Κάποτε, σε ένα παλιό ομαδικό παιχνίδι στο κινητό που ήταν πολύ δημοφιλές στα ’00ς, έπεφτε συχνά η ερώτηση: «Δέκα γειτονιές της Αθήνας από κάππα». Στις παρέες, συνήθως, οι απαντήσεις που δίνονταν ήταν οι προφανείς (Κολωνάκι, Καλλιθέα, Κολωνός) και κάπου εκεί το θέμα κολλούσε. Ίσως κάποιος έξυπνος να σκεφτόταν τα Κάτω Πατήσια και τα Κάτω Πετράλωνα. Πάντως, την περιοχή της Κυπριάδου, που περιλαμβανόταν στις σωστές απαντήσεις με τις οποίες σε προμήθευε η εφαρμογή, δεν τη σκεφτόταν κανείς. Και αυτό γιατί ακόμη και για όσους έχουν μεγαλώσει στην Αθήνα, αυτή η γειτονιά στο τέρμα της Πατησίων, δίπλα στα Άνω Πατήσια, στη Ριζούπολη, στο Γαλάτσι, είναι εντελώς άγνωστη.
Εκεί θα συναντήσει κανείς μια γειτονιά ιδιαίτερου αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος, άλλοτε «σπίτι» διάσημων καλλιτεχνών, που σχεδιάστηκε με φαρδιά πεζοδρόμια, πρασιές και κήπους. Αν έχεις συνηθίσει το βλέμμα σου να εγκλωβίζεται στο γκρι και το βήμα σου να περιορίζεται σε μικροσκοπικά πεζοδρόμια που δεν εξυπηρετούν τον σκοπό που δηλώνει το όνομά τους, η Κυπριάδη ή Κυπριάδου, με το άφθονο πράσινο, την καλή ρυμοτομία, τους μεγάλους δρόμους και τα πεζοδρόμια, καθώς και τα αρκετά διώροφα σπίτια που αφήνουν τη θέα προς τον ουρανό ανοιχτή, μοιάζει με παράδεισο. Για τους παλιούς κατοίκους, όμως, που έχουν εικόνες και μνήμες από το πώς ήταν η γειτονιά τους πριν από την επέλαση της μεγάλης ανοικοδόμησης, οι καλύτερες μέρες ίσως να έχουν παρέλθει.
Τι έχει απομείνει σήμερα από όσα οραματίστηκε προ ενός αιώνα ο Επαμεινώνδας Κυπριάδης;
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου με την «Καθημερινή».
