Στο βιβλιοπωλείο Hatchard’s, η νέα βιογραφία της Μάργκαρετ Θάτσερ από τον Charles Moore καταλαμβάνει μισή βιτρίνα και στην άκρη διαβάζω επίσης ότι η αγορά βιβλίων με θέμα τη Συρία βοηθάει τους πρόσφυγες. Το Hatchard’s άνοιξε το 1797, όταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν 27 ετών (για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης). Είχα περάσει την εκκλησία του St James, που είχε σχεδιάσει ο Sir Christopher Wren το 1676 και εκεί –διαβάζω στον οδηγό του Andrew Duncan– είχε βαφτιστεί ο Γουίλιαμ Μπλέικ το 1757. Εχω ξεκινήσει από την Picadilly Road. Στο ένα χέρι η φωτογραφική μηχανή και στο άλλο το «Andrew Duncan’s Favourite London Walks». Του χρωστάω χάρη του κυρίου Ντάνκαν γιατί μου έχει προσφέρει αξέχαστους περιπάτους. Καθώς είναι Κυριακή πρωί την ώρα που κάνω τη διαδρομή στο Mayfair, οι δρόμοι είναι ακόμη έρημοι. Εχω ξεκινήσει νωρίς και χαζεύω κτίρια και κλειστές βιτρίνες. Απέναντι από το Hatchard’s κοιτάω το συγκρότημα κατοικιών Albany που σχεδίασε ο Henry Holland το 1802. Ο Λόρδος Βύρων έζησε εκεί για ένα διάστημα. Στις βιτρίνες του Fortnum and Mason’s φωτογραφίζω τα περιστρεφόμενα εδέσματα με τη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών, που είναι ακριβώς απέναντι, να αντανακλάται στο τζάμι.
Σύμφωνα με τον οδηγό πρέπει να περάσω από την Burlington Arcade (1819), αλλά είναι πολύ νωρίς και είναι ακόμη κλειστή. Ετσι, πιάνω από κάτω την Old Bond Street και ανηφορίζω. Εχω την άνεση να φωτογραφίζω χωρίς κόσμο στον δρόμο και νιώθω προνομιούχος. Οι βιτρίνες στον Ralph Lauren είναι θεατρικά σκηνικά με ταράνδους και αψίδες, ενώ στην Prada υπάρχει ένα post-’70s look. Η Royal Arcade είναι το βικτωριανό αντίβαρο της γεωργιανής Burlington Arcade και λίγο παρακάτω, ο Andrew Duncan με καθοδηγεί να στρίψω αριστερά στην Albemarle Street, όπου βρίσκεται το ιστορικό Brown’s Hotel (1837) απέναντι από το Royal Institute, όπου ο Μάικλ Φάραντεϊ έκανε τα πρώτα του πειράματα. Στην άκρη του δρόμου, στο 50, ήταν ο εκδοτικός οίκος John Murray, στη λίστα του οποίου βρισκόταν ο Λόρδος Βύρων και η Τζέιν Οστεν. Στον πάνω παράλληλο, απέναντι από το ξενοδοχείο Ritz, στην οδό Dover, θα δείτε το Arts Club (1863), όπου ο Ντίκενς ήταν από τα πρώτα μέλη. Λίγο παρακάτω, σταθείτε στον αριθμό 37, για να θαυμάσετε ένα από τα ωραιότερα νεοκλασικά σπίτια (1772).
Αυτό που πραγματικά γοητεύει στο αριστοκρατικό Mayfair είναι ο παλιός, αγροτικός πυρήνας που θα τον βρείτε έπειτα από δέκα λεπτά ποδαρόδρομο. Το Shepherd Market ήταν ο τόπος της ζωοπανήγυρης τον 17ο αιώνα που γινόταν κάθε Μάιο (May fair). Σήμερα, είναι ένα γραφικό κομμάτι με μαγαζιά, παμπ και εστιατόρια. Σε μια γωνία καθώς διάβαζα τον οδηγό, με σταμάτησε ένας κύριος γύρω στα 75. «Χαθήκατε;» με ρωτάει. «Οχι, διαβάζω τον οδηγό μου, του λέω». «Α, ωραία. Οταν τελειώσετε ελάτε να δείτε το ατελιέ μου. Είμαστε πολλοί ζωγράφοι εδώ», μου είπε δείχνοντάς μου ένα μικρό σπίτι στην άλλη γωνία.
Εμεινα όμως πιστός στη διαδρομή που ακολουθούσα και αφού πέρασα το Hilton στο Park Lane, ανέβηκα κάτι κρυφά σκαλάκια και βγήκα στην Curzon Street, όπου στον αριθμό 19 έζησε και πέθανε ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι. Καθ’ οδόν για τις ωραίες πλατείες του Mayfair, γοητεύομαι από τη γεωργιανή Chesterfield Street, όπου μία μπλε πλάκα με πληροφορεί ότι εκεί έζησε ο αγαπημένος μου Σόμερσετ Μομ. Σε λίγο βγαίνω στην Berkeley Square με τα πλατάνια των 200 ετών και από εκεί στη βικτωριανή Mount Street, όλη στο χρώμα της τερακότας. Είναι η επιτομή της ατμόσφαιρας του 1880. Βρίσκομαι ήδη κοντά στην Grosvenor Square και στις πρεσβείες των ΗΠΑ και της Ιταλίας. Μου το θυμίζει ένα ορειχάλκινο γλυπτό, δώρο των Ιταλών στο Λονδίνο. Τα δρομάκια πριν από την Grosvenor είναι υπέροχα. Δείτε την Carpenter Street.
Από την Grosvenor Square, βγαίνω ευθεία στην Duke Street και καθώς το κυριακάτικο πρωινό έχει προχωρήσει βλέπω τους Ουκρανούς συγκεντρωμένους έξω από τη βικτωριανή ουκρανική εκκλησία. Δεξιά, από τη Weighouse Street βγαίνετε στην Davies Street όπου το Gray’s Antique Market (πρώην εργοστάσιο) και από εκεί στην πεζοδρομημένη South Malton με τα ωραία μαγαζιά.
Καθώς έχω φτάσει σε απόλυτο shopping paradise, χαλαρώνω την εξάρτηση από τον οδηγό. Παρ’ όλα αυτά, ο Αndrew Duncan μου επισημαίνει να προσέξω το κατάστημα των Colefax and Fowler, με τα ωραία υφάσματα και το εσωτερικό ντιζάιν, που βρίσκεται σε ένα κτίριο, κάποτε οικία του αρχιτέκτονα που μετέτρεψε το Windsor Castle σε αυτό που ξέρουμε σήμερα. Καθ’ οδόν προς το σημείο από όπου ξεκίνησα, περνώ από τη Saville Row και στο τέρμα της στέκομαι να αποτίσω φόρο τιμής στα Penguin Books. Στη Vigo Street, σε ένα γραφικό σπίτι, ζούσε ο Allen Lane ο οποίος το 1935 συνέλαβε την ιδέα των βιβλίων τσέπης.
