Το φαντασμαγορικό σύμπαν του ζωντανού θρύλου των άνιμε (ιαπωνικά κινούμενα σχέδια) αποκτά νέο κεφάλαιο με την ταινία Το αγόρι και ο ερωδιός. Τι είναι όμως εκείνο που τον κάνει τόσο διαφορετικό, τι ρόλο παίζουν οι αναμνήσεις του και πώς το γκρίζο, το πράσινο και το κόκκινο ορίζουν το έργο του;
Βρισκόμαστε στον χειμώνα του 2005 και στον αίθουσα του κινηματογράφου Δαναός προβάλλεται το Κινούμενο Κάστρο του Χαγιάο Μιγιαζάκι. Στο πανί του σινεμά, ένας πύργος στηριζόμενος πάνω σε δύο τεράστια πόδια από κοτόπουλο περπατά με γρήγορο βήμα. Η κίνηση είναι απόλυτα φυσική, τα χρώματα αιχμαλωτίζουν το βλέμμα, η ατμόσφαιρα θυμίζει παραμύθι, οι θεατές σαστίζουν – όπως ακριβώς σαστίζει και η νεαρή ηρωίδα στη θέα του κινούμενου κάστρου. Μια κατάρα την έχει γεράσει κατά πολλές δεκαετίες και ο μόνος που μπορεί να τη σώσει είναι ένας μάγος, ο οποίος μεταμορφώνεται σε πτηνό με εντυπωσιακό φτέρωμα. Όλα αυτά με φόντο έναν πόλεμο έτοιμο να κατασπαράξει τον κόσμο τους. Οι κινούμενες εικόνες του Ιάπωνα δημιουργού λειτουργούν σαν όνειρο· όλα βγάζουν νόημα, παρότι τα πάντα μοιάζουν παράλογα.
Δεκαεννιά χρόνια μετά, ο Μιγιαζάκι βρίσκεται και πάλι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας με το φιλμ Το αγόρι και ο ερωδιός. Η τελευταία του ταινία είναι προτεινόμενη για Όσκαρ Κινούμενων Σχεδίων, σπάζοντας τα ταμεία παγκοσμίως (στην Ελλάδα θα κάνει πρεμιέρα την 1η Φεβρουαρίου). Ο Μιγιαζάκι δεν είναι πια ένα κρυφό μυστικό των οπαδών των άνιμε, είναι ένας θεσμός, κάθε ταινία του αποτελεί κινηματογραφικό γεγονός. Άλλωστε, το ότι το Ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων βρίσκεται πολύ συχνά στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα λέει από μόνο του πολλά.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 28 Ιανουαρίου με την «Καθημερινή».
