Σύμφωνα με τον ορισμό που δίνει για τον βιγκανισμό η βρετανική Vegan Society, η παλαιότερη βίγκαν οργάνωση στον κόσμο, πρόκειται για έναν τρόπο ζωής «που αποκλείει, στο μέτρο του δυνατού και του εφικτού, όλες τις μορφές εκμετάλλευσης και βίας απέναντι στα ζώα για την παραγωγή τροφίμων, ειδών ένδυσης και κάθε άλλο σκοπό».
Υπάρχει μια σύγχυση γύρω από το θέμα του βιγκανισμού. Ακούμε όλο και πιο συχνά στις παρέες μας ότι κάποιος έγινε βίγκαν, βρισκόμαστε σε τραπέζια όπου κάποιος «περίεργος» αποκλείει τις περισσότερες διατροφικές επιλογές και αναρωτιόμαστε τι είδους «μόδα» είναι και τούτη. Κάποιοι σκέφτονται ότι ίσως πρόκειται για ένα διατροφικό καπρίτσιο ή για ένα καπρίτσιο γενικότερα. Προπάντων, ίσως, αγνοούμε ότι ο βιγκανισμός δεν είναι απλώς τρόπος διατροφής, αλλά τρόπος ζωής, μέρος του οποίου αποτελεί και η διατροφή, και ενίοτε ξεχνάμε την αφετηρία του κινήματος, που δεν είναι άλλη από τη φιλοζωία. Όχι τη φιλοζωία που συνδέεται με την αγάπη προς το κατοικίδιό μας, αλλά την οικουμενική, οριζόντια και κάθετη φιλοζωία.
Τι λένε οι οργανώσεις; Τι λένε οι βίγκαν που βρίσκονται στο διπλανό γραφείο, στην παρέα ή μέσα στο σπίτι μας; Τι λένε οι κτηνίατροι; Και ποιος είναι ο αντίλογος; Δικαιούται κανείς να τρώει κρέας ή να φοράει ένα δερμάτινο μπουφάν απλώς επειδή του αρέσει;
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 23 Ιουλίου με την «Καθημερινή».
