Έφτασαν σπίτι μας αρχές της άνοιξης και θα μείνουν εδώ όλο το καλοκαίρι. Για μας είναι ωραίο να τα βλέπουμε να πετάνε με τα ακροβατικά ζιγκ-ζαγκ τους στον αέρα ή να κάθονται πολλά μαζί στα σύρματα και να ακούμε τα τραγούδια τους και τα χαρούμενα τιτιβίσματά τους. Για τον Παπουτσωμένο όμως!…
Καθόμουν στην αυλή μας χαϊδεύοντας τον Παπουτσωμένο πίσω από τ’ αυτιά όταν δεχτήκαμε την άγρια επίθεση. Δύο μπλε σκουρόχρωμα γυαλιστερά πουλιά με μακριά ψαλιδωτή ουρά άρχισαν να εφορμούν εναντίον μας. Και τι εφόρμηση!
Έρχονταν τόσο κοντά μας, που ένιωθα τον αέρα από τις μυτερές φτερούγες τους!
Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτά τα πουλιά ήταν τα χελιδόνια που ζούσαν στην αποθήκη πίσω από το σπίτι μας, στο χωριό, και δεν ήμουν εγώ ο στόχος τους, ήταν ο Παπουτσωμένος! Να πίστευαν πως ο γερο-τεμπέλης γάτος μας, με το τιγρέ κοστούμι και τις λευκές πατούσες, θα κυνηγούσε τα μικρά τους στην αποθήκη; Δεν το διακινδύνευαν! Έτσι, έκαναν επίθεση πάνω απ’ το κεφάλι του, τσιμπώντας τον με τα ράμφη τους τόσο δυνατά, ώστε έτρεξε κάτω απ’ τη βεράντα, ο καημένος, για να σωθεί. Μου έκανε εντύπωση που αυτά τα μικρά πουλιά πλησίαζαν τόσο κοντά σε μια γάτα -και σ’ εμένα- χωρίς να δείχνουν να φοβούνται. Ήταν όμως τόσο ευκίνητα και επιδέξια στο πέταγμα, ώστε γιατί να ανησυχήσουν; Μπορούσαν εύκολα να ξεφύγουν από τα νύχια και το στόμα μιας γάτας. Πόσω μάλλον από τον τεμπέλη Παπουτσωμένο!…
Τα χελιδόνια της αποθήκης μας ανήκουν στα σταβλοχελίδονα, ένα από τα πέντε είδη χελιδονιού που συναντάμε στην πατρίδα μας και το πιο πολυπληθές, κυρίως στις αγροτικές περιοχές. Γι’ αυτό όλοι εμείς στο χωριό, όταν λέμε «χελιδόνι», εννοούμε το σταβλοχελίδονο. Το σταβλοχελίδονο έχει την πιο διχαλωτή ουρά από όλα τα χελιδόνια. Είναι, επίσης, πιο επιδέξιος ακροβάτης από τα υπόλοιπα. Πιάνει την τροφή του – μιλιούνια ολόκληρα από σφήκες, μύγες, σκαθάρια, ιπτάμενα μυρμήγκια και μέλισσες- πετώντας. Και όταν δεν σαρώνει έντομα απ’ τον αέρα ή δεν «φτυαρίζει» με το ανοιχτό ράμφος του νερό από τη λιμνούλα στο διπλανό χωράφι για να ξεδιψάσει, κουρνιάζει -κατά δεκάδες- στη στέγη μας, στα ηλεκτρικά σύρματα του δρόμου ή σε γυμνά κλαδιά. Πριν από πολλά χρόνια, τα σταβλοχελίδονα ζούσαν σε σπηλιές και μέσα σε σχισμές βράχων. Αλλά όταν οι άνθρωποι άρχισαν να χτίζουν στάβλους, αποθήκες και αχυρώνες, κάποια από τα χελιδόνια μετακόμισαν. Αυτά τα σκοτεινά καταφύγια τα έκαναν να νιώθουν σαν στο σπίτι τους – αρκεί οι πόρτες να ήσαν ανοιχτές ώστε να μπορούν να μπαινοβγαίνουν.
Τα χελιδόνια μας φτιάχνουν τις φωλιές τους στα δοκάρια μέσα στην αποθήκη μας. Μαζεύουν λάσπη με τα ράμφη τους από το κοντινό ρυάκι και την πλάθουν σε μικρούς σβόλους. Κολλάνε μια σειρά από τέτοιους σβόλους πάνω στο δοκάρι και περιμένουν να στεγνώσει. Μετά προσθέτουν άχυρα και τα καλύπτουν με ένα νέο στρώμα λάσπης. Αυτό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, έως ότου φτιάξουν μια βαθιά φωλιά σε σχήμα γαβάθας. Μέχρι τότε θα έχουν χρειαστεί εκατοντάδες ή και χιλιάδες σβόλοι! Όταν τελειώσει η κατασκευή της φωλιάς, τη φοδράρουν με μαλακά λευκά φτερά που βρίσκουν μαδημένα από τα περιστέρια και τις κότες μας και από Απρίλιο μέχρι Αύγουστο γεννάνε τα αυγά τους. Και τότε ο Παπουτσωμένος βρίσκει τον μπελά του! Όταν εκκολαφθούν τα μικρά, οι δύο γονείς αναλαμβάνουν τη φροντίδα τους. Μ’ αρέσει να τους βλέπω πολυάσχολους, να πηγαινοέρχονται μπρος-πίσω στις φωλιές για να ταΐσουν αυτά τα διάπλατα στόματα που δεν χορταίνουν ποτέ. Το ίδιο φαίνεται να αρέσει και στον Παπουτσωμένο, που τα παρακολουθεί συνεχώς με τα γατίσια μάτια του. Αυτό, όμως, πληρώνει!
Με τον ερχομό του Αυγούστου, τα νεαρά σταβλοχελίδονα θα πετούν τόσο καλά όσο και οι γονείς τους. Θα έχουν μάθει να στριφογυρίζουν με χάρη στον αέρα, να πιάνουν τα δικά τους έντομα και να πίνουν την ώρα που πετάνε, ενώ θα έχουν κάνει και τις πρώτες τους αναγνωριστικές πτήσεις για να μάθουν την περιοχή και να επιστρέψουν εύκολα την επόμενη χρονιά. Στο τέλος του καλοκαιριού θα είναι έτοιμα για τη φθινοπωρινή τους μετανάστευση. Τα μικρά και οι γονείς θα ενωθούν με άλλα χελιδόνια σε τεράστια σμήνη και θα ξεκινήσουν το μεγάλο ταξίδι τους από την Ελλάδα προς την Αφρική, για να ξεχειμωνιάσουν. Θα ταξιδέψουν 10.000 χλμ. πετώντας πάνω από τη θάλασσα του Αιγαίου και διασχίζοντας την τεράστια έρημο της Σαχάρας, παλεύοντας με αρπακτικά πουλιά, καταιγίδες και δυνατούς ανέμους!
Τα αγαπάμε τα μικρά χαριτωμένα σταβλοχελίδονά μας. Πάντα χαιρόμαστε να τα βλέπουμε να έρχονται ξανά στο κτήμα μας και να ακούμε τα τραγούδια τους και τα χαρούμενα τιτιβίσματά τους. Να επιστρέφουν κάθε χρόνο στην αποθήκη μας για να επισκευάσουν τις φωλιές τους, να πιάσουν έντομα στα χωράφια μας και να κυνηγήσουν το γερο-τεμπέλη Παπουτσωμένο γάτο μας.
