Μικρή παράταση τριών μηνών έλαβε η παράδοση του ανακατασκευασμένου κτιρίου του Φιξ στο υπουργείο Πολιτισμού. Θα γίνει τελικά στις 20 Φεβρουαρίου ύστερα από πρόσφατη επικαιροποίηση του χρονοδιαγράμματος. Αυτό σημαίνει ότι πηγαίνει προς τα πίσω και η εγκατάσταση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, ενώ και το σενάριο της αξιοποίησης του νέου κτιρίου στο πλαίσιο της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (πρώτο εξάμηνο του 2014) εξασθενεί σημαντικά.
Τυπικά η περίοδος εγκαινίων του νέου μουσείου δεν έχει αλλάξει και τοποθετείται ακόμα στην άνοιξη του 2014. Και πάλι «τυπικά» ο χρόνος επαρκεί, αλλά οι σημερινές συνθήκες δεν επιτρέπουν μεγάλη αισιοδοξία προκειμένου να τεθεί σε πλήρη λειτουργία.
Τα βασικά εμπόδια είναι δύο. Πρώτον, από τη διοίκηση του μουσείου υπάρχει αίτημα προς το υπουργείο Πολιτισμού να προκηρυχθούν 38 θέσεις προσωπικού που θα καταστήσουν εφικτή την ομαλή λειτουργία του. Καθώς βρισκόμαστε σε περιβάλλον απαγόρευσης προσλήψεων, η στελέχωση του ΕΜΣΤ εκκρεμεί. Θα πρέπει να γίνει κατ’ εξαίρεση άρση της απαγόρευσης προσλήψεων έτσι ώστε να προχωρήσει τάχιστα η διαδικασία. Το νέο μουσείο χρειάζεται στα πρώτα του βήματα και αυξημένους πόρους (κοντά στα 4 εκατομμύρια ευρώ) αλλά ούτε αυτοί φαίνεται να έχουν εξασφαλιστεί. Στην πραγματικότητα χρειάζεται ανάληψη άμεσης δράσης από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού έτσι ώστε να δρομολογηθούν λύσεις που θα επιτρέψουν «πραγματικά» εγκαίνια του κτιρίου και όχι εικονικά.
Εν τω μεταξύ η αποκάλυψη των όψεων του κτιρίου επί της λεωφόρου Συγγρού (η Καλλιρρόης έχει ακόμα «δουλειά») δημιούργησε κλίμα ανακούφισης σε χιλιάδες Αθηναίους, οι οποίοι ανυπομονούσαν να δουν τη νέα εικόνα του παλιού εργοστασίου. Η βραβευμένη μελέτη του αρχιτεκτονικού γραφείου 3SK αντιμετωπίζει διαφορετικά τις δύο βασικές πλευρές του κτιρίου. Οι όψεις που σχεδίασε ο Τάκης Ζενέτος επί της οδού Συγγρού και Φραντζή έχουν διατηρηθεί, έστω κι αν μιλάμε για ένα πολύ διαφορετικό κτίριο μετά τη μερική κατεδάφισή του στα μέσα τις δεκαετίας του ’90. Αντίθετα, στις δύο νέες όψεις οι μελετητές ανασύρουν τον ξεχασμένο (και σκεπασμένο) Ιλισό, κάτω από τη σημερινή οδό Καλλιρρόης.
Εσωτερικά, και καθώς το κτίριο ασφυκτιά ανάμεσα σε δύο μεγάλες οδικές αρτηρίες, προσφέρεται ένας δημόσιος χώρος εντός του κτιρίου. Το μουσείο ξαναδίνει στην πόλη αυτό που της πήρε: μια εσωτερική πλατεία (φουαγιέ) και έναν «επικών» διαστάσεων χώρο, (ύψος σχεδόν 30 μέτρων), ο οποίος αποκαλύπτει στο εσωτερικό του κτιρίου κατακόρυφα «τα αρχαιολογικά ευρήματα του οικοπέδου»: την όψη του Ζενέτου στη Συγγρού. Από τον τελευταίο όροφο, φτάνει κανείς στο πρώτο επίπεδο του δώματος απ’ όπου υπαίθρια πλέον μπορεί να ανέβει στη Γλυπτοθήκη. Αυτή κατοικεί το «έδαφος» ενός κήπου-λαβύρινθου που αποκαλύπτει θεαματικές οπτικές φυγές προς επιλεγμένα σημεία της Αθήνας.
