Δεν θα ξεχάσω αυτό το περιστατικό. Καταρρακτώδης βροχή, προσπαθούσαμε κάπου να προστατευθούμε στα καλντερίμια του γραφικού Μοντελπουτσιάνο. Σε εσοχές, σε υπόστεγα, οπουδήποτε έξω. Κι αυτό γιατί μια κοπέλα από την παρέα είχε μαζί της το σκυλάκι της, περίπου τεσσάρων μηνών, και σε κανένα από τα δύο ή τρία μαγαζιά που αναζητήσαμε στέγη δεν μας δέχονταν. Σχεδόν μας έσπρωχναν πίσω από κει που ήρθαμε.
Κάπως έτσι, στα στενά της πατρίδας του περίφημου Vino Nobile –όπου χωρίς βροχή και σκυλί θα περάσετε αξέχαστα– η καταιγίδα παρέσυρε την απόλυτη άποψη που είχα ότι οι Ιταλοί αγαπάνε τα σκυλιά και επιτρέπουν παντού την είσοδό τους. Δεν είναι έτσι. Το ίδιο ισχύει και στην Ελβετία. Δύσκολα θα δεις σκύλο σε εσωτερικό δημόσιο χώρο. Αντιθέτως, στην Αγγλία έχω γίνει μάρτυρας αρκετών ευχάριστων εκπλήξεων με πρωταγωνιστές τετράποδα. Αν, όμως, πρέπει να βαθμολογήσω κάποια πόλη για τις επιδόσεις της στο θέμα, υψηλό βαθμό θα έδινα στο Στρασβούργο. Ναι, αναπάντεχο. Δεν τους είχα τους Γάλλους για τόσο «ανοιχτούς». Βέβαια, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι το Στρασβούργο δεν είναι ακριβώς… Γαλλία. Πιο πολύ προς Γερμανία κλίνει – όπου ως επί το πλείστον λατρεύουν τα σκυλιά. Οπως και να ’χει, πάντως, οι κάτοικοι του Στρασβούργου έχουν σκυλιά και διευκολύνσεις στις μετακινήσεις τους και τις αγορές τους. Είδα σκυλιά σε φούρνο, σε εμπορικό κατάστημα, σε καφέ… Είδα, όμως, και ιδιοκτήτες προσεκτικούς, που τα είχαν φροντισμένα και περιποιημένα, τους φορούσαν φίμωτρο όταν επρόκειτο για μεγαλόσωμες ράτσες, γενικώς υπήρχε μια κανονικότητα ευχάριστη για κάποιον που αγαπάει τα τετράποδα και έχει επιλέξει να ζει μαζί τους.
Τα σκυλιά του Στρασβούργου ισορρόπησαν λίγο και την αγένεια των ανθρώπων της πόλης, σε μερικές περιπτώσεις τόσο έντονη, που σου προκαλεί νευρικό γέλιο. Αξέχαστη η σερβιτόρα σε κεντρικό καφέ-μπαρ της πόλης, όταν ζητήσαμε δεύτερη μπίρα. «Θα σας φέρω, αλλά θα την πληρώσετε!» είπε, σχεδόν ουρλιάζοντας.
