Τα πυργόσπιτα της Γλυφάδας μού στοίχειωναν από πάντα τον νου. Είναι σκόρπια πια, ανάμεσα σε ξενοδοχεία, πολυκατοικίες και χαμηλότερα σπίτια με κήπους. Ξεχωρίζουν σαν ψηλόκορμα δέντρα. Είναι μιας ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, τα περισσότερα από τα χρόνια του ’20, όταν η Γλυφάδα γινόταν προορισμός, όταν τα θαλάσσια λουτρά διαφημίζονταν ως συνώνυμα του μοντέρνου τρόπου ζωής, όταν η Αθήνα άλλαζε με την έλευση των προσφύγων.