Ο Βορέας ήταν ο θεός του φοβερού και τρομερού βοριά, του ανέμου που προκαλεί αντάρα και κάνει τα πλοία να δένουν στα λιμάνια.
Μια μέρα, καθώς έκανε τη βόλτα του πάνω από την Αττική, πήρε το μάτι του την κόρη του Ερεχθέα, τη γοητευτική Ωρείθυια, και ο έρωτας τον χτύπησε κατακούτελα. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, εμφανίστηκε μπροστά της και τη ζήτησε σε γάμο. Της είπε μάλιστα να βιαστεί να ετοιμάσει τα πράγματά της, γιατί την ίδια κιόλας μέρα θα την πήγαινε στο βασίλειό του, βόρεια, πολύ βόρεια. Τον είδε έτσι αναμαλλιασμένο, φωνακλά και ορμητικό η κοπελίτσα και κατατρόμαξε. Μαύρα σύννεφα στριφογύριζαν στο διάβα του, άστραφτε και βρόνταγε κι έτσι και δε γινόταν το δικό του, ποιος είδε τον θεό Βορέα και δεν τον φοβήθηκε! Έτρεξε στον πατέρα της και χώθηκε στην αγκαλιά του. Αδύνατο να δεχτεί ο Ερεχθέας να δώσει την περιστέρα του σε τούτο τον αγριάνθρωπο, ε… ε…, αγριάνεμο.
Στην αρχή ο Βορέας προσπάθησε να τον μεταπείσει με ήπιο τρόπο. Γρήγορα, όμως, έχασε την υπομονή του.
«Ποιος είναι αυτός που θα τολμήσει να αντισταθεί στη θέλησή μου; Εγώ σηκώνω κύματα βουνά, ξεριζώνω δέντρα αιωνόβια, ισοπεδώνω κάστρα απόρθητα και κάνω κοτζάμ γη να τρέμει στο πέρασμά μου και θα ντροπιαστώ παρακαλώντας σα μαθητούδι έναν κοινό θνητό; Αφού δε μου τη δίνει, θα την κλέψω την Ωρείθυια!» βρυχήθηκε οργισμένος.
Μεμιάς πλατάγισε τις δυνατές του φτερούγες κι έγινε χαλασμός: χιλιόχρονα δάση κουνιόνταν συθέμελα σαν τις καλαμιές, οι θάλασσες άφρισαν από τα θεόρατα κύματα και ο ουρανός μαύρισε από τα σύννεφα που χαμήλωναν επικίνδυνα, φορτωμένα βροχή και χαλάζι. Τα ζώα έτρεχαν αλαφιασμένα, ψάχνοντας τρόπο και γωνιά για να προφυλαχτούν από την παγωνιά. Έδωσε μια ο Βορέας, άρπαξε την Ωρείθυια κι από ’δω πάν’ κι οι άλλοι… Την πήγε στα παλάτια του κι έκανε μαζί της δίδυμα, δύο πανώρια παλικάρια. Ο Ζήτης και ο Κάλαϊς είχαν φτερούγες και πετούσαν σαν τον πατέρα τους. Πήραν, μάλιστα, μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία και άφησαν όνομα στη μυθολογία για τα ηρωικά τους κατορθώματα.
