Καθιερωμένη για δεκαετίες ως κορυφαίος χειμερινός προορισμός και συνδεδεμένη άρρηκτα με τη χιονοδρομία, λόγω της εγγύτητάς της με το Χιονοδρομικό Κέντρο Παρνασσού, η Αράχωβα δεν θυμίζει σε τίποτα το χωριό των μαστόρων και των κτηνοτρόφων που κάποτε προσέλκυε επισκέπτες μόνο περιστασιακά, ως στάση στον δρόμο προς τους Δελφούς. Οι Ευρωπαίοι και Έλληνες επισκέπτες σταματούσαν στο χωριό για ανεφοδιασμό, ή για να προμηθευτούν υφαντά από τις ξακουστές Αραχωβίτισες υφάντρες: «Η Αράχωβα, ένας απέραντος αργαλειός», έγραφε ο Φάνης Μιχαλόπουλος στην Καθημερινή το 1935.
Το 1976, ο Καραμανλής, προσηλωμένος στην ανάδειξη του ελληνικού τουρισμού, εγκαινιάζει επίσημα το χιονοδρομικό κέντροστον Γεροντόβραχο. Γοητευμένος από τη δυναμική της περιοχής δηλώνει: «Θα κάνω τον Παρνασσό Σαμονί», εννοώντας το Chamonix των Άλπεων. Τις επόμενες δεκαετίες η Αράχωβα μεταμορφώνεται.
Τα παλιά κατώγια όπου κάποτε ζεσταίνονταν τα ζώα έγιναν ξενώνες, οι απόγονοι των ξακουστών μαστόρων ασχολούνται πλέον αποκλειστικά με τον τουρισμό, η νυχτερινή διασκέδαση έγινε λόγος να έρθει κάποιος στο βουνό. Τα Σαββατοκύριακα στον στενό περιφερειακό δρόμο περνούν έως και 10.000 επισκέπτες.
Όσο οι ανάγκες για υποδομές αυξάνονται, ένα ερώτημα παραμένει: Μπορεί η Αράχωβα να υποστηρίξει ομαλά των αριθμό των επισκεπτών που δέχεται; Πότε το «πολύ» γίνεται «υπέρμετρα πολύ»;
*Περισσότερα για την Αράχωβα και το χρονικό της εξέλιξής της σε «Μύκονο του χειμώνα», στην πρωτότυπη έκδοση «Τα βουνά μας-Παρνασσός», που κυκλοφορεί την Κυριακή 3/3 με την «Καθημερινή».
