Ο Γερμανός αρχιτέκτονας Κίλιαν Σμιτς-Χουμπς και ο Έλληνας φωτογράφος Δημήτρης Κλεάνθης τρύπωσαν σε υπόγεια, ανέβηκαν σε κλιμακοστάσια, αγνάντεψαν τη θέα από πολλές ταράτσες, διέσχισαν εισόδους υπηρεσίας, εισέβαλαν σε ένα κουβούκλιο θυρωρού. «Κάποιες φορές στραφήκαμε σε διαρρητικές μεθόδους», θυμάται ο Έλληνας φωτογράφος, ανατρέχοντας στα χρόνια που ερευνούσαν μαζί το αρχιτεκτονικό φαινόμενο που ονομάζεται «αθηναϊκή πολυκατοικία». Από την έρευνά τους προέκυψε το «Athens’ Polykatoikias 1930 – 1975», μια ενδιαφέρουσα έκδοση με φωτογραφίες και κείμενα από τον γερμανικό εκδοτικό οίκο Kettler, η οποία αποτιμά το ιστορικό ίχνος της πολυκατοικίας και τη συμβολή της στον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Βόλτες, επισκέψεις σε διαμερίσματα, αρχεία με στοίβες από χαρτιά, δημοσιεύσεις και σχόλια πολεοδόμων και αρχιτεκτόνων που οραματίστηκαν μια καλύτερη Αθήνα, «βουτιές» σε τραγούδια, λαϊκές παραδόσεις και ιστορικές μνήμες αντικατοπτρίζουν κάτι καφκικό στην προσπάθειά των δύο συνεργατών να υλοποιήσουν την έρευνα. Ωστόσο, τι κάνει τις ελληνικές πολυκατοικίες να ξεχωρίζουν από τις αντίστοιχες της υπόλοιπες της Ευρώπης; «Το γεγονός ότι η Ελλάδα στράφηκε σε αυτές για να λύσει το στεγαστικό της πρόβλημα τη στιγμή που η Ευρώπη αναζητούσε μια λύση στην αποκέντρωση», εξηγεί ο Κίλιαν Σμιτς-Χουμπς.
Μέσα στα χρόνια, οι αντιδράσεις δεν έπαψαν ποτέ να περιστρέφονται γύρω από αυτά τα κτίσματα. Γι’ αυτό, παρά τους φανατικούς εχθρούς και τους πολλούς πιστούς, έγιναν μέρος της φυσιογνωμίας της πόλης, απαντώντας στις ανάγκες που δημιουργήθηκαν στην Αθήνα.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί σήμερα με την «Καθημερινή της Κυριακής».
