― Aνοιξε το νέο Zonar’s!
― Ναι, αλλά έχει «πόρτα» (εννοούμε τον συνήθως ψηλό και γυμνασμένο νεαρό κύριο που κάθεται στην είσοδο και σε κάποιους επιτρέπει να μπουν, ενώ σε άλλους όχι).
― Επειτα από σαράντα χρόνια βγήκαν οι σκαλωσιές από τη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης και αποκαλύφθηκε η ομορφιά του εμβληματικού μνημείου με τα υπέροχα ψηφιδωτά!
― Ναι, αλλά θέλουν να επανατοποθετήσουν τον σταυρό στην κορυφή της στέγης (με έγκριση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου). Γιατί να το κάνουν αυτό; Η Ροτόντα δεν είναι εκκλησία.
― Είδες το Ακροπόλ Παλάς; Βγήκαν τα πανιά που κάλυπταν την πρόσοψή του κι έτσι όπως προβάλλει φρεσκοβαμμένο αλλάζει το πρόσωπο της Πατησίων.
― Ναι, αλλά πόσο θα αντέξει έτσι; Θα αρχίσουν πάλι οι γνωστοί-άγνωστοι να το μουντζουρώνουν.
Ο διάλογος δεν είναι αληθινός, αλλά θα μπορούσε. Δύσκολα απολαμβάνουμε τη χαρά μιας καλής είδησης, χωρίς… αλλά. Εθισμός στην καχυποψία –όχι ότι θα ήταν παράλογο–, δυσανεξία στα θετικά νέα, διαρκές φλερτ με τα δίπολα και την αντιπαράθεση; Λίγο απ’ όλα, σε συνδυασμό πάντα με την εξαντλητική πορεία των χρόνων της κρίσης, της έντασης, της απογοήτευσης, και το προηγούμενο εξουθενωτικό καλοκαίρι του δημοψηφίσματος και των capital controls. Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι πρόκειται για απλοϊκή σκέψη. Τα πράγματα τις περισσότερες φορές είναι πολύ πιο σύνθετα, προσφέρονται για πολλές αναγνώσεις. Εχουμε, όμως, τόσο μεγάλη ανάγκη από καλά νέα, που δικαιούμαστε, έστω και για λίγο, έστω και επιφανειακά, όπως ίσως ισχυριστούν κάποιοι, να χαρούμε για το νέο Zonar’s στην καρδιά της ταλαιπωρημένης Αθήνας, χωρίς υποσημειώσεις, για τη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης, για το Ακροπόλ που αποκαλύφθηκε με νέο πρόσωπο. Και για πολλά άλλα. Εστω για λίγο ας παραμερίσουμε τα «αλλά».