Ας ξεκινήσουμε με ένα δίλημμα: Παράδοση ή λειτουργικότητα; Εύλογα ίσως σκεφτεί κανείς «από πότε αυτά τα δύο μπαίνουν σε αντιπαράθεση ή αλληλοαποκλείονται»;
Ενα λίγο αστείο περιστατικό θα εξηγήσει πολλά: Είναι Σάββατο πρωί. Ενα πολύ ζεστό Σάββατο του Ιουνίου. Η πρωινή βόλτα στον Εθνικό Κήπο με τα σκυλιά μόλις έχει τελειώσει και το καφενεδάκι του κήπου φαντάζει ιδανικό σκηνικό για τον πρώτο καφέ μιας χαλαρής μέρας. Η ιεροτελεστία του καφέ το καλοκαίρι στην Ελλάδα, έχει δύο βασικές προϋποθέσεις: δροσιά και άνεση.
Ως προς την πρώτη δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το καφενείο του κήπου, στην σκιά της αλέας και με τόσο πράσινο τριγύρω, είναι ιδανική επιλογή. Με τη δεύτερη προϋπόθεση ξεκινούν τα προβλήματα. Γιατί το παραδοσιακό καφενείο του κήπου, μπορεί να είναι προνομιούχο ως προς το σημείο, ο χαρακτηρισμός «παραδοσιακό» όμως, το δένει ισοβίως απ’ ό,τι φαίνεται με την ανελαστικότητα. Διότι δύσκολα άνθρωπος θα αντέξει να καθήσει πάνω από ένα τέταρτο στις κυπαρισσί, ξεχαρβαλωμένες, άβολες και με εργονομία άλλων εποχών καρέκλες. Η εύλογη ερώτηση στον ευγενέστατο σερβιτόρο είχε αναμενόμενη απάντηση: «Δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε. Απαγορεύεται από τον Δήμο Αθηναίων. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Η διατήρηση και προστασία της παράδοσης δεν είναι κάτι συμπαγές, πρέπει να έχει λογικές διαβαθμίσεις. Αλλιώς αντιμετωπίζεις ένα διατηρητέο κτίριο που λειτουργεί ως επιχείρηση εστίασης. Κάνεις, υποθέτω, κάποιες μικρές και ανώδυνες προσαρμογές που δεν αλλοιώνουν την εικόνα εξυπηρετούν όμως τη λειτουργικότητα.
Είναι κρίμα αυτό το καφενείο, σ’ αυτό το σημείο της πόλης, να μην μπορεί να «κρατήσει» τους πελάτες του πόσω μάλλον όταν πληρώνουν τον ελληνικό καφέ 2,80 ευρώ.
