Δεν χορταίνω να βυθίζομαι σε φωτογραφίες σαν κι αυτή που ανακάλυψα σε ένα εξαιρετικό ιστολόγιο με αντικείμενο την Αίγινα (aeginalight.gr). Την ανάδειξε ο κ. Παντελής Γιαννούλης, ο οποίος σε ένα ωραίο κείμενο επιχειρεί να δώσει απαντήσεις για την κοινωνία του νησιού την εποχή της οικονομικής της ακμής, στα τέλη του 19ου αιώνα.
Με καταγωγή από την Αίγινα και μόνιμος κάτοικός της τα τελευταία χρόνια, ο κ. Παντελής Γιαννούλης ξεφυλλίζει ταυτόχρονα κι ένα προσωπικό οικογενειακό άλμπουμ. Δεύτερος από δεξιά και σε πρώτο πλάνο, ο κομψός κύριος με το σκούρο κοστούμι και το χαρακτηριστικό γένι εικονίζεται ο Νίκος Γιαννούλης, ο παππούς του πατέρα του, που ζούσε σε ένα σπίτι πάνω στην προκυμαία της Αίγινας εκεί που τώρα στεγάζεται το κατάστημα «Δωδώνη», πρώτη γωνία αριστερά από το γνωστό Αιάκειο.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για εκδρομή φίλων σε άγνωστη εξοχή της Αίγινας. Πολύ σωστά, ο Παντελής Γιαννούλης εντοπίζει στη φωτογραφία δύο κόσμους που συνυπάρχουν: τον κόσμο των ενηλίκων με την πιο «ευρωπαϊκή» εμφάνιση και τους δύο χωροφύλακες (στο κέντρο) και τον κόσμο των δύο παιδιών πίσω αριστερά. Κατά τη γνώμη του τα παιδιά αντιπροσωπεύουν διαφορετικούς τύπους Αιγινήτη. «Ο ένας με τη φουστανέλα αντιπροσωπεύει την Αίγινα της υπαίθρου, τη δημοτική παράδοση, αυτή που έρχεται από τους μέσους χρόνους και έχει σαν αναφορά της μια κοινωνία στατική και παγιωμένη, με σεβασμό στην κοινωνική ιεραρχία και μηδενικό ενδιαφέρον για αλλαγές και νεωτερισμούς». Το άλλο παιδί, ωστόσο, με το παντελόνι και τη γεμάτη αυτοπεποίθηση στάση, «εκφράζει τον κόσμο της πόλης, με χαρακτηριστικά την κινητικότητα, την ανησυχία, τη σπιρτάδα και την ευρηματικότητα».
Οσο για τους «αστούς» της φωτογραφίας, αντανακλούν μια στιγμή της ιστορίας του νησιού. «Το είδος του αστού που καθόρισε τον χαρακτήρα της Αίγινας την εποχή της οικονομικής ακμής της, οι άνθρωποι που πήγαιναν για δουλειές κάθε χρόνο στην Ιταλία, που είχαν μετοχές σε ατμόπλοιο, που συνεργάζονταν και συναναστρέφονταν με σημαντικούς επιχειρηματίες της Αθήνας, που έπαιρναν τα καΐκια τους στις ακτές της Λιβύης ή διέσχιζαν με αυτά τον Ατλαντικό για να μαζέψουν σφουγγάρια στην Τάμπα της Φλώριδας και που στον γυρισμό έφερναν χρήματα και ιδέες».
Ο Παντελής Γιαννούλης κλείνει το σημείωμά του με μια έκκληση: θα ήταν ευχής έργο αν κάποιοι που έχουν παλιές φωτογραφίες θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν τα υπόλοιπα πρόσωπα της λήψης. Ή, όπως συνεχίζει, αν μπορούσε να βρεθεί η αυθεντική κορνίζα με τα ονόματα των μελών της παρέας και τον τόπο της λήψης στο πίσω μέρος της, όπως συνηθιζόταν.
