Γιατί ένας δημοσιογράφος των New York Times ζήτησε από την γυναίκα να του ανοίξει την πόρτα του μπάνιου; Ή γιατί πήρε το δικό του ξύλινο καρεκλάκι στο βαγόνι του μετρό; Ο Α.Τζ. Τζέικομπς αποφάσισε να ζήσει μία μέρα χωρίς πλαστικό. Δεν επιτρεπόταν ούτε να το ακουμπήσει. Τα συμπεράσματα από το πείραμα του ήταν άκρως αποκαλυπτικά, κυρίως για τον τρόπο που ζούμε.
Σύμφωνα με έκθεση των Ηνωμένων Εθνών, παράγουμε περίπου 400 εκατομμύρια τόνους πλαστικών αποβλήτων κάθε χρόνο. Σχεδόν τα μισά από αυτά πετιούνται μετά από μόνο μία χρήση. Η έκθεση σημείωσε πως «έχουμε εθιστεί στα πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης – με σοβαρές περιβαλλοντικές, κοινωνικές, οικονομικές και υγειονομικές συνέπειες». Με έναν σύντομο υπολογισμό ο δημοσιογράφος εκτίμησε ότι πετάει στα σκουπίδια περίπου 800 πλαστικά αντικείμενα τον χρόνο – συσκευασίες από παραγγελίες φαγητού, στιλό, πλαστικά ποτήρια, κουτιά από την Amazon με αφρολέξ και άλλα.
«Αρκετά νωρίς στην ημέρα μου χωρίς πλαστικό, άρχισα να βλέπω τον κόσμο διαφορετικά», γράφει ο δημοσιογράφος. «Όλα έμοιαζαν απειλητικά, σαν να έκρυβαν πολυμερή. Η κουζίνα ήταν ιδιαίτερα “επικίνδυνη”. Ότιδήποτε θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για μαγείρεμα αποτελούσε παράβαση: η τοστιέρα, ο φούρνος, ο φούρνος μικροκυμάτων».
Για το πείραμα του χρειάστηκε να αγοράσει καινούργια προϊόντα περιποίησης, όπως μια οδοντόβουρτσα φτιαγμένη από τρίχες άγριου χοίρου, να αποχωριστεί το κινητό του, να αποφύγει το ασανσέρ για να μην πατήσει τα πλαστικά του κουμπιά, να φάει με μαχαιροπήρουνα από μπαμπού, να πληρώνει με κέρματα, και άλλα πολλά. Ένας άθλος που μας αποδεικνύει ότι το πλαστικό έχει εισχωρήσει στη ζωή μας σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι πιστεύαμε.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 7 Μαΐου με την «Καθημερινή».
