Εδώ και αιώνες, οι πόλεις σχεδιάζονται με σκοπό να καταπολεμηθούν οι ιοί, το ίδιο ισχύει και για την Αθήνα.

Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για την ύπαρξη όσων έχεις ακούσει, από το να πας να τα βρεις και να σταθείς απέναντί τους.

Σε μια θυρίδα του νου, ξετυλίγεται η παλιά πόλη με τις ιστορίες της. Στη βιβλιοθήκη, οι αθηναϊκοί τίτλοι έχουν ποικιλία και μέσα σε ένα από τα βιβλία βλέπω τα σκίτσα της Ελλης Σολομωνίδη-Μπαλάνου.

Αν πάρει κανείς την οδό Ρόμβης από την Κολοκοτρώνη και κινηθεί μετά προς την Περικλέους, αν βρεθεί, δηλαδή, στην καρδιά του παλιού εμπορικού κόσμου της Αθήνας, θα συναντήσει την οδό Κτενά.

Θα μπορούσε κανείς να δει με τη φαντασία του τις φωτογραφίες του γάμου, τα πρώτα γενέθλια, τη φωτογραφία από την προπαίδευση ή την έξοδο με τον πρώτο μισθό…

Περιήγηση σε μια συνοικία που σηματοδότησε την προσφυγική, τη βιομηχανική, αλλά και τη μουσική ιστορία της χώρας.

Περπατώντας στους δρόμους και στα δρομάκια, ανάμεσα στη Φωκίωνος Νέγρη και την πλατεία του Αγίου Γεωργίου, στην Κυψέλη, ξεχειλίζουν οι αισθήσεις από την αύρα του εικοστού αιώνα.

Οσο πιο τραχύ είναι το αστικό περιβάλλον γύρω από την Ιερά Οδό, όσο πιο θορυβώδες ή αγοραίο, τόσο πιο ανάγλυφα ζωγραφίζεται η ποίηση στα ξεχασμένα στενά εκεί στις παρόδους.

Κατεβαίνοντας από την Καραγεώργη της Σερβίας προς την Αγία Ειρήνη, θα ήθελα να έχω συνοδοιπόρο έναν επισκέπτη της Αθήνας. Θυμάμαι πάντα αυτό που μου είχε πει ένας ξένος ταξιδιώτης, ότι πιο πολύ αυτό που τον γοήτευσε στην Αθήνα ήταν τα δρομάκια κάτω από το Σύνταγμα προς την Αθηνάς και την Ομόνοια.

Πόσοι από τους διαβάτες που έχουν περπατήσει τα τελευταία 100 και πλέον χρόνια στην οδό Πανεπιστημίου είχαν ανεβεί τα σκαλιά της Εθνικής Βιβλιοθήκης;

«Αποφάσισα να γυρίσω στην Καρδίτσα πριν από έναν χρόνο, κυρίως από νοσταλγία για τον τόπο και τους ανθρώπους του». Ακούω τον Αλκιβιάδη Παπαϊωάννου, έναν νέο άνθρωπο, μορφωμένο, προσγειωμένο, με διεθνή εμπειρία και αγάπη για την πατρίδα του.