Κοιτάζοντάς την από ψηλά, από την ασφάλεια ενός ψηφιακού χάρτη λόγου χάρη, το πρώτο πράγμα που ίσως παρατηρήσεις στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι το σχήμα του αστικού της κέντρου: ωοειδές, με κυκλοτερείς οδούς, μεγάλες πλατείες και πρασιές, χαρακτηριστικά κάπως σπάνια για δήμο πλησίον της Αθήνας.

Υπάρχει αυτή η διαδρομή που αφήνεσαι να σε οδηγήσουν τα πόδια μόνα τους, γιατί είναι διαδρομή χωνεμένη με αυλακιές στο σώμα της Αθήνας. Φέρνουν με συνειρμό στο νου τις αρχαίες χαράξεις, την Κοίλη Οδό, αμαξωτούς δρόμους της μνήμης. Αγίου Κωνσταντίνου, ευθεία κάτω, Ακομινάτου δεξιά, Καρόλου, Μάρνη, Μάγερ… Είχα προσπεράσει μια σκηνή κατεδάφισης επί της Αγίου Κωνσταντίνου, στον αριθμό 42, ένα τριώροφο χτισμένο λίγο πριν από την Κατοχή, όχι από τα καλά, αλλά η αποκαθήλωσή του με σόκαρε.

Τη διάπλαση της τάξης των εμπόρων, των βιοτεχνών και των επαγγελματιών, των λεγόμενων «παραγωγικών τάξεων», και τον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας παρουσιάζει το πολυσέλιδο και πλούσια εικονογραφημένο επετειακό λεύκωμα «100 χρόνια ΓΣΕΒΕΕ». 

Με αφορμή το από 23 Ιουνίου 2020 πρωτοσέλιδο άρθρο της «Καθημερινής» καταγγέλλουμε ως εργαζόμενοι που υπηρετούμε επί σειράν ετών στην Αρχαιολογική Υπηρεσία τις πρωτοφανείς επιθέσεις και τον δημόσιο διασυρμό, που υφίσταται το τελευταίο διάστημα η Εφορεία Αρχαιοτήτων πόλης Αθηνών με αφορμή την υπόθεση ανέγερσης ξενοδοχείου επί της οδού Φαλήρου 5. 

Η αγωνία για το μέλλον της Αθήνας εντοπίζεται σε όλες τις εποχές. Πριν από 130 χρόνια, υπήρχε προβληματισμός για το πώς θα αναπτυχθεί η πρωτεύουσα μετά το 1900, και αργότερα, μετά το 1960 υπήρχε έντονη συζήτηση για την εξάπλωση της Αθήνας και την αύξηση των οχημάτων. 

Σε μια χαραμάδα του χρόνου, μέσα από μια θυρίδα του νου, ζωντανεύει και πάλι το παλιό σπίτι. Είναι σαν ένας μεγάλος κύβος με κεραμιδένια στέγη, και μοιάζει από μακριά σαν τα σπίτια που ζωγραφίζουν τα παιδιά. Γύρω γύρω έχει χώρο ελεύθερο και πυκνά, σγουρά πεύκα, με γέρικους κορμούς, μερικοί λοξοί και αναμαλλιασμένοι, γεμάτοι με φωλιές πουλιών που την ώρα του σούρουπου μαυρίζουν τον ουρανό της οδού Πατησίων.

Η απουσία ελέγχου δόμησης στην περιοχή της Ακρόπολης είναι ένα πρόβλημα που χρονίζει .

Μια ολόκληρη ιστορία της Αθήνας, αρραγή και απρόβλεπτη, γράφουν τα μικρά δρομάκια της. Τα αναζητώ σε συνοικίες με την πατίνα του χρόνου και τη σκόνη των γενεών, και εκεί, στη σκιά μεγαλύτερων δρόμων σκοντάφτω πάνω σε σπίτια αφανή στην επίσημη ανάγνωση της πόλης.

Μετά τους αρχαιολογικούς χώρους, από τη Δευτέρα είναι ανοικτά και τα μουσεία της χώρας, περιμένοντας το ελληνικό και το διεθνές κοινό. Η επανέναρξη της λειτουργίας γίνεται με σχολαστική τήρηση των πρωτοκόλλων προστασίας, τόσο για τους επισκέπτες όσο και για τους εργαζομένους.

Κατέβαινα την οδό Αλικαρνασσού στην Ακαδημία Πλάτωνος, σε μια περιοχή «αλλόκοτη» για τα αστικά γούστα, ανάμεσα σε μηχανουργεία, αποθήκες, συνεργεία και σκόρπια διαμερίσματα. Δεν υπήρχε «γειτονιά» σε εκείνο το σημείο που περπατούσα, δεν έβλεπα δηλαδή φούρνους ή μικρά μαγαζιά, αλλά μια οικονομία επισκευής και αποθήκευσης.

Την αποκατάσταση του κτιρίου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και του παρεκκλησίου της στην Πλάκα θα αναλάβει το υπουργείο Υποδομών. Επιπλέον θα μελετήσει και θα ανεγείρει στον ίδιο χώρο ένα νέο εκκλησιαστικό μουσείο, με συνολικό εκτιμώμενο κόστος 13 εκατ. ευρώ.