Το 1986, την ώρα που οι Wham!, κατά την αποχαιρετιστήρια συναυλία τους, υποκλίνονταν για τελευταία φορά μπροστά σε πάνω από 70.000 αλλόφρονες οπαδούς τους, ο Τζορτζ Μάικλ έσκυψε στο αυτί του Άντριου Ρίτζλεϊ και συνόψισε σε μία φράση το μεγαλείο του δικού του πεπρωμένου αλλά και της υποχρέωσης απέναντι στο μουσικό έτερό του ήμισυ: «Δεν θα μπορούσα να το έχω καταφέρει όλο αυτό χωρίς εσένα». Ο Μάικλ συνέχισε την πορεία του στη μουσική βιομηχανία ως σόλο καλλιτέχνης και εξελίχθηκε σε σούπερ σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς, με πλατινένιες πωλήσεις. Ο Ρίτζλεϊ πήγε στην Κορνουάλη, για να ασχοληθεί με την κωπηλασία σε σανίδα. Ο Μάικλ θα έδρεπε δάφνες ως μουσική ιδιοφυΐα. Του Ρίτζλεϊ θα του κολλούσαν, ανθρωποφαγικά, την ταμπέλα του ατάλαντου party boy, θα τον αποκαλούσαν «Animal Andy». Κάποτε μάλιστα τον παρομοίασαν με το… σουσάμι στο ψωμάκι του χάμπουργκερ: «Κανείς δεν ξέρει σε τι χρησιμεύει, παρότι ένα χάμπουργκερ θα φαινόταν λάθος χωρίς σουσάμι στο ψωμάκι του». Στη σκηνή του Γουέμπλεϊ, όμως, ο παλιός του φίλος είχε δίκιο. Οι Wham! όντως «έφτιαξαν» τον Μάικλ. Ο Ρίτζλεϊ, ωστόσο, ήταν εκείνος που έφτιαξε τους Wham!.
Μετά από αμέτρητα ντοκιμαντέρ για τον Τζορτζ Μάικλ και σαράντα χρόνια μετά την πρώτη επιτυχία των Wham!, μπορούμε τώρα να παρακολουθήσουμε την ιστορία τους μέσα από τα μάτια του Ρίτζλεϊ. Για τη συνέντευξή μας, φτάνει στα γραφεία της Sony Music στο Λονδίνο, στην περιοχή του Κινγκς Κρος, κι ενώ δεν μοιάζει καθόλου με τον 19χρονο που είδαμε κάποτε να χορεύει σαν παρδαλό κατσίκι στον ρυθμό του Young Guns (Go for It) κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής εκπομπής Top of the Pops, την ίδια στιγμή παραμένει ακριβώς όπως τότε. Στα 60 του, λεπτός και καλοδιατηρημένος, ντυμένος με σένια ανθρακί αθλητική περιβολή και λευκά τρέινερ, στέκεται ακίνητος, σχεδόν άκαμπτος, με το πρόσωπό του ανέκφραστο. Η εντύπωση της εν εγρηγόρσει ακρίβειάς του αντισταθμίζεται μόνο από το παιχνιδιάρικο βλέμμα του, όπου κάτι αναλαμπές διασκεδαστικού και σκανταλιάρικου ύφους θυμίζουν την παλιά περσόνα του ποπ σταρ.
Προφανώς είναι ευφυής. Επιλέγει τις λέξεις του με προσοχή και φροντίδα, χωρίς να δείχνει καμία από τις κλασικές παρορμήσεις των καλλιτεχνών να σε διασκεδάσουν ή να κερδίσουν την εύνοιά σου. Είναι δύσκολο να πει κανείς αν είναι πάντα τόσο αδιαπέραστος. Οι πληγές από τη σκληρή μεταχείριση που του επιφύλαξαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορεί να παραμένουν ανοιχτές. Σε ανύποπτη στιγμή αναφέρω τη φράση «την εποχή που οι Wham! διαλύθηκαν» κι εκείνος με διακόπτει απότομα: «Δεν διαλύσαμε τους Wham!, απλώς ολοκληρώσαμε την πορεία τους».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί στις 9 Ιουλίου μαζί με την Καθημερινή της Κυριακής.
