Στάθηκα απέναντι από τη βουβή πολυκατοικία, εκεί στο πεζοδρόμιο της οδού Δηλιγιάννη.

Σε μια ανασκαφή της μνήμης, έρχονται μπροστά εκείνες οι πασχαλιάτικες κάρτες οι ευχετήριες. Τα χάρτινα τεκμήρια μιας εξιδανικευμένης χειρονομίας καλών προθέσεων συνιστούν, και αυτά, έναν παραπόταμο της αστικής ιστορίας.

Κάποια στιγμή, μετά την επιτυχία της «Ζωής εν τάφω» και πιο πολύ μετά το 1930, όταν ήταν πλέον 38 ετών, κατάλαβε πως είχε κατακτηθεί τελείως από την πρωτεύουσα.

Αναθάρρησε η γειτονιά, όταν από το κτίριο της οδού Μαυρομιχάλη 6, απομακρύνθηκαν οι λινάτσες και τα ικριώματα.

Κίνησα πριν από λίγες ημέρες να βρω το σπίτι στον Κολωνό, Ισμήνης και Ραιδεστού. Ηθελα να το δω απέξω, γνωρίζοντας ότι πλέον έχει άλλη ζωή και άλλους ιδιοκτήτες που το φροντίζουν.

Είναι αυτά τα μικρά, απροσδόκητα αδιέξοδα της Αθήνας. Κρύβουν θησαυρούς όταν δεν σε παραπλανούν.

Η μικρή αυτή πολυκατοικία, που ολοκληρώθηκε το 1924 με δύο διαμερίσματα ανά όροφο, είναι ένας άλλος κόσμος.

Τα πήλινα αγάλματα του Απόλλωνα και της Αρτεμης δεν υπήρχαν, αλλά ήταν σαν να τα έβλεπα, εκεί, στην αρχή της σκάλας, μπροστά σε εκείνο το ίδιο σπίτι, Φυλής 234. Δεν έβλεπα τον ανθόκηπο ούτε τις φιστικιές, αλλά ήξερα ότι ήμουν στο ίδιο σπίτι, με τις σκιές περασμένων διαδρομών.

Γωνία Δροσοπούλου και Καλλιφρονά, στέκει αυτή η αρχοντική πολυκατοικία του 1924, με την ημικυκλική γωνία. Είμαστε γνώριμοι επί δεκαετίες, τουλάχιστον εξ όψεως, σαν εκείνους τους γνωστούς που βλέπεις τυχαία στον δρόμο και δεν ξέρεις αν η καλημέρα σου είναι αναμενόμενη ή καθ’ υπέρβασιν.

Ως ένας γίγαντας έτοιμος να ανοίξει τα μάτια του σε μια νέα ζωή, το παλιό ξενοδοχείο Sans Rival, στην οδό Λιοσίων, έχει ιστορίες να αφηγηθεί.

Πώς επηρέασε τις πόλεις μας η πανδημία; Οι περιορισμοί στην κυκλοφορία και την εργασία ανέκοψαν τη συνεχιζόμενη μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων προς τις μεγαλουπόλεις;