Κείμενο: Alex Crevar c.2022 The New York Times Company / Απόδοση: Mαρία Κωβαίου
Το ποδηλατικό αυτό ταξίδι ξεκινάει από την Τεργέστη της Ιταλίας στις βόρειες ακτές της Αδριατικής, περνάει από τη Σλοβενία, και τελειώνει μετά από 241 χλμ. στην αρχαία πόλη Πούλα, στο νοτιότερο άκρο της χερσονήσου Ίστρια στην Κροατία. Το ταξίδι βρίθει αρχαίων παραδόσεων, κορυφαίου φαγητού και εκπληκτικής θέας από χωριά κουρνιασμένα ψηλά σε λόφους. Η ιστορία εδώ μετριέται σε χιλιετίες και αυτοκρατορίες: Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Ενετική, Ναπολεόντεια και Αυστρο-Ουγγρική.
Η διαδρομή
Το ταξίδι ακολουθεί δύο ποδηλατικές διαδρομές: την EuroVelo 8 και την Parenzana Cycle Trail, οι οποίες συμπίπτουν για το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού πριν χωρίσουν και συναντηθούν εκ νέου στις ακτές της Ίστρια. Το ταξίδι είναι χωρισμένο σε έξι σκέλη με ημερήσιες αποστάσεις των 35 με 48 χλμ. μικρής έως μέτριας δυσκολίας και περιστασιακές απαιτητικές ανηφόρες. Οι ποδηλάτες καλύπτουν αρκετά χιλιόμετρα –χωρίς όμως να εξαντλούνται– ώστε να βλέπουν όσο το δυνατό περισσότερα σημεία ενδιαφέροντος απολαμβάνοντας παράλληλα τα θαλασσινά, τα ζυμαρικά και το κρασί των περιοχών που διασχίζουν.
Θα ξεκινήσετε από την Τεργέστη και τη διαδρομή EuroVelo 8 (EV8) μήκους 7.564 χλμ., που εκτείνεται από το Καντίθ της Ισπανίας μέχρι την Κύπρο. Η EV8 αποτελεί τμήμα του δικτύου EuroVelo που ξεκίνησε πριν από 25 χρόνια με 12 διαδρομές που διασχίζουν την Ευρώπη. Σήμερα, το δίκτυο συνδέει 42 χώρες μέσω 17 διαδρομών, καλύπτοντας πάνω από 80.467 χλμ. Η πιο πρόσφατη, που συνδέει την Αυστρία με την Ουγγαρία, προστέθηκε το 2020.
«Το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να ασχολούνται με το ποδήλατο είναι καλό για όλους μας», μου είπε πρόσφατα ο Ed Lancaster, διευθυντής του EuroVelo. «Η ποδηλασία στηρίζει τις τοπικές οικονομίες», πρόσθεσε, τονίζοντας ότι επίσης «μειώνει το περιβαλλοντικό αποτύπωμα του τουρισμού».
Νότια της Τεργέστης, στην ιταλική πόλη Μούτζια, η EV8 συναντά την Parenzana και οι δύο τους συμπίπτουν, καθώς διασχίζουν τη Σλοβενία. Στην Κροατία, οπότε και χωρίζουν, εσείς θα πάρετε την Parenzana που ακολουθεί την πορεία του παλιού σιδηρόδρομου Parenzana. Κατασκευασμένος επί Αυστρο-Ουγγρικής αυτοκρατορίας το 1902, ο σιδηρόδρομος συνέδεε 33 σταθμούς καλύπτοντας πάνω από 122 χλμ. μεταξύ Τεργέστης και Πόρετς, στην ακτή της Ίστρια. Σήμερα παρέχει έναν ποδηλατικό διάδρομο που περνά από κοινότητες γνωστές για τις τρούφες, το λάδι και το κρασί τους.
Τόσο η EV8 όσο και η Parenzana αποτελούνται από διαφόρων ειδών δρόμους: ποδηλατόδρομους απομακρυσμένους από την κίνηση, δρόμους και παράδρομους με λίγη κίνηση και χαλικόδρομους που διασχίζουν αμπελώνες και δάση.
Κάποιοι από τους λόγους που προτείνω το ταξίδι αυτό: τα σκέλη του είναι σύντομα, η σήμανση τακτική και η διαδρομή γεμάτη χωριά και σταθμούς εξυπηρέτησης. Στο πρόσφατο αυτό ταξίδι μου, έμεινα σε ξενοδοχεία και ξενώνες φιλικά προς τους ποδηλάτες, ξεκινώντας κάθε πρωί γύρω στις 8μ.μ. ώστε να μου δίνω αρκετό χρόνο για εξερεύνηση.
Μέρα 1η: Τεργέστη, Ιταλία – Πιράν, Σλοβενία
48 χλμ. σε μονοπάτια ως επί το πλείστον επίπεδα, με περιστασιακές ανηφόρες-κατηφόρες
Το ταξίδι μου ξεκίνησε με δυο καφέδες στην Τεργέστη (στην οποία ταξίδεψα από τη Λιουμπλιάνα όπου ζω) –πατρίδα της εταιρείας καφέ Illy και, κατά πολλούς, ιταλική πρωτεύουσα του καφέ. Συγκεκριμένα, κάθισα στο καφέ Illy Ponterosso, τα υπαίθρια τραπεζάκια του οποίου έχουν θέα στο Canal Grande που εκβάλλει στον Κόλπο της Τεργέστης. Ενώ σιγόπινα τον εσπρέσο μου, επιθεωρούσα το ποδήλατό μου (οδηγώ ένα gravel, που είναι πιο ανθεκτικό από ποδήλατο δρόμου αλλά πιο γρήγορο από ποδήλατο βουνού), που ήταν φορτωμένο με τσάντες με ρούχα, εργαλεία, χάρτες και σημειωματάρια. Πίσω μου, το άγαλμα του Τζέιμς Τζόυς, ο οποίος έζησε και εργάστηκε στην Τεργέστη, έμοιαζε να με τσιγκλάει να συνεχίσω με έναν δεύτερο καφέ στην Πιάτσα Ουνιτά ντ’ Ιτάλια, που λέγεται πως είναι η μεγαλύτερη παραθαλάσσια πλατεία στην Ευρώπη. Κάθισα στο Caffe degli Specchi και εν μέσω αψβουργικής αρχιτεκτονικής μεγαλοπρέπειας παρήγγειλα τον δεύτερο καφέ της ημέρας. Μετά και από αυτόν ήμουν πλέον έτοιμος να ξεκινήσω.
Από την πλατεία έπιασα απευθείας την EuroVelo 8 και οδήγησα για σχεδόν 14 χλμ. σε αυτοκινητόδρομους δύο λωρίδων και ποδηλατόδρομους μέχρι το ψαροχώρι Μούτζια, όπου η EuroVelo 8 ενώνεται με την Parenzana. Πέρασα τα σύνορα με τη Σλοβενία, που θεωρείται χώρα ιδανική για ποδήλατο και αποδείχτηκε αντάξια των προσδοκιών μου. Στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας το ασφαλτοστρωμένο ποδηλατικό μονοπάτι –που συχνά περνάει παράλληλα από δρόμους με κίνηση διασχίζοντας πόλεις και δασικές εκτάσεις– είναι επίπεδο και αποκλειστικά για ποδηλάτες.
Η πρώτη μου στάση –σε έναν «pekarna» (φούρνο) για κρουασάν σοκολάτας– ήταν στην πόλη Κόπερ. Το μοναδικό λιμάνι της Σλοβενίας μοιάζει βιομηχανικό έως ότου φτάσεις στο ενετικό κέντρο της πόλης. Σπρώχνοντας το ποδήλατό μου πάνω σε λιθόστρωτα δρομάκια οδηγήθηκα στην πλατεία Tito, όπου βρίσκεται το Πραιτωριανό Παλάτι του 13ου αιώνα και ο ύψους 54 μέτρων Πύργος του Ρολογιού, από την κορυφή του οποίου μπορείτε να απολαύσετε τη θέα της ακτής.
Το ποδηλατικό μονοπάτι αγκάλιαζε την ακτή μέχρι την πόλη Izola με τη χαλαρών ρυθμών μαρίνα της, γεμάτη ιστιοπλοϊκά και ψαρόβαρκες, και στη συνέχεια ανηφόριζε σε μια εξοχή γεμάτη δέντρα. Μετά από λίγο συνάντησα τη σήραγγα Valeta μήκους 550 μέτρων, την πρώτη από τις αρκετές παλιές πέτρινες σήραγγες κατά μήκος της Parenzana. Στην άλλη άκρη της σήραγγας το μονοπάτι συνέχιζε κατηφορίζοντας σε αγροκτήματα και αμπελώνες.
Το παραθαλάσσιο θέρετρο Portorož έκανε πρώτο την εμφάνισή του. Ακολουθώντας έναν τοπικό ποδηλατόδρομο κατευθύνθηκα προς το Πιράν, ακόμα μια πόλη με αρχαίες καταβολές και ενετικά αξιοθέατα, χτισμένη στην άκρη μιας χερσονήσου σε σχήμα δαχτύλου που δείχνει προς την Ιταλία.
Το βράδυ εκείνο, στο οικογενειακό εστιατόριο Pri Mari, παρήγγειλα ένα ποτήρι ντόπιου Pinot blanc και, για φαγητό, ψητό χριστόψαρο με χόρτα. Το επιδόρπιο ήταν αχλάδι μαγειρεμένo σε κόκκινο κρασί Refosco και πασπαλισμένο με σοκολάτα. Στα πρώτα 48 χλμ. του ταξιδιού μου είχα περάσει από δύο χώρες και πέντε παραθαλάσσιες πόλεις.
Μέρα 2η: Πιράν, Σλοβενία – Grožnjan, Κροατία
37 χλμ., τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν μια σταθερή ανάβαση επί της Parenzana
Όταν πέρασα τα σύνορα με την Κροατία, η άσφαλτος έδωσε τη θέση της στο χαλίκι. Καθώς ποδηλατούσα κατά μήκος των συνόρων, απολάμβανα τη θέα της προστατευόμενης περιοχής Sečovlje Salina Nature Park -όπου μπορεί κανείς να επισκεφθεί αρχαίες αλυκές. Λίγο μετά οι δύο διαδρομές χώρισαν. Η EuroVelo 8 συνέχιζε προς την Αδριατική (θα την συναντούσα πάλι στο Πόρετς) και η Parenzana, την οποία και ακολούθησα, έκανε στροφή 180 μοιρών με κατεύθυνση προς την ενδοχώρα της Ίστρια, προορισμό σημαντικό για τους λάτρεις του φαγητού.
Έκανα πετάλι στον χαλικόδρομο που εκτεινόταν παράλληλα με έναν απομακρυσμένο κρατικό δρόμο, ανεβαίνοντας σταθερά από τα 76 στα 290 μέτρα υψόμετρο. Στην πόλη Buje, στην κορυφή ενός λόφου, σταμάτησα για γευσιγνωσία μπίρας στο San Servolo Resort. Εδώ, σε μια κατεξοχήν οινοπαραγωγό περιοχή, ο καλύτερος παραγωγός μπίρας της Ίστρια «έκρυψε» ένα συγκρότημα που περιλαμβάνει ζυθοποιία, εστιατόριο, πιτσαρία, ξενοδοχείο και beer spa, όπου κάνεις μπάνιο σε μπίρα.
Συνέχισα τη χαλαρή μου ανάβαση προς το Grožnjan, ένα μποέμ χωριό κουρνιασμένο σε υψόμετρο 274 μέτρων. Τη χερσόνησο από κάτω επόπτευε κάποτε ένα οχυρό της νεολιθικής εποχής. Σήμερα, στα σοκάκια του (όπου απαγορεύονται τα τροχοφόρα) στοιχίζονται τα ατελιέ καλλιτεχνών που κάθε καλοκαίρι προσελκύουν τις ορδές επισκεπτών, οι οποίοι καταφθάνουν εκεί για ένα φεστιβάλ μουσικής τζαζ, καθώς και για εργαστήρια θεάτρου, χορού, μουσικής και διαλογισμού.
Έσπρωξα το ποδήλατό μου στα λιθόστρωτα μονοπάτια και κάθισα στο Vero, ένα καφέ-μπαρ με θέα στην κοιλάδα του ποταμού Μίρνα και το δάσος του Motovun, όπου φύονται λευκές και μαύρες τρούφες κάτω από βελανιδιές, φράξους και οξιές. Παρήγγειλα ένα ποτήρι biska, σπιτικό μπράντι με γεύση από γκι. Στο βάθος ξεπρόβαλε μέσα από τα σύννεφα το Motovun, ένα ακόμα χωριό σκαρφαλωμένο σε λόφο και προορισμός της επόμενης μέρας.
Μέρα 3η: Grožnjan – Motovun, Κροατία
Συνολικά 35 χλμ. (27 χλμ. στην Parenzana και μια παράκαμψη 8 χλμ.).
Μια και αυτή ήταν η μικρότερη ποδηλατική μέρα μου (27 χλμ.) και ως επί το πλείστον κατηφορική, αποφάσισα να κάνω μια παράκαμψη 8 χλμ. για μεσημεριανό. Στο χωριό Livade έστριψα ανατολικά σε έναν παράδρομο που εκτείνεται παράλληλα με τον ποταμό Μίρνα και οδήγησα μέχρι το χωριό Gradinje για να γευματίσω στο εστιατόριο Konoba Dolina, στο οποίο είχα ξαναπάει αρκετές φορές –για μένα είναι η πεμπτουσία της Ίστρια. Απλό και οικονομικό, σερβίρει σπιτικά πιάτα που σχεδόν όλα εστιάζονται στην τρούφα. Ο κόσμος μπορεί να έχει συνδέσει τις τρούφες με τη Γαλλία ή την Ιταλία, αποτελούν όμως τρόπος ζωής στην Ίστρια, όπου το 1999 ξεθάφτηκε η μεγαλύτερη λευκή τρούφα στον κόσμο (με βάρος κοντά στα 1,36 κιλά, ήταν την εποχή εκείνη ο κάτοχος του Παγκόσμιου Ρεκόρ Γκίνες).
Πρώτο έφτασε στο τραπέζι μου ένα ποτήρι Μαλβαζία, το κλασικό λευκό κρασί της Ίστρια. «Οι κυνηγοί τρούφας με τους σκύλους τους έρχονται κατευθείαν από τα δάση για να μας πουλήσουν ό,τι βρήκαν», μου είπε ο σερβιτόρος, καθώς έφερνε ένα ορεκτικό αυγών σκραμπλ με ξύσμα λευκής τρούφας. Ακουμπώντας μπροστά μου μετά από λίγο ένα πιάτο ζυμαρικών fuži (μοιάζουν με τις πέννες) –και αυτό με γαρνιτούρα λευκής τρούφας–, είπε απλά: «Μην προσθέσετε παρμεζάνα. Θα καλύψει τη γεύση».
Η μόνη πραγματική ανηφόρα της ημέρας (περίπου 183 μέτρα) με οδήγησε στο Motovun. Στην κορυφή, περπάτησα στα απότομα λιθόστρωτα δρομάκια του και κάθισα στη βεράντα του Konoba Mondo, ενός ακόμη φιλικού μπιστρό, γνωστού για τις τρούφες του, για έναν δεύτερο γύρο. Παρήγγειλα μπριζόλα με λεπτές φέτες μαύρης τρούφας για γαρνιτούρα, ένα κόκκινο κρασί της Ίστρια που λέγεται «Τeran» και, για επιδόρπιο, την απίθανη πανακότα του μαγαζιού με σάλτσα άγριων μούρων.
Μέρα 4η: Motovun – Πόρετς, Κροατία
37 χλμ. στην Parenzana – μια διαδρομή με αρκετές ανηφόρες-κατηφόρες και σε κάποια σημεία επίπεδη, που με οδήγησε πίσω στη θάλασσα.
Η Ίστρια είναι οινοπαραγωγός περιοχή. Οι Έλληνες καλλιεργούσαν σταφύλια εδώ πριν από περισσότερα από 2.500 χρόνια. Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες οινοπαραγωγοί και πάνω από 100 συνδέονται επίσημα με τους δρόμους του κρασιού της χερσονήσου. Από τις πολλές ποικιλίες που παράγονται εδώ, οι δύο κυρίαρχες είναι η λευκή ποικιλία Μαλβαζία και η κόκκινη Τeran.
Κατευθυνόμενος προς την ακτή, η Parenzana γλιστρούσε κατά μήκος ενός ελικοειδούς χαλικόδρομου μέσα από δάση και αμπελώνες. Σειρές από κλήματα διέγραφαν το τοπίο σαν τους κυματισμούς κοτλέ υφάσματος.
Την Αδριατική τη μύρισα πριν ακόμα τη δω. Το άρωμά της σε συνδυασμό με την ελευθερία που αισθανόμουν, καθώς ταξίδευα με τις δικές μου δυνάμεις, μετατράπηκε σε ενθουσιασμό όπως κατηφόριζα προς τη θάλασσα και το τέρμα της Parenzana Cycle Trail, στο ιστορικό κέντρο της πόλης Πόρετς.
Η Παλιά Πόλη του Πόρετς είναι ένα συμπαγές κουβάρι από δρομάκια πάνω σε ένα κομμάτι γης που λες και το έχουν σπρώξει στη θάλασσα. Η περιοχή κατοικείται από τους προϊστορικούς χρόνους, ενώ ήταν οι Ρωμαίοι που έδωσαν στην πόλη καθεστώς δήμου εντάσσοντάς την τον 1ο αιώνα μ.Χ. στην αποικία τους Colonia Iulia Parentium. To αξιοθέατο, ωστόσο, που αποτελεί πόλο έλξης στην πόλη δεν είναι ρωμαϊκό αλλά βυζαντινό. Πρόκειται για την Ευφρασιανή Βασιλική ή Καθεδρική βασιλική της Κοίμησης της Θεοτόκου που κατασκευάστηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ. στη θέση παλαιότερου ναού. Το συγκρότημα, που έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, συνορεύει με την ακτή πλάι σε μπαρ, καταστήματα και εστιατόρια. Στάθηκα κάτω από την κεντρική αψίδα μαγεμένος από τις τοιχογραφίες: ένας στρόβιλος από μάρμαρο, φίλντισι και μαργαρόρριζα.
Ύστερα από μερικές ώρες δέους διέσχισα περπατώντας την Παλιά Πόλη και κάθισα στο Konoba Cakula για φιλέτο τόνου. Κατόπιν συνέχισα προς το νοτιοδυτικό άκρο της χερσονήσου για το δωμάτιό μου στο φιλικό προς τους ποδηλάτες BO Hotel Palazzo.
Μέρα 5η: Πόρετς – Ρόβινι, Κροατία
43 χλμ., κυρίως στην EV8 με δύο απαιτητικές ανηφόρες.
Φεύγοντας από το Πόρετς έπιασα και πάλι την EuroVelo 8. Η σήμανση και το τοπίο δεν ήταν οι μόνες διαφορές με την Parenzana. Το μονοπάτι, κυρίως από χαλίκι, έγινε έπειτα κατεξοχήν άσφαλτος και είχε περισσότερες ανηφόρες. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να ποδηλατώ με αργό ρυθμό στους λόφους, οι οποίοι ευτυχώς προσέφεραν υπέροχη θέα, και μετά να αφήνω τη βαρύτητα να κάνει τη δουλειά της στις κατηφόρες.
Τέτοια ήταν η περίπτωση μετά την πόλη Vrsar –ο Καζανόβας την επισκεπτόταν συχνά πίσω στη δεκαετία του 1740 και υπάρχει και σχετική ξενάγηση στο ιστορικό κέντρο εμπνευσμένη από τα κατορθώματά του– όπου χρειάστηκε να ανηφορίσω παράλληλα με το κανάλι Lim μήκους 12 χλμ. και μετά να κατηφορίσω πάλι προς τη βάση του, όπου βρίσκεται το εστιατόριο Fjord. Ύστερα από μισή ντουζίνα στρείδια που είχαν αλιευθεί σε απόσταση αναπνοής από το τραπέζι μου (επειδή το κανάλι εκβάλλει στη θάλασσα δημιουργούνται οι ιδανικές συνθήκες για την καλλιέργεια οστρακοειδών) και μου έφτιαξαν τη διάθεση, ξεκίνησα πάλι την ανάβαση σε υψόμετρο 150 μέτρων στη νότια πλευρά του καναλιού.
Η μέρα μου τελείωσε στο Ρόβινι με τον ήλιο να δύει πίσω από τα σπιτάκια με τα παστέλ χρώματα που βρέχονται από την Αδριατική. Το κέντρο της πόλης –με τα δρομάκια του να στιβάζονται και αυτά πάνω σε μια χερσόνησο– ήταν γεμάτο τουρίστες και ντόπιους. Οι Κροάτες στέκονταν γύρω από βαρέλια που είχαν μετατραπεί σε τραπέζια δίπλα στην υπαίθρια αγορά, πίνοντας λευκό κρασί, ενώ επισκέπτες μελετούσαν τους χάρτες τους κάτω από την Aψίδα Balbi (17ος αιώνας), μεταξύ της κεντρικής πλατείας και της οδού Grisia, πριν συνεχίσουν αγκομαχώντας στο γεμάτο μπουτίκ και γκαλερί ανηφορικό λιθόστρωτο στενό μέχρι την κορυφή του λόφου, όπου βρίσκεται ο ναός της Αγίας Ευφημίας (18ος αιώνας).
Έσπρωξα το ποδήλατό μου κατά μήκος του παραλιακού πεζόδρομου και κάθισα στη νοτιοδυτική βεράντα του εστιατορίου La Puntulina. Με θέα στον ήλιο που έδυε στη θάλασσα, παρήγγειλα μύδια αχνιστά σε κρασί, σκόρδο, ελαιόλαδο και τσιπούρα στη σχάρα και ήπια ένα ποτήρι Μαλβαζία του οινοποιείου Matosevic Vineyards, που είχα προσπεράσει κοντά στο κανάλι Lim.
Μέρα 6η: Ρόβινι – Πούλα, Κροατία
40 χλμ. μικρής έως μέτριας δυσκολίας στην EV8.
Έξι μέρες στον δρόμο, είχα συνηθίσει πλέον το καθημερινό πρόγραμμα: ξύπνημα, ποδηλασία, εξερεύνηση. Αυτό που ποτέ δεν συνήθισα, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια διαμονής στην περιοχή, είναι το πόσος πολιτισμός χωράει στην κάθε πόλη κατά μήκος αυτής της διαδρομής των 241 χλμ. που εκτείνεται σε τρεις χώρες. Η Πούλα, η μεγαλύτερη πόλη της κροατικής Ίστρια και τελικός μου προορισμός, δεν αποτελούσε εξαίρεση.
Συνδυάζοντας τον βιομηχανικό, ναυπηγικό δυναμισμό και την αρχαία κουλτούρα, η Πούλα φημίζεται για το πελώριο ρωμαϊκό αμφιθέατρό της, γνωστό στους ντόπιους ως Αρένα. Ποδηλάτησα κατευθείαν προς τα εκεί, ανυπομονώντας να δω τη μνημειώδη αυτή κατασκευή του 1ου αιώνα που χρησιμοποιείται ακόμα για συναυλίες και για το ετήσιο φεστιβάλ κινηματογράφου Pula Film Festival. Στη συνέχεια, έκανα πετάλι μέχρι το καφέ-μπαρ στην κεντρική πλατεία – όπου βρίσκεται η Ρωμαϊκή Αγορά του 1ου αιώνα και ο Ναός του Αυγούστου.
Το τέλος του ταξιδιού μου έμοιαζε με το ξεκίνημά του: έχοντας οδηγήσει από την κορυφή της Ίστρια μέχρι το κάτω άκρο της, βρισκόμουν και πάλι σε μια πλατεία, αγναντεύοντας την Αδριατική. Όπως και το πρωινό στην Τεργέστη, από το οποίο έμοιαζε να έχουν περάσει εβδομάδες, αποφάσισα να το ρίξω έξω με δύο ποτά. Αυτή τη φορά, όμως, προτίμησα παγωμένη μπίρα.
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Τι, πώς και πότε;
Για τα ταξίδια μου με ποδήλατο οδηγώ ένα gravel bike που έχει την άνεση ενός ποδηλάτου πόλης, οπότε ενδείκνυται για μεγάλες αποστάσεις, αλλά και την ανθεκτικότητα ενός ποδηλάτου βουνού. Μαζί μου κουβαλάω τέσσερα σακίδια: ένα σακίδιο σέλας για τα ρούχα μου, ένα μικρό σακίδιο που εφαρμόζει στον σκελετό για τα εργαλεία, ένα μεγαλύτερο για έξτρα εργαλεία που εφαρμόζει στο τιμόνι και ένα μικρότερο τιμονιού για διαβατήριο, πορτοφόλι, σημειωματάρια και χάρτες.
Το ταξίδι μου ξεκίνησε με μια διαδρομή τριών ωρών με τρένο από τη Λιουμπλιάνα, όπου ζω, μέχρι την Τεργέστη. Εκτός από τα 9,90 ευρώ του εισιτηρίου, πλήρωσα επιπλέον 5 ευρώ για τη μεταφορά του ποδηλάτου μου. Στο τέλος του ταξιδιού επέστρεψα στην πρωτεύουσα της Σλοβενίας με τρένο από την Πούλα (για όσους θέλουν να επιστρέψουν στην Τεργέστη, η διαδρομή με τρένο μέσω Λιουμπλιάνας είναι η πιο σύντομη).
Στην Τεργέστη προτείνω δύο μαγαζιά για ενοικίαση ποδηλάτου: το Ones δίπλα στο Canal Grande και το Trieste Green Tour, πέντε λεπτά περπάτημα βόρεια από το κανάλι.
Η ιδανική εποχή για τη διαδρομή αυτή είναι η ανοιξη όταν ανθίζουν τα αγριολούλουδα αλλά όχι ο τουρισμός, και το φθινόπωρο, όταν οι θερμοκρασίες είναι ιδανικές και η συγκομιδή της ελιάς και ο τρύγος σε πλήρη εξέλιξη.
Διαμονή
Υπάρχουν κάμπινγκ, ιδιωτικά καταλύματα και hostel κατά μήκος της διαδρομής. Υπάρχουν επίσης φιλικά προς τους ποδηλάτες ξενοδοχεία. Οι τιμές στα παρακάτω καταλύματα αφορούν διανυκτέρευση σε δίκλινο την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου.
Στην Τεργέστη, το Urban Hotel Design έχει 49 δωμάτια (από 174 ευρώ) και είναι φιλικό προς τους ποδηλάτες. Στη Σλοβενία το Hotel Piran άνοιξε το 1913 και αποτελεί παραθαλάσσια επιλογή τεσσάρων αστέρων (156 ευρώ). Στην Κροατία, στο Groznjan, το B&B Artegnana 1798 των 6 δωματίων (112 ευρώ) έχει προσωπικότητα, όπως και το ίδιο το χωριό. Στην Παλιά Πόλη του Motovun, η Villa Borgo (και το παράρτημά της) διαθέτει 15 δωμάτια και ένα διαμέρισμα (από 106 ευρώ). Το παραθαλάσσιο BO Hotel Palazzo των 74 δωματίων στο Πόρετς είναι σικ και φιλικό (131 ευρώ). Το Hotel Eden (230 ευρώ) στο Ρόβινι είναι τέλειο μέρος για ξεκούραση πριν από το τελικό σκέλος του ταξιδιού. Κλείστε το ταξίδι σας στο Hotel Park Plaza Histria (132 ευρώ) στην Πούλα με θέα την Αδριατική.
* Ο Alex Crevar, με έδρα τη Λιουμπλιάνα, γράφει ταξιδιωτικές ιστορίες με θέμα την περιπέτεια και τον πολιτισμό.
