Ο Νικ συνάντησε για πρώτη φορά τα άλμπατρος του Λέισαν* (Phoebastria immutabilis) στη διάρκεια μιας εκπαιδευτικής-ερευνητικής επίσκεψης στα κοραλλιογενή νησιά Μίντγουεϊ στον Βόρειο Ειρηνικό. Πάνω από 450.000 ζευγάρια άλμπατρος βρίσκονται στα Μίντγουεϊ, πράγμα που σημαίνει ότι είναι το «σπίτι» του μεγαλύτερου πληθυσμού του συγκεκριμένου είδους στον κόσμο. Τα πουλιά καλύπτουν μια περιοχή 2,4 τετραγωνικών μιλίων, κάνοντας φωλιές παντού.
Όταν όμως κοιτάξεις γύρω σου, εκτός από τα πουλιά βλέπεις ότι όλο το νησί καλύπτεται από τεράστιες ποσότητες πλαστικού. «Είναι αδύνατον να μη δεις πλαστικό, βρίσκεται παντού!» δηλώνει ο Νικ. Και το περίεργο είναι ότι ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση πλαστικού παρατηρείται γύρω από τις φωλιές των άλμπατρος.
Πώς φτάνει, όμως, τόσο πλαστικό στο νησί;
Οι μεγαλύτερες ποσότητες πλαστικού φτάνουν μέσα στο στομάχι των πουλιών, που το καταπίνουν κατά λάθος, όταν ψαρεύουν στη θάλασσα. Μετά το αναμασούν/το μηρυκάζουν, δημιουργώντας ένα μείγμα τροφής με πλαστικό, και ταΐζουν με αυτό τα μικρά τους. Οι επιστήμονες λένε ότι φτάνουν απίστευτες ποσότητες πλαστικού κάθε χρόνο στο νησί μέσω των… στομαχιών των άλμπατρος. Όπως μάλιστα παρατηρεί ο Μάλλος: «Είναι πολύ παράξενο να βλέπεις ένα υπέροχο νησί, ένα απίθανο περιβάλλον με γαλαζοπράσινες θάλασσες και ολόλευκες αμμώδεις παραλίες να καταστρέφεται από μία πολύχρωμη “παραφωνία” πλαστικού, που βρίσκεται διάσπαρτη παντού». Κυρίως πρόκειται για μικρά κομμάτια πλαστικού, όπως καπάκια, οδοντόβουρτσες, αναπτήρες, που όλα τα έχουν μεταφέρει πουλιά!
Συνειδητοποιώντας την κατάσταση, έξι μήνες αργότερα, ο Μάλλος έγινε μέλος της οργάνωσης «Προστασία των Ωκεανών» (Ocean Conservancy) ως ειδικός στη θαλάσσια ρύπανση και από τότε έχει επικεντρώσει τις μελέτες του στο πώς τα απορρίμματα επηρεάζουν τη θαλάσσια ζωή και πώς μπορούμε να την εμποδίσουμε να φτάσει στις ακτές μας.
