Τα δάκρυά της… Μόλις ενημερώθηκα για τον θάνατο της Τζέιν Μπίρκιν, όσο και να φαίνεται περίεργο, αισθάνθηκα την ανάγκη να ακούσω τα δάκρυά της. Αναζήτησα στο κινητό μου το τραγούδι Je suis venu te dire que je m’en vais (Ήρθα να σου πω ότι φεύγω) του Σερζ Γκενσμπούρ και αφέθηκα κοιτάζοντας την αλμυρή γραμμή του ορίζοντα. Η χαμηλόφωνη και ψιθυριστή φωνή του Σερζ που σχεδόν άκαρδα της λέει «Θυμάσαι τις παλιές μέρες και κλαις…» και το πνιγμένο κλάμα της Τζέιν που εμφανίζεται σαν μυστική νότα μετά το δεύτερο λεπτό, ανεβαίνοντας crescendo προς το τέλος της ιστορίας, πήρε μορφή μνημόσυνου. Ποσό παράδοξο ένα ντουέτο όπου ακούγεται μόνο το κλάμα της παρτενέρ να γίνεται ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του μυθικού ζεύγους Γκενσμπούρ-Μπίρκιν. Έτσι έκλαψα την Τζέιν, μπροστά στο απέραντο του Ιονίου, με μια μελωδία που χανόταν στον καυτό αέρα της παραλίας.
Ο Νίκος Αλιάγας αποχαιρετά την Τζέιν Μπίρκιν φέρνοντας στον νου τις συναντήσεις και τις κουβέντες τους.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 23 Ιουλίου με την «Καθημερινή».
