις ταινίες με τον οποίο να μπορώ να ταυτιστώ», λέει. «Αν σε κάποια ταινία υπήρχε χώρος για έναν μαύρο άνδρα, έπρεπε να είναι αυτός του “αστείου”. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Σίντνεϊ Πουατιέ και έκανε τους νέους ανθρώπους, όπως ήμουν τότε εγώ, να πιστέψουν πως “ναι, εντάξει, μπορώ να τα καταφέρω”». Ένας από τους πρώτους μεγάλους του ρόλους ήταν αυτός του νταβατζή με το παρατσούκλι Φαστ Μπλακ, στο Δόκανο του 1987. Δεν ερμήνευσε ποτέ ξανά παρόμοιους ρόλους. «Είχα πραγματικά τρομοκρατηθεί στη σκέψη ότι θα παγιδευτώ», θυμάται. «Είναι τόσο εύκολο να παγιδευτείς – είχα τεράστια συνείδηση αυτής της παγίδας. Μου έγιναν όντως προτάσεις να επαναλάβω τον χαρακτήρα που έπαιξα στο Δόκανο, αλλά δεν ήταν καλή ιδέα. Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί που παίζουν είτε μόνο τους κακούς είτε μόνο τους καλούς. Εγώ δεν ήθελα να έχω αυτή την εξέλιξη, που είναι αναπόφευκτη αν αναλαμβάνεις τους ίδιους ρόλους ξανά και ξανά».
Ο φίλος του ο Ντένζελ Ουάσινγκτον έχει πει ότι, τώρα που βρίσκεται στο «φθινόπωρο της ζωής» του, τηλεφωνεί σε σημαντικούς σκηνοθέτες όπως ο Πολ Τόμας Άντερσον και ο Στιβ Μακ Κουίν και τους ζητάει να δουλέψουν μαζί. Ο Φρίμαν, που είναι δεκαεπτά χρόνια μεγαλύτερος από τον Ουάσινγκτον, δεν κάνει το ίδιο. «Ζηλεύω τόσο πολύ την καριέρα του Ντένζελ, κάνει ό,τι θα ήθελα να κάνω». Ακούγεται κάπως ηττημένος. «Πολύ παλιά, είχα μιλήσει με τον Σίντνεϊ. Μου είχε πει: “Ήθελα να γίνω σαν εσένα”». Βγάζει έναν αναστεναγμό. «Αν το δούμε από γενιά σε γενιά, πάντως, νομίζω ότι έχει γίνει αλματώδης πρόοδος».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 23 Απριλίου με την «Καθημερινή».
