Την ανησυχία της μετά τις ανακοινώσεις των τελευταίων ημερών για το μετρό της Θεσσαλονίκης εκφράζει η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού (ΕΛΛΕΤ). 

Τελειωμό δεν φαίνεται να έχει η υπόθεση του ξενοδοχείου στην οδό Φαλήρου. Σύμφωνα με έγγραφο που έχει στα χέρια της η «Κ», η προϊσταμένη της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του υπουργείου Πολιτισμού, Πολυξένη Αδάμ-Βελένη, ζήτησε χθες νέα γνωμοδότηση από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο σχετικά με το ύψος του συγκεκριμένου ακινήτου. 

Ενα κτίριο που μπορεί να είχα προσπεράσει αν ήμουν διαβάτης στην οδό Κυψέλης το 1952, απέσπασε τώρα το βλέμμα μου και επιβράδυνε το βήμα μου. Λαμπύριζε στην απέναντι γωνία, σε εκείνο το αργυρόλευκο χρώμα του, λερωμένο από τον χρόνο, σκοτεινιασμένο από την αχρησία.

Αρκεί η θέα της Αθήνας από τον Λυκαβηττό ή από οποιοδήποτε ύψωμα της πόλης, για να αντιληφθεί κανείς σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ότι η Ακρόπολη απειλείται, και όχι μόνο από τα ύψη.

Μετά τον καθορισμό του ύψους, το ΚΑΣ περιμένει τις ρυθμίσεις για τις χρήσεις γης στην περιοχή.

Λουλουδιασμένη και λουσμένη στο φως βρήκα και πάλι την οδό Αγίας Λαύρας στην Κυπριάδου. Είναι ευτυχία να περπατάς σε αυτήν την κηπούπολη ή έστω σε ό,τι απέμεινε από αυτήν, και να είναι άνοιξη και τα τρυφερά φύλλα των δέντρων να ρίχνουν τις πρώτες σκιές και οι κήποι να έχουν αυτά που πρέπει να έχουν οι αθηναϊκοί κήποι, γιασεμιά, γεράνια, γλυσίνες, μπουκαμβίλιες.

Η Ομόνοια είναι ιδέα όσο και πραγματικότητα. Εχει τη δική της μυθολογία και τη δική της σκληρή αλήθεια.

Στη στάση Κλωναρίδου επί της Πατησίων, η παλιά έπαυλη της οικογενείας που έδωσε το όνομά της στην περιοχή, έχει μείνει ένα όστρακο σε μία ξένη χώρα. Δεν είναι πολύς καιρός που είχα αγγίξει την επιδερμίδα αυτού του μοναχικού σπιτιού και εκεί, ανάμεσα στα φυλλώματα και εν μέσω μιας βαριάς σιωπής, είχα εισπνεύσει την ανάσα της, που έβγαινε σαν αόρατος ατμός από τους πόρους της.

Οσο θλιβερό και εξοργιστικό είναι το θέμα της μερικής καταστροφής του νεοκλασικού κτιρίου στην οδό Σταδίου 47, οικία του συλλέκτη Αλεξάνδρου Σούτζου (και άμεσα συνδεόμενο με τη δημιουργία της Εθνικής Πινακοθήκης, μέσω κληροδοτήματος), άλλο τόσο θλιβερή είναι η ευρύτερη αρχιτεκτονική παρακμή της οδού Σταδίου.

Σε ένα συρτάρι βρέθηκε αυτός ο μικρός φάκελος σημαδεμένος με το έτος 1936. Μήνας, Μάιος. Να ήταν Πρωτομαγιά; Σταλμένος, χρόνια πίσω, σαν μια προσφορά φυλαχτών, αυτές οι τέσσερις φωτογραφίες είναι σαν μενταγιόν, σαν εκείνα τα μετάλλια προτομών που στόλιζαν θριγκούς σπιτιών ή πορσελάνες σε εταζέρες συλλεκτών…

Δύσκολοι καιροί για γκραφιτάδες. Η υπαίθρια τέχνη τους δεν έχει και πολλές διεξόδους στην εποχή του παγκόσμιου εγκλεισμού και, στις βεβαιώσεις μετακίνησης πολιτών, δεν περιλαμβάνεται η επιλογή «Β24 – ανάγκη έκφρασης πάνω στις επιφάνειες της πόλης».