Το πρώτο σοκ ήταν ο Λουτρόπυργος. Το ομολογώ, δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά το τοπωνύμιο αυτού του κάποτε αξιοζήλευτου θερέτρου του δυτικού Σαρωνικού, αλλά, πιστέψτε με, αυτό είναι το λιγότερο. Έχω αφήσει πίσω μου την πόλη της Ελευσίνας, στην τυπική εκκίνηση αυτού του αναπάντεχου σιρκουί που θα με βγάλει, καλώς εχόντων των πραγμάτων, στην παλιά, αγαπημένη γέφυρα της διώρυγας της Κορίνθου, και βρίσκομαι να στροβιλίζομαι με το αυτοκίνητο σε μια ήσυχη, χαριτωμένη κατεβασιά προς τη λαχταριστή θάλασσα που μας χωρίζει από τις βορειοδυτικές ακτές της Σαλαμίνας. Ανοιχτές στροφές ανάμεσα σε πεύκα και ελιές με οδηγούν στα πρώτα σπίτια του παραλιακού οικισμού και κάπου εδώ θυμάμαι την αλησμόνητη ατάκα του πατέρα ενός καλού φίλου από τα Μέγαρα, που αποκαλούσε πολλές από τις διαδρομές της παλιάς εθνικής οδού Αθηνών-Κορίνθου «Μόντε Κάρλο». Επειδή έτυχε πριν από περίπου 25 χρόνια να οδηγήσω από τα ιταλογαλλικά σύνορα μέχρι τη Νίκαια (της Γαλλίας), το συνυπογράφω χωρίς δεύτερη σκέψη: φύγαμε για το δικό μας Μόντε Κάρλο! Ναι, αυτό που αρχίζει λίγο μετά την Ελευσίνα, 25 χιλιόμετρα από την Ομόνοια.
Αν μπεις στο Google και πληκτρολογήσεις «ΠΕΟΑΚ» (Παλαιά Εθνική Οδός Αθηνών-Κορίνθου), καταλαβαίνεις ότι ο βασικός λόγος για να πάρεις τον παραλιακό δρόμο είναι για να γλιτώσεις τα διόδια. Οι ειδήμονες θα σου πουν ότι δεν αξίζει τον κόπο: ό,τι κερδίζεις από την παράκαμψη των δύο σταθμών της Ολυμπίας Οδού σε Ελευσίνα και Ισθμό το χάνεις σε καύσιμο από τα «σταμάτα-ξεκίνα» σε διασταυρώσεις με μικρούς επαρχιακούς δρόμους, ενώ οι πρωτάρηδες σίγουρα θα χαθούν σε κάποιο σημείο· κυρίως στο ύψος των Μεγάρων, όπου πρέπει να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα για να πετύχεις με την πρώτη τη σωστή πορεία – για ευνόητους λόγους η σήμανση είναι ελλιπής και απαρχαιωμένη. Υπάρχει όμως ένας απείρως καλύτερος λόγος για να επιλέξετε την «περιπέτεια» από τη σιγουριά του αυτοκινητόδρομου: η ανακάλυψη μιας μοναδικής (και ανατριχιαστικά κοντινής για τους Αθηναίους) διαδρομής που μπορεί να σας κοστίσει σε χρόνο, αλλά σίγουρα θα σας αποζημιώσει με τις ατελείωτες εκπλήξεις της.
Η ακτογραμμή που ξεκινάει νότια της Ελευσίνας και καταλήγει στους Αγίους Θεοδώρους και στα Ίσθμια, 80 χιλιόμετρα μετά, έχει τη δική της μυθολογία, ένα κουβάρι από (αρνητικά) στερεότυπα αλλά και εξιδανικεύσεις, κιτρινισμένες καρτ ποστάλ, τραύματα (περιβαλλοντικά κυρίως) αλλά και πολλή αγάπη. Όσοι μεγάλωσαν στην περιοχή ή απέκτησαν μαζί της δεσμούς και αναμνήσεις μέσα από ένα εξοχικό ξέρουν όλη την ιστορία: από τη δεκαετία του ’50 και μετά πολλοί μεσοαστοί Αθηναίοι αλλά και πραγματικά εύποροι για τα δεδομένα της εποχής αποκτούν εξοχικές κατοικίες σε μέρη όπως ο Λουτρόπυργος, το Μεγάλο Πεύκο και σταδιακά και νοτιότερα, στην Κινέττα και στους Αγίους Θεοδώρους. Δεν τους αδικούμε: η περιοχή ήταν ακόμα ειδυλλιακή, με πεύκα και παρθένα ακρογιάλια με θέα στον Σαρωνικό και σκιά από τα ψηλά βουνά των Γερανείων ή του Κιθαιρώνα.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 27 Αυγούστου με την «Καθημερινή».
