Στις αρχές της εβδομάδας περπατούσα στην οδό Σπύρου Μερκούρη, στο Παγκράτι, αναζητώντας ένα καφέ για λίγο παγωμένο τσάι και η καλή τύχη με έφερε στο ίδιο τραπέζι με την επίτιμη καθηγήτρια του Πολυτεχνείου Μάρω Καρδαμίτση – Αδάμη. Δεν έχουμε μείνει πολλοί στην Αθήνα οπότε οι πιθανότητες ήταν με το μέρος μου. Χωρίς ο ένας να γνωρίζει τη σκέψη του άλλου, αρχίσαμε να συζητάμε για το ίδιο θέμα, το κτίριο της οδού Ρηγίλλης 18, που είχε επανέλθει αιφνιδιαστικά στην επικαιρότητα, καθώς ο νέος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας σκέφτεται σοβαρά την εκ νέου αξιοποίησή του ως επίσημη έδρα του κόμματος.
Οπως έπρεπε να το είχα φανταστεί, η κυρία Αδάμη γνώριζε τα πάντα για ένα κτίριο που νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα αλλά δεν ξέρουμε τίποτα (όπως αποδείχθηκε).
Συνδεδεμένο με τον βουλευτή και μετέπειτα υπουργό Εξωτερικών Αλέξανδρο Διομήδη (1875 – 1950), το κτίριο φέρει την υπογραφή του σημαντικού αρχιτέκτονα Αναστάση Μεταξά, ο οποίος έχει εγκατασταθεί στην Αθήνα στις αρχές του 20ού αιώνα και γρήγορα γίνεται ο αγαπημένος αρχιτέκτων της αθηναϊκής κοινωνίας συναγωνιζόμενος επάξια τον Τσίλερ. Παράλληλα με την οικία Διομήδη, ο Α. Μεταξάς κτίζει σε κοντινή ακτίνα τις οικίες Ευγενίδου και Σερπιέρη (στην οδό Διοχάρους) και τα Μέγαρα Μπενάκη και Σταθάτου στη σημερινή λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας.
Το σπίτι της οδού Ρηγίλλης δεν είναι από τα συνηθισμένα της περιοχής, έστω κι αν αυτή είναι η εντύπωση που δίνει το μορφολογικό ύφος του ύστερου νεοκλασικισμού στην πρόσοψη. Οι κατόψεις του ακολουθούν την τυπική διάταξη των hôtels privés της Γαλλίας και της Αγγλίας: μαρμάρινο κλιμακοστάσιο που οδηγεί στο κεντρικό χολ που οδηγεί στο κεντρικό ξύλινο κλιμακοστάσιο που οδηγεί στον όροφο και σε τρεις μεγάλους χώρους υποδοχής, σαλόνια και τραπεζαρία. Ο πρώτος όροφος ακολουθεί και πάλι τις βασικές αρχές του γαλλικού hôtel privé. Αυτό όμως που ξαφνιάζει στην κατοικία Διομήδη είναι η πίσω, προς τον κήπο όψη με το στοιχείο του πύργου στην αριστερή της πλευρά και την επίσης υπερυψωμένη δεξιά πλευρά, στοιχεία που συναντάμε στις εξοχικές επαύλεις της Κηφισιάς και του Νέου Φαλήρου.
Η κ. Αδάμη με διαβεβαίωσε ότι όλες οι μεταπολεμικές αλλαγές είναι απολύτως αντιστρεπτές και εύκολα το κτίριο μπορεί να επανέλθει στην αρχική του μορφή αφαιρώντας πρόσθετα χωρίσματα και κατεδαφίζοντας τα στοιχεία που κλείνουν την πίσω βεράντα του ισογείου. Οσο για τα προκτίσματα του κήπου, με πιο γνωστό την «Αίθουσα Κήπων» που το 1993 μετονομάστηκε σε αίθουσα «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης», μου λέει ότι δεν αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του κτιρίου. Για την ώρα, προέχει να μαζευτούν τα σκουπίδια από την επιβλητική σκάλα της εισόδου.
