Ενα απόγευμα στην πλατεία Ομονοίας πρόσφερε εικόνες από το χθες και το αύριο. Είχα κατηφορίσει την έρημη οδό Σταδίου και είχα προλάβει να πάρω μερικές ιδιαίτερες λήψεις του Αρσακείου, γωνία με Πεσμαζόγλου.

Πόσο συμπαγή και πόσο στέρεα φαντάζουν τα μέτωπα των μεσοπολεμικών πολυκατοικιών στη Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από τη Νεοφύτου Βάμβα και τη Νεοφύτου Δούκα.

Τα δημοσιεύματα, από τη δεκαετία του ’60, που μιλούσαν για την επιχωμάτωση της παραλίας του Νέου Φαλήρου και του Μοσχάτου έρχονται στον νου όταν περνάω από τα έργα της Περιφέρειας στον Φαληρικό Ορμο.

Κάθε φορά που περπατάω στα δρομάκια του Νέου Κόσμου και παρατηρώ τα μέτωπα των μεταπολεμικών πολυκατοικιών, θα φέρω στον νου τις αφηγήσεις των παλαιών κατοίκων.

Πόσο ταιριάζουν οι υπώρειες ενός λόφου με εκείνα τα ψηλόκορμα αρχοντικά, που στοιχειώνουν ακόμη τη μνήμη της πόλης.

Εσταζε από τη βροχή η Φωκίωνος Νέγρη καθώς την κοιτούσα από το μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου. Κάτω από τον λευκό ουρανό, οι πολυκατοικίες της μου φάνηκαν σαν το πιο απτό παράδειγμα ενός μικρού αστικού θαύματος.

Στις βαθιές αστικές κοιλάδες της Αθήνας, εκεί όπου πολλές γενιές έχουν αφήσει ίχνη, υγρασία και σκιές, αναγνωρίζω όσα έχουν μείνει πίσω.

Τα μικρά σπίτια που επιβιώνουν στην οδό Πολυδάμαντος, στο Παγκράτι, παραμένουν μάρτυρες μιας κοινωνικής πραγματικότητας, ξεχασμένης πια εδώ και δεκαετίες. Αυτή τη μικρή οδό, ανάμεσα στην πλατεία Βαρνάβα και στην πλατεία Πλαστήρα.

Λίγες γειτονιές απηχούν τόσο πολλά για την Αθήνα όσο η παλιά συνοικία του Κολωνού.

Οι δύο όψεις της πρωτεύουσας συμβιούν όχι σε απομακρυσμένες περιοχές αλλά ανάμεσα στην Ομόνοια και στο Σύνταγμα.

Στο πεζοδρόμιο της οδού Ακαδημίας, καθώς βαδίζω από την Κανάρη προς τη Σίνα, έχω την άνεση να παρατηρώ τις προσόψεις των πολυκατοικιών.