Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας από τη στιγμή που γίναμε για πρώτη φορά γονείς, και αποφασίσαμε να μπούμε με τη μικρή μας στο πλοίο και να κάνουμε το πρώτο της ταξίδι προς την Πάρο. Ήταν τέλος Απριλίου και η ιδέα να περάσουμε το πρώτο της Πάσχα στο νησί μάς φαινόταν ονειρική. Για όσους έχουν βρεθεί εκεί μόνο τον Αύγουστο, αυτό πιθανότατα ακούγεται οξύμωρο. Αλλά πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά νησιά. Την περίοδο αυτή η Πάρος είναι ολάνθιστη, γεμάτη παπαρούνες και άγριο μάραθο με αυτά τα πανέμορφα κίτρινα λουλούδια, που είναι λες και τα έχει ζωγραφίσει κάποιος ένα ένα. Οι πιο δημοφιλείς παραλίες είναι άδειες και είναι η τέλεια ευκαιρία για να διαπιστώσει κανείς ότι, όντως, είναι όμορφες. Η Παροικιά και η Νάουσα, οι δύο κύριοι οικισμοί του νησιού, μυρίζουν φρεσκάδα, οι κάτοικοι ασβεστώνουν τα λιθόστρωτα στενά και γύρω από τις άπειρες μικρές εκκλησίες οι δρόμοι διακοσμούνται με φύλλα από φοίνικες για την Κυριακή των Βαΐων.
Εκείνες οι μέρες ξεκινούσαν με βόλτα στην Παροικιά, για καφέ συνήθως στην πλατεία της Εκατονταπυλιανής, με συχνή διακοπή των συζητήσεων από τις καμπάνες και με τέλεια θέα στην περαντζάδα με τον κόσμο που φορούσε τα καλά του. Το μεσημέρι τρώγαμε στα ταβερνάκια του νησιού, που αυτή την εποχή σερβίρουν κάλφα (αγριοσπάραγγα) και άλλα άγρια χόρτα της άνοιξης, βραστά με λίγο λεμόνι, λάδι και τίποτε άλλο. Τα απογεύματα κάναμε διαδρομές στους πράσινους λόφους του νησιού και στα παράκτια μονοπάτια, έχοντας την κόρη μας στο μάρσιπο. Τα μονοπάτια αυτά, που το καλοκαίρι δεν γίνεται να περπατήσεις λόγω της ζέστης, το Πάσχα σε προσκαλούν. Το πιο γνωστό είναι το λεγόμενο βυζαντινό, που ξεκινά από τις Λεύκες και καταλήγει στον Πρόδρομο. Όταν η μικρή αρνούνταν να κοιμηθεί, πηγαίναμε σε κάποια παραλία, συνήθως στον Μώλο ή στην Τρυπητή. Βρίσκαμε μια σκιά κάτω από ένα αρμυρίκι, δίπλα στο κύμα, απλώναμε την πετσέτα μας και ξαπλώναμε μαζί της. Έτσι περνούσαν οι μέρες.
Απολαμβάνοντας το ανοιξιάτικο φως, τον αέρα και τις μυρωδιές που φέρνει μαζί του, γεμάτες φρεσκάδα από βότανα και λουλούδια, χωρίς τη ζεστασιά από τα φρύγανα που γεμίζουν τα ρουθούνια μας το καλοκαίρι.
Το βράδυ της Ανάστασης στην Εκατονταπυλιανή είναι πάντα σαν σκηνικό ταινίας. Στην αυλή της εκκλησίας, αλλά και έξω από αυτήν, μαζεύονται όλοι με μια ανυπομονησία, λες και δεν ξέρουν τι πρόκειται να ακολουθήσει. Μέσα στο σκοτάδι, πέρα από το φως των λαμπάδων, ξεχωρίζει το περίγραμμα των αψίδων των καμπαναριών, το γέρικο κυπαρίσσι στο κέντρο της αυλής και θραύσματα από αρχαίες κολόνες. Υπάρχει κάτι το φολκλόρ στο ελληνικό Πάσχα που σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι, αλλά υπάρχουν στιγμές που μπορώ να υποκριθώ ότι το ζω για πρώτη φορά και να το δω με φρέσκια ματιά σαν τη γιορτή της άνοιξης και της ζωής της φύσης. Και τότε μου φαίνεται μαγικό!
* Η Τερψιχόρη Σαββάλα είναι κεραμίστρια και περνάει πολλά καλοκαίρια και διακοπές του Πάσχα στην Πάρο. Insta: @terps
