Η χειραψία του Αλκίνοου Ιωαννίδη είναι γερή, σφιχτή. Σε χαιρετάει και σε κοιτάει στα μάτια. Σημάδι καλού ανθρώπου. Είναι Δεκαπενταύγουστος και κανένα καφέ γύρω από το Θησείο δεν είναι ανοιχτό, προκειμένου να μας φιλοξενήσει για την κουβέντα. Πέφτει η πρόταση να καθίσουμε στα γρασίδια πλάι στις γραμμές του Ηλεκτρικού, σε ένα σημείο όπου έχει δροσιά. Καθώς περπατάμε, τον παρατηρώ. Δεν δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τον τραγουδιστή με την αλογοουρά και το σκουλαρίκι, μια εικόνα με την οποία έχει συνδεθεί από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν έκανε το δισκογραφικό του ντεμπούτο. Έχουν περάσει τριάντα χρόνια από την κυκλοφορία της Αγοράς του κόσμου, σε μουσική και στίχους Νίκου Ζούδιαρη, και το Αλ Χαλίλι «παίζει» ακόμα και σήμερα σε ραδιόφωνα, χορεύεται σε σύγχρονα καφενεία, μνημονεύεται. Ο Προσκυνητής τραγουδιέται δυνατά στις συναυλίες του, ενώ το Όνειρο ήτανε συγκινεί οποτεδήποτε.
Έχει να εμφανιστεί δισκογραφικά από το 2014. Η Μικρή βαλίτσα αποτέλεσε τον πιο πολιτικά ανήσυχο δίσκο του, στον οποίο εκφράζει τις αγωνίες και τους προβληματισμούς του, με το Πάντα θα ξημερώνει, ένα τραγούδι που γράφτηκε λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, να ξεχωρίζει. Το πνεύμα του παραμένει ανήσυχο σε προσωπικό, συλλογικό αλλά και μουσικό επίπεδο. Άλλωστε, κάθε χρόνο οι συναυλίες του συγκεντρώνουν πλήθος κόσμου, ανεξαρτήτως ηλικίας. Κάτι παρόμοιο αναμένεται να συμβεί και στις 11/09 στην Τεχνόπολη, σε μια συναυλία όπου επανενώνεται με την μπάντα των πρώτων συναυλιών του, η οποία αποτελείται από τους Μιλτιάδη Παπαστάμου, Σταύρο Λάντσια, Γιώτη Κιουρτσόγλου και Μιχάλη Καπηλίδη.
«Σε μια εποχή όπου ο καθένας βυθίζεται μόνος στα προβλήματα και στις ανησυχίες του, το να μοιράζεσαι από καρδιάς είναι σίγουρα λυτρωτικό», μας είπε. «Υπάρχει ένα ψυχικό πάρε-δώσε, γιατί η συναυλία φτιάχνεται και από τον ακροατή. Χωρίς αυτόν θα ήμασταν πέντε φίλοι που θα παίζαμε σε πρόβα. Η παρουσία και η ποιότητα του κοινού είναι που μετασχηματίζει όλο αυτό σε μια βαθιά, συλλογική εμπειρία. Αν το κοινό φεύγει σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι όταν ήρθε, δεν έχει να κάνει μόνο με τους μουσικούς, αλλά και με τη δική του ποιότητα».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου με την «Καθημερινή».
