Ιος: Το νησί των αντιθέσεων

Φέτος το καλοκαίρι κάνουμε τις πρώτες μας βουτιές στις ωραιότερες παραλίες της Ιου. Στο μικρό και ανήσυχο Κυκλαδονήσι με τις 365 εκκλησίες και τα ισάριθμα… μπαρ.

«Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε ότι, αν υπάρχει Παράδεισος, βρίσκεται σε κάποιο νησί του Αιγαίου». Με αυτό το σλόγκαν πήγαν οι Νιώτες σε μια μεγάλη τουριστική έκθεση στη Μόσχα για να προσελκύσουν το διεθνές κοινό. Είχαν δίκιο; Οχι! Η Ιος δεν είναι ένας «επίγειος παράδεισος», δεν έχει φυλλώδη βλάστηση ούτε ησυχία. Είναι νησί φλογερό και αντιφατικό. Ξεχειλίζει από ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ, έχει κόσμο, δυνατή μουσική, αλλά, αν ψάξει κανείς, θα ανακαλύψει την ηρεμία στο πέτρινο μονοπάτι που οδηγεί στο Παλιόκαστρο, απ’ όπου μπορεί να ατενίσει μια θάλασσα σαν μετάξι. Είναι μέρος φημισμένο για τον πρωτοκυκλαδικό οικισμό του Σκάρκου, που όταν τον κοιτάς από ψηλά μοιάζει με γιγάντιο σαλιγκάρι, για τις 365 εκκλησίες (μία για κάθε ημέρα του χρόνου), αλλά περισσότερο για τα… «365 μπαρ», όπως λένε χαριτολογώντας οι ντόπιοι. Είναι το κυκλαδονήσι ανάμεσα στη Σίκινο, την Ηρακλειά, την Πάρο και τη Σαντορίνη, που καμαρώνει για την Παναγία Γκρεμιώτισσα και διεκδικεί τα σκήπτρα ταφής του Ομήρου (υπάρχει τύμβος στο βόρειο κομμάτι του νησιού). Αλλά για να θέλξει τους τουρίστες, δεν προβάλλει τόσο το παρελθόν, όσο… τα πάρτι.

Στις αρχές Μαΐου, δροσερή και ανθισμένη, με παραλίες απλές, ξανθοκίτρινες, γυμνές, με κόσμο αλλά χωρίς κοσμοπλημμύρα, η Ιος σε ωθεί να την ψηλαφήσεις. Να σταθείς ψηλά, να κοιτάξεις τις αγκαλιές της θάλασσας προσπαθώντας να αποτυπώσεις τη γεωγραφία τους – που είναι «η Ψιλή Aμμος, η Μικρή, η Χαλικουριά ή αλλιώς Δέσιμο, ο Aγιος Νικόλαος», όπως μας λέει η Νικολέττα, Νιώτισσα που γνωρίζει το νησί σαν την παλάμη της. Να διαβάσεις για το ρωμαϊκό υδραγωγείο και το Μουσείο Γαΐτη, να ανεβείς στο υπαίθριο θέατρο του Οδυσσέα Ελύτη (υπέροχο αλλά, ελλείψει πόρων, ελάχιστα αξιοποιήσιμο), να βρέξεις τα πόδια σου στην Κουμπάρα και τελικά να κάνεις ολόκληρη βουτιά στην παραλία του Μυλοπότα. Να πιεις ντάκιρι φράουλα υπό το φως του ήλιου στην πισίνα του «Far Out» και το βράδυ να ξεχυθείς στα στενά της Χώρας μέχρι τα ξημερώματα, χαμένος στην πολύχρωμη βαβούρα από μουσικές, φωτεινές επιγραφές και Αυστραλούς τουρίστες.

Να γνωρίσεις τον Γιώργο (υπεύθυνο του μπαρ «Βάλσαμο») και τη Θεοδώρα (ιδιοκτήτρια του Greek tapas bar «Κατώγι»), δύο από τους πιο αξιόλογους νέους επιχειρηματίες του νησιού. Να ακούσεις φευγαλέες ιστορίες για «Αιγυπτιώτες Νιώτες που διώχθηκαν από τον Νάσερ» και να μάθεις τις γαστρονομικές συνήθειες που είχαν οι παλιές οικογένειες της Ιου, οι οποίες «δειπνούσαν ελαφρά τα απογεύματα με παξιμάδι, τσάι και σκοτύρι». Να παρατηρήσεις το χαμόγελο στα χείλη του Δήμου όταν κοιτάζει την 5χρονη κόρη του Νεφέλη που πετάει τα ρούχα της και τσαλαβουτάει στο νερό, χαρούμενος που τη μεγαλώνει σε ένα μέρος «με ποιότητα ζωής». Να υποσχεθείς ότι θα επιχειρήσεις να συμβάλεις στην αποκατάσταση μιας αδικίας, γράφοντας ότι «πολλές από τις σκηνές της ταινίας “Απέραντο γαλάζιο” δεν γυρίστηκαν στην Αμοργό, αλλά εδώ!». Και βέβαια να μην κινδυνεύσεις να χρεωθείς τις υπερτιμολογήσεις στα ενοικιαζόμενα δωμάτια, που παρατηρούνται τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.

Αυτό είναι το μοναδικό παράπονο που έχω από ένα, κατά τα άλλα, ζωντανό, παλλόμενο νησί με φιλόξενους ανθρώπους: ένιωσα ότι κάποιες φορές ελλοχεύει η… φιλαργυρία. Και ο ψευδοκαθωσπρεπισμός. Οπως, για παράδειγμα, ακούγοντας ντόπιους να σκανδαλίζονται «με το γυμνισμό», ακόμη και σε απόμερες παραλίες, την ίδια στιγμή που συμβαίνουν «σημεία και τέρατα» στη Χώρα από τουρίστες που, όμως, ξοδεύουν τα χρήματά τους στα μπαρ.

Ενας τόπος είναι εκ προοιμίου ανοιχτός στο «κάτι παραπάνω» ή δεν είναι καθόλου, δεν μπορεί όμως να ορίζει τη στάση του με κριτήριο το κέρδος. Εν τέλει, η Ιος προσδιορίζεται ως το νησί του «αέναου πάρτι». Ας αφήσει λίγο χώρο στην ανιδιοτέλεια και την αθωότητα, αφού, ως γνωστόν, τα καλύτερα πάρτι είναι τα εφηβικά.