Το να κάνει κανείς νέους φίλους ως ενήλικας, συχνά αποδεικνύεται «δύσκολη πίστα». Για πολλούς το να κοινωνικοποιηθούν δεν έρχεται απόλυτα φυσικά, ενώ άλλοι, κάνουν την κοινωνικότητα με τους άλλους να μοιάζει παιχνιδάκι.
Η συγγραφέας Μαρίσα Τζ. Φράνκο χαρακτηρίζει στο The Atlantic τα συγκεκριμένα άτομα «σούπερ φίλους».
Αυτοί οι «σούπερ φίλοι», όχι μόνο μπορούν να αναπτύξουν πιο εύκολα φιλίες, αλλά συχνά αυτές είναι πιο δυνατές και αντέχουν περισσότερο στον χρόνο. Και τι είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που διακρίνει αυτούς τους «σούπερ φίλους»; Το ασφαλές δέσιμο.
Υπάρχουν τρεις κατηγορίες δεσίματος που επιλέγουν οι άνθρωποι: το βέβαιο, το αγχώδες και το απόμακρο -τα δύο τελευταία μπορούν ανά περιπτώσεις και να συνδυαστούν. Οι βέβαιοι άνθρωποι πιστεύουν πως αξίζουν την αγάπη και πως οι άλλοι είναι έμπιστοι ώστε να τους την δώσουν.
Αυτοί που δένονται αγχωτικά θεωρούν ότι οι άλλοι θα τους παρατήσουν, με αποτέλεσμα να «κρέμονται» από τους ανθρώπους γύρω τους, να προσπαθούν πολύ ή να αποκτούν οικειότητα υπερβολικά γρήγορα.
Όσο για τους απόμακρους ανθρώπους, αυτοί παρουσιάζουν παρόμοια συμπεριφορά με τους αγχώδεις, μόνο που αντί να «κρέμονται» από τους άλλους, τους κρατούν σε απόσταση.
Φυσικά, η υιοθέτηση αυτών των χαρακτηριστικών σχετίζεται άμεσα με τον πρώτες εμπειρίες κυρίως μέσα από τους γονείς και όσους μας φρόντιζαν και τον τρόπο με τον οποίο μας αντιμετώπιζαν -από την υπερπροστατευτικότητα μέχρι την αδιαφορία.
O ψυχολόγος Φρεντ Χ. Γκόλντνερ εισήγαγε τον όρο «pronoia» που είναι το θετικό αντίστοιχο της παράνοιας. Κάποιος, δηλαδή, με «pronoia» ζει με την ψευδαίσθηση πως οι άλλοι θέλουν το καλύτερο από αυτούς, ακόμα και αν οι ενδείξεις λένε το αντίθετο.
Οι βέβαιοι άνθρωποι, πάντως, τείνουν να εμπιστεύονται τους άλλους ανθρώπους όταν δεν υπάρχουν σημάδια πως δεν αξίζει να το κάνουν. Αν, όμως, κάποιος αποδειχθεί πως δεν ήταν άξιος εμπιστοσύνης, οι βέβαιοι άνθρωποι επηρεάζονται λιγότερο από τους ανασφαλείς.
Οι βέβαιοι άνθρωποι, επίσης, τείνουν να παίρνουν μεγαλύτερα ρίσκα στις σχέσεις τους, να συνάπτουν ευκολότερα φιλίες, να ξεκινούν γόνιμες αντιπαραθέσεις και να μοιράζονται προσωπικά πράγματα με τους άλλους.
Τα αγχώδη, όμως, άτομα δεν παίρνουν τόσα ρίσκα, μιας και φοβούνται μην αυτά στο τέλος τους πληγώσουν. Σύμφωνα με έρευνα, όταν τα αγχώδη άτομα απογοητεύονται, ενεργοποιείται στον εγκέφαλό τους η περιοχή που σχετίζεται με τον πόνο και την θλίψη.
Όσο για τα απόμακρα άτομα, που, όπως γράψαμε νωρίτερα, κάνουν πέρα τους άλλους προκειμένου να μην δεχτούν απόρριψη, είναι πιθανότερο να δώσουν τέλος σε μια φιλία -κάτι που ισχύει και για τα αγχώδη άτομα.
Στο κομμάτι των ερωτικών σχέσεων, τώρα, οι απόμακροι άνθρωποι προτιμούν να περνούν τα μηνύματά τους με έμμεσο τρόπο και άρα είναι πιθανότερο να καταφύγουν σε τακτικές τύπου «ghosting».
Σε κάθε περίπτωση, είτε κάποιος δένεται υπερβολικά είτε γίνεται απόμακρος, όπως συμβαίνει με όλα τα άτομα που είναι ανασφαλή, το αποτέλεσμα είναι πολύ πιθανό να είναι το ίδιο: αντί να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, τελικά, τους προξενούν μεγαλύτερο κακό.
Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε βέβαιοι ή μόνο ανασφαλείς, αλλά οι δύο τάσεις εναλλάσσονται ανά περίπτωση.
Σίγουρα, η αίσθηση ασφάλειας πάντα βοηθάει. Μία έρευνα έδειξε πως όταν οι ανασφαλείς άνθρωποι βρίσκονταν σε περιβάλλον που ένιωθαν ασφάλεια, έτειναν να παρουσιάζουν βελτίωση στις πρωτοβουλίες που έπαιρναν σε μια φιλία.
Άλλη έρευνα, πάλι, που αφορούσε τις ερωτικές σχέσεις, απέδειξε πως, όσο καλύτερα νιώθουμε για τον εαυτό μας, τόσο πιθανότερο είναι να υποθέτουμε πως είμαστε αρεστοί στους άλλους.
Το μυστικό, τελικά, κρύβεται στις πρωτοβουλίες. Μπορείτε να υποθέσετε πως είστε αρεστοί στους ανθρώπους, πως αυτό το άτομο με το οποίο μιλάτε στο γυμναστήριο θέλει να κάνετε κι άλλη παρέα, πως εκείνος ο φίλος με τον οποίο έχετε χαθεί, έχει την διάθεση να ανακτήσετε την σχέση σας. Αν υποθέσετε πως όλα αυτά είναι πιθανά, θα αντιμετωπίζετε τις ανθρώπινες σχέσεις με λιγότερο φόβο.
Με πληροφορίες από το Atlantic.
