Θα ξεκινούσαμε από την κατασκήνωση στη Βαρυμπόμπη.
Πρώτη στάση μας θα ήταν ένα μοναστήρι. Μετά θα ανεβαίναμε με το τελεφερίκ στον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας και ύστερα από λίγες ώρες θα φτάναμε στο καταφύγιο. Εκεί θα τρώγαμε το μεσημεριανό μας. Στην επιστροφή θα κατεβαίναμε από τη χαράδρα της Χούνης.
Ξυπνήσαμε στις 6.30 το πρωί, ετοιμαστήκαμε και στις 7.30 ξεκινήσαμε από το «Χαρούμενο Χωριό». Στη μεγάλη πόρτα της κατασκήνωσης μας περίμεναν δύο φίλοι του αρχηγού, ένας εντομολόγος και μία ερπετολόγος, που είχε φέρει και τα εργαλεία της: μια σιδερένια μαγκούρα με μια καμπύλη στην άκρη –για να πιάνει τα φίδια– και ειδικά γάντια που έμοιαζαν με του τερματοφύλακα.
Περπατούσαμε για αρκετή ώρα σε χωματόδρομο. Η ερπετολόγος, που πάντα προχωρούσε μπροστά, είδε ένα φίδι και προσπάθησε να το πιάσει, αλλά δεν πρόλαβε. Μετά συνεχίσαμε σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο, όπου είδαμε το πουκάμισο μιας σαύρας! Τρεις ώρες μετά, ο δρόμος μάς οδήγησε στο μοναστήρι για να ξεκουραστούμε, να πιούμε νερό και να μας κεράσουν οι καλόγριες λουκούμια. Όταν αργότερα φτάσαμε στο τελεφερίκ, μας ενημέρωσαν ότι ήταν κλειστό για συντήρηση. Οι περισσότεροι στενοχωρήθηκαν, αλλά κάποιοι χάρηκαν, γιατί ήθελαν να ανέβουν μέσα από χαράδρα. Έγινε λοιπόν αλλαγή σχεδίου και αποφασίστηκε να ανεβούμε από τη χαράδρα της Χούνης μέχρι τον πυρήνα του δρυμού.
Όταν φτάσαμε σε ύψος 650 μέτρων, είδαμε μαύρα βροχερά σύννεφα. Τότε ο αρχηγός αποφάσισε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, αλλά ο εντομολόγος και η ερπετολόγος αποφάσισαν να συνεχίσουν. Σε λίγο άρχισε η βροχή, αλλά εμείς συνεχίσαμε να περπατάμε. Ακούγαμε δυνατές βροντές και λίγα λεπτά μετά άρχισε να πέφτει χαλάζι. Βραχήκαμε μέχρι το κόκαλο και οι περισσότεροι έφαγαν τούμπες, μέσα σε αυτούς κι εγώ! Όταν τελικά καταφέραμε να βγούμε από τη χαράδρα, ήρθε και μας πήρε πούλμαν για να μας πάει πίσω στην κατασκήνωση, βρεγμένους αλλά και πολύ χαρούμενους από τη μεγάλη περιπέτεια.
Μάθαμε πως ο εντομολόγος και η ερπετολόγος κατάφεραν να φτάσουν στο καταφύγιο, αλλά τα ρούχα τους ήταν τόσο βρεγμένα, που αναγκάστηκαν να φορέσουν ρούχα του καταφυγίου!
Του χρόνου θα ξαναπάω στο «Χαρούμενο Χωριό», για να καταφέρω να φτάσω μέχρι το καταφύγιο Μπάφι.
Μάνος-Κυριάκος Βένιος, 9½ χρόνων
