Τα αυτοκίνητα διασχίζουν αργά την παλιά γέφυρα του Ευρίπου. Οι ποδηλάτες επιλέγουν το πεζοδρόμιο για τη μετακίνησή τους, αλλά μπλέκονται με τις βαλίτσες των άρτι αφιχθέντων επιβατών του τρένου. Οι ξένοι σταματούν στη μέση της συρταρωτής γέφυρας και στρέφουν το βλέμμα τους στην κίνηση των «τρελών νερών» της Χαλκίδας, για να παρατηρήσουν το παγκοσμίως μοναδικό φαινόμενο του πορθμού, που οφείλεται στη συχνή εναλλαγή των υδάτινων ρευμάτων και στην παλίρροια. Για την ώρα, τα ρεύματα κατευθύνονται προς τον Βόρειο Ευβοϊκό. Σε λίγες ώρες αυτό θα αλλάξει.
Διασχίζοντας τη γέφυρα προς τη νησιωτική Εύβοια, η πρώτη εικόνα που δεν μπορεί να προσπεράσει κανείς είναι η συστοιχία των ξενοδοχείων και των τσιμεντένιων κτιρίων στο παραλιακό μέτωπο. Από τα μπαλκόνια των δωματίων τους οι ένοικοι αντικρίζουν τη βοιωτική πλευρά και το κάστρο του Καράμπαμπα, που «κρύβεται» πίσω από την πυκνή βλάστηση του λόφου. Στο βάθος της ευβοιωτικής πλευράς αντικρίζουν ακτές και υψώματα του νησιού. «Η μορφολογία της Χαλκίδας είναι ξεχωριστή. Η μεγάλη της ακτογραμμή που απλώνεται στις δύο πλευρές της πόλης εντυπωσιάζει τους επισκέπτες, δημιουργώντας την αίσθηση ότι βρίσκονται σε μια μεγάλη λίμνη», σχολιάζει η αρχιτέκτονας Ελένη Γκίνη, κάτοικος της πόλης.
Μια βόλτα στην πρωτεύουσα της Εύβοιας που έχει ιστορία, μια όμορη περατζάδα και κατοίκους που προβληματίζονται αλλά την αγαπάνε.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 21 Ιουλίου με την «Καθημερινή».
