Δεν είναι social media αν δεν έχουν και λίγο τσακωμό. Ειδικά αν μιλάμε για πιο «παραδοσιακά» και «αποψάτα» μέσα σαν το Facebook και το X. Αφορμές πάντα υπάρχουν, είτε βρίσκονται μπροστά μας είτε τις ψάχνουμε και λίγο.
Θυμάστε για τι τσακωνόμασταν πίσω στον Μάρτιο; Για τη Μαρίνα Σάττι και το «Ζάρι». Διχάζεστε ακόμη για το αν το «Ζάρι» αποδομεί ιδανικά το βαλκανικό ταμπεραμέντο ή αν απλώς είναι μια «σούπα» ήχων και στοιχείων; Ή έχετε αφήσει στην άκρη το τραγούδι που μας εκπροσώπησε στη Eurovision και σιγοτραγουδάτε το «Λαλαλα» και «σαν αεράκι του Μάη φυσάει η χαρά»;
Ανήκετε σε αυτούς που θεωρούν την κατάκτηση του Conference League μια κορυφαία στιγμή του Ολυμπιακού ή στα τέλη Μαΐου κατεβάζατε από το Google Images εικόνες γνωστού σοκολατούχου ροφήματος για να «ευχηθείτε» για το τρόπαιο από το προφίλ σας;
Οι ιντερνετικοί τσακωμοί σηκώνουν σκόνη λίγων 24ώρων και μετά πέφτουν στη λήθη. Τόσο γρήγορα και απότομα που συχνά ξεχνάμε για ποιο θέμα ακονίζαμε τα πληκτρολόγιά μας λίγες εβδομάδες πριν. Αλλά επειδή το φετινό καλοκαίρι είχε πολλούς τέτοιους –απολαυστικούς, δίκαιους, άδικους, ενίοτε σουρεαλιστικούς– τσακωμούς, τους σταχυολογούμε εδώ για τον ιστορικό του μέλλοντος.
Αυτό το καλοκαίρι τσακωθήκαμε στο Ιντερνετ για:
Τον Μ. Καραγάτση και τη «Μεγάλη Χίμαιρα»
Πότε; Τέλη Ιουνίου.
Γιατί; Ενα άρθρο της Ρένας Λούνα στη Lifo, που χαρακτήριζε το βιβλίο του Μ. Καραγάτση από το 1953 «μια σεξιστική παραφωνία», καλώντας μας να βάλουμε τέλος στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης με παρωχημένων αντιλήψεων συγγραφείς του παρελθόντος, έδωσε το καύσιμο για τον πρώτο μεγάλο τσακωμό του ελληνικού Facebook για το καλοκαίρι του 2024. Κάποιοι συμφώνησαν με την #cancel λογική, που στο εξωτερικό τηρείται έμπρακτα πίσω από τις κλειστές πόρτες των «sensitivity readers» που «διορθώνουν» τα βιβλία του παρελθόντος. Αλλοι στηλίτευσαν την πολιτική ορθότητα και την αναχρονισμό τέτοιων θέσεων. Κάποιοι ενοχλήθηκαν που αγγίχτηκε ένας μεγάλος λογοτέχνης τού χθες και άλλοι τον βρήκαν απλώς μικρό. Και άπαντες, άνοιξαν ξανά, με την όποια διάθεση, την πιο κοντινή τους κόπια της «Μεγάλης Χίμαιρας».
Ειδική μνεία:
Ο «θάνατος» του Νόαμ Τσόμσκι
Δεν ήταν ακριβώς τσακωμός, αλλά για μερικές ώρες, στις 19 Ιουνίου, κάποιες ψευδείς ειδήσεις που υποστήριζαν πως ο Νόαμ Τσόμσκι έχει πεθάνει μετέτρεψαν τα ελληνικά social media σε ένα απέραντο σουρεαλιστικό τοπίο. Σύντομοι αλλά και εκτενέστεροι επικήδειοι –ανάμεσα σε αυτούς και επίσημοι, όπως αυτός του Γιάνη Βαρουφάκη στο New Statesman– έκαναν την εμφάνισή τους τόσο γρήγορα όσο και εξαφανίστηκαν, τη στιγμή που οι υπόλοιποι πατούσαν συνεχώς refresh στα μεγάλα ειδησεογραφικά μέσα του εξωτερικού για να νιώσουν σίγουροι για το τι και αν συμβαίνει. Ο Τσόμσκι ζει. Τουλάχιστον, φρεσκάραμε το ντιμπέιτ του με τον Μισέλ Φουκώ από το 1971 που ποσταρίστηκε ξανά και ξανά.
Τον/τη σημαιοφόρο στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών
Πότε; Αρχές Ιουλίου.
Γιατί; Πριν ακόμη οι σημαιοφόροι της Ελλάδας στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων «κλειδώσουν» στα πρόσωπα του Γιάννη Αντετοκούνμπο και της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη, το όνομα της Μαρίας Σάκκαρη είχε ακουστεί για να κρατήσει την ελληνική σημαία στον Σηκουάνα. Δεν έλειψαν οι αντιδράσεις, με κάποιους να υποστηρίζουν πως η Ελληνίδα τενίστρια δεν έχει ολυμπιακά κατορθώματα να προσκομίσει, ώστε να δικαιούται κάτι τέτοιο – ακόμα και αν έχει φτάσει μέχρι το Νο 3 της παγκόσμιας κατάταξης στο άθλημά της.
Την «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου
Πότε; Μέσα Ιουλίου.
Γιατί; Η εκδοχή του έργου του Αισχύλου από τον Θ. Τερζόπουλο μας έκανε να ακούσουμε όχι μόνο τις βροντερές φωνές των ηθοποιών στην Επίδαυρο, μα και τις βουβές κραυγές του ελληνικού Ιντερνετ. Οι σχεδόν τρεισήμισι ώρες της παράστασης ήταν αφόρητες ή δεν τις καταλάβαμε καν; Ηταν ο Χορός εκπληκτικός; Χωράει η παλαιστινιακή σημαία σε μια τέτοια παράσταση; Και άλλα πολλά ερωτήματα που προέκυψαν από θεατρόφιλους και μη, που ενίοτε είδαν τον όρο τραγωδία με διττό τρόπο.
Την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων
Πότε; Τέλη Ιουλίου.
Γιατί; Ηταν αδιαμφισβήτητα ο μεγαλύτερος διαπληκτισμός του καλοκαιριού. Το Παρίσι δοκίμασε μία τελετή έναρξης διαφορετική από τις άλλες. «Βγήκε» από το στάδιο και απλώθηκε κατά μήκος του Σηκουάνα, αλλά και σε άλλα σημεία της Πόλης του Φωτός για να διαδώσει τη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού. Και, όπως κάθε τι ασυνήθιστο, δίχασε. Το ένα μεγάλο στρατόπεδο βρήκε την τελετή πρωτότυπη, ακομπλεξάριστη, ποπ και avant garde με τρόπο άξιο μεγάλης υπόκλισης. Το άλλο είδε πίσω από όλα αυτά ένα αφήγημα κατακερματισμένο, μπερδεμένο και τελικά δίχως στόχευση και εκτόξευσε τα πυρά του. Ενα είναι σίγουρο: υπήρξε αφορμή για να δούμε και να συζητήσουμε –ξανά– την τελετή έναρξης της Αθήνας, όπως άλλωστε γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια τέτοιες μέρες.
Την Ιμάνι Κελίφ
Πότε; Αρχές Αυγούστου.
Γιατί; Η Αλγερινή πυγμάχος έμελλε να γίνει ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα των Ολυμπιακών, μια και, ξαφνικά, όλος ο πλανήτης –άρα και τα εγχώρια κοινωνικά δίκτυα– άρχισε να τοποθετείται για το κατά πόσο είναι γυναίκα ή άνδρας και, τελικά, αν έχει δικαίωμα να αγωνίζεται στην κατηγορία των γυναικών. Για την ιστορία, η Ιμάνι Κελίφ είναι βιολογικά γυναίκα που πάσχει από υπερανδρογονισμό, δηλαδή, έχει περισσότερα ανδρικά χρωμοσώματα από τη «μέση» γυναίκα, κάτι που την κάνει intersex άτομο. Και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο άθλημά της.
Τον Στέφανο Τσιτσιπά
Πότε; Μέσα Αυγούστου.
Γιατί; Δεν είναι η πρώτη φορά που η εκρηκτική συμπεριφορά του κορυφαίου Ελληνα τενίστα τραβάει πάνω της τα φώτα. Μετά την ήττα του Τσιτσιπά από τον Νισικόρι στο τουρνουά του Μόντρεαλ, ο τενίστας ξέσπασε λεκτικά απέναντι στον πατέρα και προπονητή του, Απόστολο Τσιτσιπά, και μάλιστα του ζήτησε να φύγει από το box. Λίγες ημέρες αργότερα, ανακοίνωσε πως διακόπτει τη συνεργασία του μαζί του. Την ανακοίνωση ακολούθησαν διάφορες αναλύσεις στα social media, κυρίως ψυχαναλυτικής και ηθικολογικής φύσης.
Τον Αλέν Ντελόν
Πότε; Τέλη Αυγούστου.
Γιατί; Η απώλεια του εμβληματικού Γάλλου σταρ του σινεμά δεν στάθηκε μόνο αφορμή για να θυμηθεί το Ιντερνετ μερικούς από τους ωραιότερους ρόλους του. Αλλά και για να σπεύσουν πολλοί να του ρίξουν «μαύρο» για παλαιότερες δηλώσεις του στις οποίες στήριζε τη Μαρίν Λεπέν (μεταξύ άλλων), αλλά και για την τελευταία του επιθυμία να θανατωθεί ο σκύλος του ώστε να ταφεί μαζί του (!). Και έτσι, άνοιξε για νιοστή φορά η κουβέντα για τον αν μπορούμε/πρέπει να διαχωρίζουμε τον καλλιτέχνη από το έργο του και έκλεισε –μάλλον– η ιντερνετική λαίλαπα του καλοκαιριού.
