Στα ασιατικά σοκάκια με τα υπαίθρια εστιατόρια, που σερβίρουν rice balls και ψάρια, μυρίζουν γλυκόξινες σάλτσες και πατημένα εξωτικά φρούτα, η υγρή ζέστη ανακατεύεται με τα εκτυφλωτικά χρώματα από τις πινακίδες στα κινεζικά και πολλές φορές δεν είσαι σίγουρος αν πήγες όντως στο Χονγκ Κονγκ ή απλώς το ονειρεύτηκες. Η μουσική υπόκρουση καθώς βαδίζεις στα παζάρια του Κάουλουν, χαμένος στη μετάφραση, είναι φυσικά το σάουντρακ του In the mood for love του Καρ Ουάι Ουόνγκ, το τροπικό νησί ευνοεί άλλωστε ανομολόγητα πάθη και αδιέξοδους έρωτες. Από το βρετανικό αποικιοκρατικό παρελθόν δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα, παρά μόνο τα ονόματα δρόμων όπως Fenwick Pier Street ή πάρκων, όπως Victoria Park, ο ουρανοξύστης της HSBC, δίπλα σχεδόν στα κεντρικά γραφεία του ΚΚΚ ή το κλαμπ των Ξένων Ανταποκριτών, όπου οι δημοσιογράφοι επιδεικνύουν την κάρτα μέλους τους, ανακτούν τη χαμένη τους αίγλη και πίνουν τζιν τόνικ, σαν ήρωες από μυθιστόρημα του Γκράχαμ Γκριν. Α, και η ανακυκλούμενη επίκληση του συνθήματος «μια χώρα-δύο συστήματα» από τους ντόπιους.
Noητή πασαρέλα
Στα αχανή malls όμορφες Κινέζες με αλαβάστρινα πρόσωπα περπατούν σε μια νοητή πασαρέλα, καταναλώνοντας διαρκώς, ενώ ταυτόχρονα κρατούν στο χέρι έναν καφέ to go. Μπορείς να ξεχωρίσεις από μακριά τους expats-στελέχη τραπεζών και fund, γιατί κάνουν όλοι τους τζόκινγκ στην πρόσφατα διαμορφωθείσα ριβιέρα του Χονγκ Κονγκ. Επτάμισι εκατομμύρια στοιβάζονται σε κάτι παραπάνω από 1.000 τετραγωνικά χλμ.
Οσο απομακρύνεσαι από το κέντρο, ασχημαίνουν οι πολυκατοικίες και γίνονται τσιμεντένιες, γιγάντιες παραγκουπόλεις.
Τα μουσεία είναι λιγοστά, κατασκευασμένα τα περισσότερα σε ένα πάρκο στο Καουλούν, Διάστημα και ιστορία, ζωγραφική και μουσική, εξοστρακισμένα εκεί, δύσκολα μπορεί εξάλλου να επιβιώσει παράδοση και τέχνη στην καρδιά της καταναλωτικής Μέκκας, Bulgari και μεγάλες αλυσίδες ξενοδοχείων στραγγαλίζουν κάθε τι ουσιαστικό, λες και η ελαφρότητα και η ευδαιμονία δεν επιτρέπουν κάτι βαρύτερο. «Μια ασιατική Νέα Υόρκη χωρίς την τέχνη της ΝΥ», θα μπορούσες να βαφτίσεις το Χονγκ Κονγκ.
Ο φιδίσιος δρόμος που ανεβαίνει στην κορυφή του λόφου, στο επονομαζόμενο «The peak», σου δίνει μια αίσθηση της θέας, αλλά τις περισσότερες μέρες η ομίχλη από την υγρασία κρύβει τους μισούς ουρανοξύστες και τους τυλίγει στην καταχνιά. Τα τετράγωνα κόκκινα ταξί ανεβαίνουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εύχεσαι στο τέλος να έχει ένα καφενείο, «Το σκέφτηκαν άραγε;» αναρωτιέσαι. Αλλά όταν τελικά φτάνεις, βρίσκεις ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο, γεμάτο καταστήματα και φαστ φουντ, McDonalds και noodle bars, φτηνά ρούχα και ένα μηχάνημα που διαβάζει την τύχη στην παλάμη σου και στην τυπώνει -τι κρίμα- στα κινεζικά.
Στο Σόχο πας με κυλιόμενη σκάλα, τη μακρύτερη στον κόσμο, όπως λένε με καμάρι οι ντόπιοι και ανάμεσα στα παλαιοπωλεία και τις γκαλερί, νεαροί σχεδιαστές μόδας ατενίζουν από κάτω τους την πόλη και το μέλλον. Την ωραιότερη θέα όμως την έχεις από το Star Ferry, μόλις 2,5 δολάρια Χονγκ Κονγκ κοστίζει η δεκάλεπτη διαδρομή από το ένα νησί στο άλλο, παίρνεις το πλαστικό κέρμα, το ρίχνεις στη σχισμή και η μπάρα ανοίγει, επιβιβάζεσαι κι αν γυρίσεις ξαφνικά το κεφάλι κι είναι νύχτα, σου κόβει την ανάσα αυτός ο ωκεανός από φώτα, που άλλοτε βρέχουν κι άλλοτε μετρούν ώρες μέχρι την κατάργηση του ειδικού καθεστώτος.
Δίπλα σε μια γιγάντια ρόδα, που γυρνάει νωχελικά και δύο τουαλέτες με μάνγκα, τα οποία εξηγούν ακόμη και σε σένα, τον άσχετο τουρίστα, πού πρέπει να κατευθυνθείς αν είσαι άντρας και πού αν είσαι γυναίκα, ένας νεαρός Κινέζος κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του, που αναλύεται σε λυγμούς από τη συγκίνηση. Οι φίλοι κραυγάζουν, η σκηνή έχει κάτι κιτς, αλλά από την άλλη είναι και λίγο αστεία και εσύ μένεις να αναρωτιέσαι αν τα έζησες όντως όλα αυτά ή τα ονειρεύτηκες. Πριν πας στο Χονγκ Κονγκ είναι πολύ πιθανό να το έχεις δει στο όνειρό σου.
