Είναι Παρασκευή πρωί στους Αμπελοκήπους. Ο Βινς καταφθάνει με βάδισμα αργό στο γηπεδάκι της οδού Αργολίδος. Φοράει κόκκινη μπλούζα, μπασκετική. Σε λίγο οι πόρτες των γύρω σπιτιών ανοίγουν και από τις πολυκατοικίες ξεπροβάλλουν παρέες δύο και τριών ατόμων, αφήνουν τις τσάντες τους στο γήπεδο, ρίχνουν τα πρώτα σουτ. Μέχρι να μαζευτούν όλοι, κάποιοι πιάνουν την κουβέντα. Από ένα ακουστικό παίζει RNB. Ο Τζεφ τρώει μακαρόνια για πρωινό σε αλουμινένιο πακέτο, ο Βινς μιλάει για τα κατορθώματα της περασμένης νύχτας. Συζητούν για δουλειές και μισθούς. Κάποιος έχει ραντεβού για μια θέση μάγειρα. Πιστεύει ότι τα καλοκαίρια που δούλεψε σεζόν στα νησιά τού έδωσαν την πολυπόθητη προϋπηρεσία. Είναι Φιλιππινέζοι, μετανάστες δεύτερης γενιάς, εικοσάρηδες σήμερα, που αυτό το ραντεβού για μπάσκετ στο ανοιχτό της γειτονιάς το δίνουν από μικρά παιδιά.
Οι γονείς τους ήρθαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’90, μερικές φορές μόνο οι μητέρες τους, κορίτσια 18 χρόνων που έπιασαν δουλειά στα σπίτια αθηναϊκών οικογενειών και έστελναν χρήματα στην πατρίδα, σε όσους έμειναν πίσω. Αλλες παντρεύτηκαν εδώ, άλλες έφεραν τους άνδρες τους από τις Φιλιππίνες. Μεγάλωσαν τα παιδιά τους σε σπίτια ταπεινά, που σήμερα, χρόνια μετά, γεμίζουν τις Κυριακές με συγγενείς και φίλους, με μυρωδιές που ξυπνούν εικόνες νοσταλγικές, με το καραόκε να παίζει στη λούπα τραγούδια έως ότου βραδιάσει.
Τους ακολουθήσαμε. Στο μπάσκετ, στο φαγητό, στη βόλτα, στην εκκλησία. Μας είπαν πώς νιώθουν και τι ονειρεύονται. Μια νέα γενιά που μεγαλώνει ανάμεσα σε δύο κουλτούρες. «Οι Φιλιππινέζοι στις Φιλιππίνες δεν θεωρούν ότι είμαι αρκετά Φιλιππινέζα», μας είπε μια κοπέλα. «Και οι Ελληνες δεν θεωρούν ότι είμαι αρκετά Ελληνίδα».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 26 Νοεμβρίου με την «Καθημερινή».
