Δύσκολα μπορεί να βρει κανείς λίγη ησυχία στο κέντρο. Η καλύτερη επιλογή είναι τα ακριβά ακουστικά, οτιδήποτε άλλο μοιάζει με αυτομαστίγωμα. Η Αθήνα έχει παραιτηθεί στους θορύβους της, έρχονται κατά κύματα κι απλώς καλείσαι να τους αγνοείς ή να τούς συνηθίζεις.
Το πρωί υπάρχουν μερικά λεπτά γαλήνης, ειδικά αν προτίθεται κανείς να σηκωθεί αξημέρωτα απ’ το κρεβάτι και ν’ ακούσει τα πουλιά. Δύσκολο ν’ αποφύγεις εκείνη την ώρα τη φαντασίωση μιας Αθήνας πιο πράσινης, με πτηνά και φυτά, παρκάκια και τον Εθνικό Κήπο χωρίς τις διαρκείς γάζες του λίφτινγκ γύρω από δέντρα, συντριβάνια και παρτέρια.
Το πρώτο κύμα θορύβου ξεκινά νωρίς από τον γνωστό λάθος τρόπο μετακίνησης. Οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν με το προσωπικό τους όχημα και δημιουργούν το πρώτο τσουνάμι ηχορύπανσης. Ουρλιάζουν, κορνάρουν, χαλάνε τη μέρα τους. Μάλλον δεν έχουν κάποιον πιο αξιοπρεπή τρόπο να μεταβούν στο κέντρο. Τα μέσα το πρωί έχουν μέσα γιαγιάδες, άπορους, φοιτητές και ελάχιστους εργαζόμενους, μάλλον στην πρώτη-δεύτερη δουλειά τους, μ’ εξαίρεση το μετρό. Το λεωφορείο είναι επικίνδυνη αποστολή για υπαλλήλους. Χωρίς εξαιρέσεις όλοι ζέχνουν βγαίνοντας. Ελάχιστοι μετακινούνται με πατίνι. Κάποιοι με τα πόδια.
Το αυτοκίνητο, η πιο αντικοινωνική επιλογή, παραμένει κυρίαρχο. Θορυβώδες, ειδικά εάν είναι παλιό, ογκώδες, φτιαγμένο για μέρη που δεν έχουν και πολλά κοινά με τη Σόλωνος, προέκταση του μεγαλείου του οδηγού του που δεν χρειάζεται να συναναστραφεί την πόλη, μπορεί απλώς να την οργώνει. Τα ραδιόφωνα παίζουν τέρμα, μερικές προβληματικές προσωπικότητες οδηγούν πειραγμένη μηχανή που ακούγεται σαν τρυπημένος σωλήνας. Κολλάνε όλοι μαζί σ’ ένα μίζερο ρεύμα κακού σχεδιασμού της αστικής μετακίνησης αλλά και σε μία απολύτως παρωχημένη ιδέα για το πώς πρέπει να πηγαίνει κανείς από ‘δω κι από ‘κει (έχω μια ελπίδα ότι κάποιοι κάνουν carpooling τουλάχιστον).
Αφού το πρώτο κύμα αποδεχθεί τη μοίρα του και πάει στη δουλειά, ξεχύνεται το δεύτερο. Κατασκευές. Επιτρέπονται όλες τις ώρες; Οπουδήποτε; Με τρυπάνια, μπουλντόζες και κομπρεσέρ; Δεν είναι μόνον οι ιδιώτες που χτίζουν, γκρεμίζουν, ανακαινίζουν, είναι κι ο Δήμος. Μετά από κάποια καλοκαίρια εφιάλτες στο Σύνταγμα, όπου στους σαράντα βαθμούς οι υπάλληλοι ξεπατίκωναν τα πεζοδρόμια, τώρα την πάτησε η Τριλογία και οι δρόμοι προς Ομόνοια. Μπροστά από τυροπιτάδικο στο Πανεπιστήμιο για πολλές μέρες είχε εργοτάξιο κανονικό. Πρωί πρωί έβγαινε κόσμος από το μετρό και άκουγε το ξήλωμα της πέτρας. Οι κοπέλες που δούλευαν στο τυροπιτάδικο έκαναν σαν να μην συβαίνει κάτι αξιοπρόσεχτο. Πουλούσαν φαγητό μπροστά στα λαγούμια, τις σκόνες και τους θορύβους. Μιλούσαν και μεταξύ τους σαν σε σουρεάλ ταινία, ενώ από μπροστά τους περνούσαν μηχανήματα που έχυναν νερά και άνοιγαν τρύπες. Στα ίδια λαγούμια τα βράδια ανεβαίνοντας από την Κάνιγγος προς το Σύνταγμα έβλεπα μέσα σκουπίδια.
Η καλύτερη στιγμή είναι αργά το απόγευμα, αφού τα διάφορα κύματα εξοργιστικών ήχων έχουν καταλαγιάσει με κάποιες μικρές εξαιρέσεις εξατμίσεων μηχανών ή μοναχικών τρυπανιών (από κάποιο σημείο κι έπειτα νιώθεις απλώς ότι ο ήχος παράγεται μες στον εγκέφαλό σου, όχι πως πρόκειται για εξωτερικό ερέθισμα). Μόλις πέσει η νύχτα ξεκινά κι η νυχτερινή διασκέδαση balkan edition. Ούτε πλάι στη θάλασσα δεν μπορεί κανείς να βρει λίγη ησυχία. Κι εκεί έχει μουσική κι εκεί μαρσάρουν τα αυτοκίνητα στα πάρκινγκ κι εκεί ακούγονται τα ηχεία των δεκαπεντάχρονων που την έχουν δει τράπερς και σκοτεινοί τύποι και κυκλοφορούν ντυμένα στα μαύρα με ραδιόφωνο ανοιχτό και τέρμα τον ήχο στα κινητά παίρνοντας προφανή ηδονή απ’ το πόσο ενοχλητικό είναι το όλο πράγμα.
Το αξεσουάρ του καλοκαιριού είναι τα ακριβά ακουστικά, αυτά που ακυρώνουν τους εξωτερικούς θορύβους. Η πόλη έχει επιρρίψει στους κατοίκους το βάρος της διαμόρφωσης ενός ήσυχου, ατομικού ηχητικού τοπίου. Ο καθένας πρέπει να δημιουργήσει το δικό του. Ambience με προσεκτικά διαλεγμένα chill βιντεάκια στο youtube, ήχοι και vibes απ’ το spotify, ραδιοφωνικές εκπομπές, οτιδήποτε αρκεί να θωρακιστείς. Αν κάνεις το λάθος και συμμετέχεις στους κοινόχρηστους ήχους που αιωρούνται στην πόλη, κομπρεσέρ, μπουλντόζες, φορτηγά και κορναρίσματα θα σού θυμήσουν ότι δεν αξίζει να μοιράζεσαι.
