Kατά τη διάρκεια του lockdown, άρχισα να διαβάζω το «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ» κάθε βράδυ στον σύζυγο και στους γιους μου. Οι 800 σελίδες του εξαιρετικού μυθιστορήματος του Ντίκενς μπορεί να φαντάζουν πολλές, ειδικά για αυτιά που έχουν συνηθίσει να ακούν τον ήχο από ηλεκτρονικά παιχνίδια σε ακουστικά. Αλλά καθώς ο κόσμος σταμάτησε, οι δύο ή τρεις σελίδες που καταφέρναμε να διαβάζουμε κάθε βράδυ μάς έκαναν να στοχαστούμε, να αγχωθούμε, να συγκινηθούμε, μας προσέφεραν παρηγοριά και μας βοηθούσαν να ξεφύγουμε. Στις πιο σκοτεινές μέρες του εγκλεισμού, ήταν λες και η φαντασία μας περιπλανιόταν στους δρόμους του βικτωριανού Λονδίνου, ενισχύοντας την επιθυμία μας να επισκεφθούμε ξανά αυτά τα μέρη όταν θα ξανάνοιγαν τα πάντα. Ένιωσα απίστευτη χαρά όταν επέστρεψα στο περίφημο Covent Garden, όπου, ανάμεσα στις αμέτρητες περιπέτειές του, ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ αγόρασε λουλούδια για την αγαπημένη του Ντόρα, πέρασε μια βασανιστική νύχτα στο θέατρο παρακολουθώντας τον «Ιούλιο Καίσαρα» και ήπιε στη μικρή μπιραρία The Lamb and Flag (Rose Street 33), που υπάρχει ακόμη.
Ακόμη και σήμερα ο Ντίκενς θα αναγνώριζε τους δρόμους και τα στενά που φιλοξενούν τις αψεγάδιαστες μπουτίκ του Covent Garden, τα εστιατόρια με τη ζωντάνια που προσφέρουν, τα θέατρα και τα ξενοδοχεία. Όπως επίσης και μεγάλο μέρος της αρχιτεκτονικής και της εμπορικής βουής της Πλατείας (η πρώτη σύγχρονη πλατεία του Λονδίνου λειτουργεί ως αγορά από το 1654). Παρότι σήμερα είναι πιο πιθανό να βρεθεί κάποιος να σκέφτεται ποιο γυαλιστερό φιαλίδιο να επιλέξει στο Chanel Fragrance and Beauty Boutique (The Market Building 6A), παρά να διαλέξει κουνουπίδι από το καρότσι ενός πλανόδιου πωλητή.
Για τη σύγχρονη οδύσσειά μου στο Covent Garden, μένω στο ξενοδοχείο The Henrietta (Henrietta Street 14-15), σε πολύ μικρή απόσταση από την κεντρική Πλατεία, απέναντι από μια πολύ μικρή πλαϊνή είσοδο της επιβλητικής Εκκλησίας του Αγίου Παύλου (Bedford Street), που είναι γνωστή και ως «Εκκλησία των Ηθοποιών» και την οποία σχεδίασε ο Ίνιγκο Τζόουνς. Εδώ βαφτίστηκε ο ζωγράφος Ουίλιαμ Τέρνερ και παντρεύτηκαν οι ροκ σταρ Γκουέν Στεφάνι και Γκάβιν Ρόσντεϊλ. Μπροστά από το προστώο της συγκεντρώνονται οι περφόρμερ του δρόμου του Covent Garden. Η Henrietta Street έχει πλούσια καλλιτεχνική κληρονομιά (η Τζέιν Όστιν επισκέφθηκε εδώ τον αδελφό της, όπως υποδηλώνει η πλακέτα πάνω από τον αριθμό 10 της οδού) και το ξενοδοχείο εξακολουθεί να προσελκύει ένα δημιουργικό κοινό, χάρη στο μοναδικό του στιλ και στη χαλαρή του ευαισθησία. Οι παλ αποχρώσεις των εσωτερικών χώρων, που συνδυάζουν το ποπ με το ντεκό (και τους κάνουν όσο χαριτωμένους χρειάζεται), καθώς και το έξυπνο και σοφιστικέ παιχνίδισμα που κρύβει η κάθε σχεδιαστική λεπτομέρεια, το καθιστούν ιδανικό κρησφύγετο για τον εξερευνητή της αισθητικής του 21ου αιώνα.
Φτάνοντας στη Henrietta Street, η ατμόσφαιρα είναι πολύ γιορτινή, καθώς τα παλιά καρότσια των πλανόδιων πωλητών είναι γεμάτα με πανέμορφα λουλούδια (όχι μόνο εδώ, αλλά και σε όλα τα δρομάκια του Covent Garden). Τα υπαίθρια τραπέζια ξενοδοχείων και εστιατορίων και η ομορφιά και η γραφικότητα του μέρους, που προσφέρεται για φωτογραφίες στο Instagram και προσκαλεί τους επισκέπτες να ξανάρθουν, προσδίδουν μια σχεδόν καρναβαλική νότα. Διάφορα pop-up μπαρ σερβίρουν κοκτέιλ στην Πλατεία, ενώ δίπλα υπάρχουν άνετες ξύλινες καρέκλες σε παστέλ χρώματα για να καθίσει κανείς και να χαλαρώσει. Παντού βλέπω γιρλάντες λουλουδιών και ο λαμπερός διάκοσμος φωτίζει τα κεφάλια όσων τρώνε. Είναι στιγμές που νιώθω πως έχω μπει σε ένα πανέμορφο κινηματογραφικό πλατό.
Καθώς δεν υπήρχε πρόσβαση σε πολιτιστικά ιδρύματα για έναν χρόνο, υπάρχει μεγάλη όρεξη για όσο το δυνατόν περισσότερη τέχνη και πολιτισμό (πάντα σύμφωνα με τα μέτρα και τους περιορισμούς λόγω Covid-19). Το Somerset House (Strand), το συγκρότημα καλλιτεχνικών χώρων που στεγάζεται σε ένα τετράπλευρο σύμπλεγμα κτιρίων πάνω στον Τάμεση, βρίσκεται σε απόσταση μόλις λίγων λεπτών και θα φιλοξενήσει το «Dodge!», ένα εντυπωσιακό, γιορτινό installation για όλο το καλοκαίρι (από 15 Ιουλίου μέχρι 22 Αυγούστου). Μετά την επίσκεψή σας εκεί, κάντε μια στάση στο μπαρ Counter στο πολυτελές Delaunay (The Aldwych 55) για ένα Gin Fizz ενώ θα χαζεύετε τους περαστικούς.
Η Βασιλική Ακαδημία Τεχνών (σε απόσταση 15 λεπτών με τα πόδια από το Covent Garden) έχει ένα από τα καλύτερα προγράμματα των τελευταίων ετών, που δεν πρέπει να χάσετε, με εκθέσεις όπως η «The Arrival of Spring, Normandy, 2020» του David Hockney, οι στοχασμοί της Tracey Emin πάνω στον Edvard Munch και μια μεγάλη έκθεση του νέου ταλέντου Michael Armitage, που εργάζεται μεταξύ Λονδίνου και Ναϊρόμπι (Burlington House, Piccadilly). Μην ξεχάσετε να κλείσετε εισιτήρια νωρίτερα, καθώς υπάρχει μεγάλη ζήτηση.
Το θέατρο επέστρεψε και νιώθω το Open Air Theatre (Regent’s Park, έξω από το Inner Circle) να με καλεί. Εκεί, ο πολυμήχανος καλλιτεχνικός διευθυντής Timothy Sheader ανεβάζει το «Carousel» των Rogers και Hammerstein (από 31 Ιουλίου έως 25 Σεπτεμβρίου). Η διαδρομή από το Covent Garden έως το περιτριγυρισμένο από επιβλητικά δέντρα μαγευτικό αμφιθέατρο είναι 15 λεπτά με ταξί. Αν όμως σας το επιτρέπει ο καιρός, η 45λεπτη διαδρομή από το κέντρο της πόλης μέχρι το Regent’s Park είναι χάρμα οφθαλμών, ενώ θα σας προσφέρει και ψυχική ηρεμία.
Λάτρεψα το Covent Garden ως προορισμό για αγορές από τις πρώτες κιόλας επισκέψεις μου στο Λονδίνο ως έφηβη και, παρά τα αρκετά υποκαταστήματα σχετικά αδιάφορων διεθνών brands που έχουν προστεθεί τα τελευταία χρόνια, το μέρος διατηρεί τον δικό του ανεξάρτητο χαρακτήρα και μπορεί κανείς να κάνει μοναδικές ανακαλύψεις και να βρει διάφορες όμορφες εκπλήξεις. Ο Paul Smith ήταν ένας από τους πρώτους αρχιτέκτονες της επανάστασης του ανεξάρτητου λιανεμπορίου στο Covent Garden, δίνοντας τον τόνο με το πρώτο του κατάστημα στο Λονδίνο, στη Floral Street (άνοιξε το 1979), ενώ πλέον η αυτοκρατορία του εκτείνεται κατά μήκος της ίδιας οδού (Floral Street 40-44). Για βιβλία τέχνης και ανεξάρτητα περιοδικά, κάρτες και μπιχλιμπίδια που σας κλείνουν το μάτι και χαρακτηρίζονται από εξαιρετικό ντιζάιν, το Magma είναι ό,τι καλύτερο (Short’s Gardens 29). Αφήστε τη μύτη σας να σας οδηγήσει στο εξαιρετικό Experimental Perfume Club (Monmouth Street 53), όπου μπορείτε όχι μόνο να αγοράσετε, αλλά και να δημιουργήσετε το δικό σας μοναδικό άρωμα. Λίγο πιο έντονα, αλλά εξίσου μεθυστικά αρώματα θα βρείτε και στο Neal’s Yard Dairy (Short’s Gardens 17), τη «Μέκκα» των χειροποίητων βρετανικών και ιρλανδικών τυριών εδώ και πάνω από 40 χρόνια.
Από τη Neal Street κατηφορίζω κατά μήκος της Floral Street προς την Bow Street, περνώντας κάτω από την εκπληκτική Bridge of Aspiration, που σχεδίασε το αρχιτεκτονικό γραφείο WilkinsonEyre το 2003. Αυτή η υπερυψωμένη κατασκευή, που φαντάζει σαν περιστρεφόμενη, συνδέει το Royal Ballet School με το Royal Opera House και είναι εξίσου εντυπωσιακή γεωμετρικά όσο και όμορφη αισθητικά. Στην Bow Street (γενέτειρα των Bow Street Runners, του πρώτου επαγγελματικού αστυνομικού σώματος του Λονδίνου), όποιος θέλει μπορεί να μάθει όλα όσα αφορούν το έγκλημα και την τιμωρία σε αυτή την πόλη στο Αστυνομικό Μουσείο της Bow Street (Bow Street 28), το νεότερο μουσείο του Λονδίνου.
Μια ιδιαίτερη (και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα) πληροφορία για το επόμενο παιχνίδι γνώσεων που θα παίξετε: Ο Ντίκενς κατηγορήθηκε στην Bow Street το 1893, επειδή δεν έμεινε σε καραντίνα όταν έπασχε από την άκρως μεταδοτική ασθένεια της οστρακιάς. Στο μεταξύ, το Πταισματοδικείο της Bow Street, που ήταν κάποτε το διασημότερο δικαστήριο στη Βρετανία, φιλοξενεί πλέον την υπερπολυτελή ξενοδοχειακή μονάδα της αλυσίδας NoMad (Bow Street 28) στο Λονδίνο. Στο εσωτερικό, σε μια επιβλητική και κατάφυτη εσωτερική αυλή βρίσκεται ίσως το πιο περιζήτητο μέρος για φαγητό στο Λονδίνο αυτή τη στιγμή – με καταπράσινους πάγκους και πολυτελή φανάρια. Είμαι ήδη δηλωμένη πιστή του NoMad (το πρώτο που άνοιξε στο κέντρο του Μανχάταν είναι το ξενοδοχείο που επιλέγω να μένω όταν βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη) και δεν μπορώ να αντισταθώ να περάσω από το Library Bar για ένα κοκτέιλ πριν από το γεύμα. Η βελούδινη ατμόσφαιρα στην οποία νιώθεις να βυθίζεσαι, καθώς και ο χαμηλός φωτισμός, σε σαγηνεύουν. Παρεμπιπτόντως, και η ίδια η βιβλιοθήκη είναι πολύ όμορφα διαχωρισμένη σε θεματικές ενότητες (Θέατρο, Ποίηση, Κήποι και Αρχιτεκτονική, και άλλα), φιλοξενώντας τόμους από πολύ μικρά παλιά βιβλιοπωλεία. Στο τραπέζι δίπλα μου, ένα ζευγάρι διαβάζει φωναχτά έναν παλιό τόμο σχετικά με την καλή συμπεριφορά. Αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί σε ένα τέτοιο μαγευτικό μέρος;
Επιστρέφω για φαγητό στο Henrietta, του οποίου το εστιατόριο Da Henrietta (που έφτιαξαν οι δημιουργοί του The Italian Supper Club) φημίζεται για τα απλά, θεσπέσια μικρά πιάτα του –τηγανητά ρεβίθια, ψητά σπαράγγια στα κάρβουνα, κολασμένη βουβαλίσια μοτσαρέλα–, που ενδείκνυνται για να τα μοιραστείτε με την παρέα σας. Κάθομαι έξω απολαμβάνοντας το ζεστό καλοκαιρινό αεράκι και ένα κομμάτι καμένης τάρτας λεμονιού Amalfi και χαζεύω τις παρέες που χαζογελάνε και τα ερωτευμένα ζευγαράκια που περνούν. Μια χορεύτρια μπαλέτου με τα ρούχα της πρόβας τρέχει ανάμεσα στο πλήθος και δεν μπορώ παρά να φανταστώ τον Ντίκενς να παρακολουθεί με προσοχή τη σκηνή – απολαμβάνοντας την ομορφιά και τη θεατρικότητά της.
Ιnfo:
Η Sarah Bailey έμεινε στο ξενοδοχείο The Henrietta, 14-15 Henrietta Street, Λονδίνο, WC2E 8QH, τηλ. +44 203-7945313, [email protected]. Πρόκειται για ένα boutique hotel 18 δωματίων στην καρδιά του Covent Garden, που όμως θα επεκταθεί και σε ένα δεύτερο κτίριο στη Henrietta Street, στο τέλος του καλοκαιριού του 2021.
ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ
Για ποτό: Κοκτέιλ στο NoMad (28 Bow Street, thenomadhotel.com/london).
Για αγορές: Στο Magma (29 Short’s Gardens, magma-shop.com).
Για διαμονή: Στο ξενοδοχείο The Henrietta (14 Henrietta Street, henriettahotel.com).
Για το ταξίδι: Πιτζάμες Asceno (asceno.com).
Κλείστε εισιτήρια: Για την παράσταση «Carousel» στο The Open Air Theatre (Regent’s Park, openairtheatre.com).
Μη χάσετε: Την έκθεση του Michael Armitage «Paradise Edict» στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών (Burlington House, Piccadilly, royalacademy.org.uk).
