Οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας, το κόστος της ζωής, τα κοινωνικά πρότυπα και οι επιταγές των γύρω μας, μας κάνουν συχνά να νιώθουμε πως δεν αρκεί να «είμαστε», πρέπει να πετύχουμε. Ετσι, ρομαντικοποιούμε την ιδέα του πολυάσχολου ανθρώπου, παλεύουμε να γίνουμε όλο και περισσότερο παραγωγικοί, μειώνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας και στο τέλος καταλήγουμε να νιώθουμε με μηχανές σχεδιασμένες να πετυχαίνουν στόχους και να παράγουν έργο.
Και κάπου εκεί είναι που συναντιόμαστε με το στρες, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις γίνεται χρόνιο και μας ταλαιπωρεί σε καθημερινή βάση, μειώνοντας την ποιότητα της ζωής μας. Οι φιλοδοξίες μας γίνονται εφιάλτης και αισθανόμαστε πως πλέον δεν απολαμβάνουμε τίποτα. Λίγο πολύ, για περισσότερο ή λιγότερο καιρό, ίσως όλοι το έχουμε αισθανθεί αυτό.
Διαβάστε περισσότερα στη Vogue
