«Βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι, άλλη οπτική. Γίνεσαι αλληλέγγυος, έχεις ενσυναίσθηση». Η Ιωάννα Κίττα μιλά για την εμπειρία που αποκόμισε από τα ταξίδια που έκανε μόνη της. Η εκπαιδευτικός φυσικής αγωγής σε δημοτικό σχολείο, διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αλικάντε της Ισπανίας σε θέματα φύλου και μητέρα δύο μικρών αγοριών, ταξιδεύει εδώ και 29 χρόνια και έχει επισκεφτεί 88 χώρες σε τέσσερις ηπείρους.
Το solo travelling, όπως είναι ο επίσημος όρος, έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς της από τότε που βρέθηκε για πρώτη φορά στην Ισπανία. «Το 1995, πήρα υποτροφία για θερινά μαθήματα γλώσσας στη χώρα. Αγαπούσα τόσο πολύ τα ισπανικά που δεν μπορούσα να πετάξω μια τέτοια ευκαιρία», λέει στην «Κ» η Ιωάννα Κίττα. «Θυμάμαι πως το εισιτήριο για Μαδρίτη κόστιζε 400.000 δραχμές (περίπου 1.200 ευρώ) και μου το έκανε δώρο η αδελφή μου. Εβγαλα διαβατήριο, αγόρασα χάρτες και ξεκίνησα. Εκεί γνώρισα κόσμο, πρόθυμο να με βοηθήσει. Ηρθα σε επαφή με φοιτητές από άλλες χώρες αλλά και από την Ισπανία. Εκανα φίλους και ταξίδεψα για να γνωρίσω το βόρειο κομμάτι».
Η χαρά της ήταν απερίγραπτη, έπρεπε όμως να οργανωθεί καλά, καθώς τότε το Ιντερνετ μόλις είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα του βήματα και δεν υπήρχαν ακόμα κινητά τηλέφωνα. «Πριν ξεκινήσω το ταξίδι, έκανα πρόγραμμα και αντιμετώπιζα νοερά προκλήσεις και πιθανά εμπόδια. Ολο αυτό λειτούργησε. Εφτασα στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης και έψαξα να βρω το λεωφορείο που θα με πήγαινε στη Βόρεια Ισπανία. Μιλούσα τη γλώσσα και αυτό με βοήθησε πολύ. Το μόνο εμπόδιο, τώρα που το σκέφτομαι, ήταν η τεράστια βαλίτσα που κουβαλούσα μαζί μου. Ζύγιζε 20 κιλά», θυμάται η κ. Κίττα.
Αυτό ήταν και το έναυσμα για τα ταξίδια που ακολούθησαν. Μεξικό, Κόστα Ρίκα, Παναμάς, Αργεντινή, Περού, Εκουαδόρ, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Χιλή, Κολομβία, Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορωσία, Αρμενία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, Μολδαβία, Κατάρ, Κουβέιτ, Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Λίβανος, Συρία, Τουρκία, Λιθουανία, Λετονία και Εσθονία είναι μερικοί από τους προορισμούς που η εκπαιδευτικός εξερεύνησε και από τους οποίους έχει πολλές αναμνήσεις.
Οι ιστορίες, πολλές: κάποιες συναρπαστικές, άλλες επικίνδυνες. «Μπαίνοντας με τρένο στην Αρμενία από τη Γεωργία και έχοντας βίζα από το Αζερμπαϊτζάν, στον έλεγχο μου αρνούνταν την είσοδο στη χώρα. Τότε επιστράτευσα τη λιγοστή γνώση αρμένικων που είχα και τους είπα ότι είμαι Ελληνίδα και δουλεύω σε αρμένικο σχολείο στην Αθήνα. Οχι μόνο με άφησαν να μπω αλλά είδα ότι συγκινήθηκαν», λέει. Στην Κούβα, η πτήση από Αβάνα για Σαντιάγο, απογειώθηκε με την πόρτα ανοιχτή και η ίδια βοήθησε την αεροσυνοδό να την κλείσουν μαζί. «Το αεροπλάνο ήδη έτρεχε για απογείωση, νόμιζα ότι η αεροσυνοδός θα λιποθυμήσει. Κάθισα όπου βρήκα, τη ρώτησα αν ήθελε να κατευθυνθώ προς το μέρος της και μου είπε “ναι”». Για την κ. Κίττα, αυτή ήταν αναμφισβήτητα μια από τις πιο τρομακτικές εμπειρίες που έζησε στο εξωτερικό. Οπως και εκείνη στο Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα. «Το πρώτο βράδυ της διανυκτέρευσης σε χόστελ σε πολύ καλή περιοχή, δίπλα σε πρεσβεία, σκότωσαν κάποιον σε ένα διπλανό μπαρ. Ο δολοφόνος πέρασε έξω από το δωμάτιό μου». Στην πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, το Κίτο, για να καλύψει μια απόσταση 200 μέτρων σε κακόφημη περιοχή μέχρι να φτάσει στην περιοχή όπου έμενε, «μια αστυνομικός σταμάτησε ένα ταξί σχεδόν με το ζόρι και ανάγκασε τον οδηγό να με πάει στο ξενοδοχείο καθώς ήμουν ξένη και υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να με ληστέψουν».
Τη ρωτάω αν υπάρχει κάποια χώρα που να έγινε η αγαπημένη της. Κι εκείνη μου απαντά ότι δεν ξεχωρίζει καμία. «Σίγουρα ενθουσιάστηκα στο Μεξικό και στο Τσερνομπίλ στην Ουκρανία». Ωστόσο στο Πριπριάτ, ένιωσε περίεργα. «Είναι ένα εγκαταλελειμμένο χωριό που είχε “χτυπηθεί” από τη ραδιενέργεια, μετά την έκρηξη του αντιδραστήρα 4 στις 26 Απριλίου του 1986. Η ραδιενέργεια γινόταν αισθητή στα μηχανάκια που είχαμε πάντα μαζί μας».
Τα οφέλη
Το solo travelling έγινε τάση τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό και σιγά σιγά κερδίζει έδαφος και στην Ελλάδα. H απόφαση αυτή δεν είναι για όλους εύκολη, μας λέει η κ. Κίττα. «Εξαρτάται από την προσωπικότητα, τις προηγούμενες εμπειρίες, την προετοιμασία ακόμη κι από έναν απλό αυθορμητισμό, καθώς υπάρχουν φθηνά εισιτήρια για ορισμένους προορισμούς και η ευκολία του Ιντερνετ για να κλείσεις εισιτήρια», εξηγεί. Κάποιοι προτιμούν τα οργανωμένα ταξίδια, την άνεση και τους φίλους μαζί. Ομως το ταξίδι σόλο «προσφέρει ευελιξία, ανεξαρτησία, προσωπική ανάπτυξη και νέες εμπειρίες».
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να είναι απρόσεκτος. «Χρειάζεται καλή οργάνωση και πάνω από όλα σεβασμό στην κουλτούρα του τόπου που επισκέπτεσαι, στα έθιμα αλλά και στη φύση».
Οσο για τη συμβουλή της σε εκείνους που επιθυμούν να τολμήσουν κάποιο ταξίδι χωρίς τη συνοδεία κάποιου, η ίδια λέει: «Πριν ξεκινήσει κανείς μόνος και δη για το εξωτερικό, θα πρέπει να κάνει πιο μικρά ταξίδια ή εκδρομές στη χώρα του και έπειτα σε χώρες που δεν είναι “απαιτητικές”. Να οργανώνει τα πάντα μόνος του και να μην τα παρατάει με την πρώτη δυσκολία».
Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, η κ. Κίττα τονίζει ότι κάθε φορά γύριζε «πλούσια σε εμπειρίες». «Γίνεσαι ανεκτικός, θέλεις να βοηθάς. Δεν υπολογίζεις κούραση και αποκτάς άλλη σχέση με τα χρήματα. Τα διαχειρίζεσαι καλύτερα, δεν σπαταλάς». Πέραν όμως αυτών η εκπαιδευτικός νιώθει ότι έχει κερδίσει κάτι πολύ μεγαλύτερο: «ψυχική, πνευματική και σωματική ανάταση». Γι’ αυτό και επιθυμεί να μυήσει και τα παιδιά της σε αυτή τη σπουδαία περιπέτεια σκοπεύοντας να περιηγηθεί σε πολλές ακόμη χώρες μαζί τους, «ώστε να έρθουν σε επαφή με άλλες κουλτούρες και να τους καλλιεργήσω το πνεύμα για εξερεύνηση και ταξίδια».
