Φίλοι απ’ το εξωτερικό ζηλεύουν επειδή ζούμε στην Αθήνα και μπορούμε να πάμε με τα πόδια στην Ακρόπολη. Έχουν δίκιο, η Αθήνα έχει δεκάδες ομορφιές. Για να φτάσουμε όμως εκεί, πρέπει να περάσουμε από δεκάδες εμπόδια που για εμάς τους Αθηναίους είναι η ζωή μας. Οι σπασμένες πλάκες, οι πινακίδες και τα μηχανάκια στη μέση του πεζοδρομίου είναι οι καθημερινές μας παγίδες. Το αυθαίρετο και παράλογο κτιριακό απόθεμα της πόλης είναι το περιβάλλον στο οποίο υπάρχουμε. Το ελενίτ με το οποίο ο γείτονας κλείνει τη βεράντα του είναι η καθημερινή μας θέα. Τα προβληματικά μέσα μαζικής μεταφοράς είναι η καθημερινή μας ταλαιπωρία. Η έλλειψη πρασίνου σημαίνει ότι ο αέρας που αναπνέουμε δεν είναι καθαρός. Και ουαί και αλίμονό μας αν δεν είμαστε αθλητικοί τύποι και αρτιμελείς, γιατί τότε απλώς δεν μπορούμε να υπάρξουμε με ασφάλεια. Θα μπορέσει ποτέ η Αθήνα να γίνει μια πόλη που θα μας προσφέρει ένα φιλικό, καθαρό, όμορφο και υγιές περιβάλλον; Ή θα συζητάμε πάντα, παραπλανητικά, για την Ακρόπολη;
Η Ελίζα Συναδινού συζητά με τρεις ειδικούς για το αρχιτεκτονικό, πολεοδομικό και συγκοινωνιολογικό μέλλον της Αθήνας. Γιατί δεν είναι η Αθήνα πιο όμορφη, πιο βιώσιμη, πιο εύκολη; Παράλληλα, ο Δημήτρης Ρηγόπουλος, θέτει πέντε ερωτήματα για την Αθήνα που θέλουμε. Να βάλουμε διόδια στον Δακτύλιο; Χρειαζόμαστε περισσότερους πεζόδρομους ή περισσότερους νέους δρόμους; Να φύγουν υπουργεία και δημόσιοι οργανισμοί από το κέντρο, σύμφωνα με το πλάνο για το «κυβερνητικό πάρκο» στον χώρο της παλιάς ΠΥΡΚΑΛ, στον Υμηττό; Πόσα ξενοδοχεία ακόμη αντέχει η Αθήνα; Και, τέλος, θα δούμε νέους ανθρώπους να μετακομίζουν στην Ομόνοια;
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 22 Οκτωβρίου με την «Καθημερινή».
