Μεθαύριο Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου, ο καλός συνάδελφος στην «Κ» και δεινός αθηναιογράφος Νίκος Βατόπουλος ανασύρει μνήμες και αφηγείται ιστορίες με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο μιας παλιάς γειτονιάς της Αθήνας στη νέα του διαδρομή για την Athens Walking Stories.

Από το άνοιγμα μιας εγκαταλελειμμένης ισόγειας κατοικίας, σε έναν από τους δρόμους στον Λόφο Σκουζέ, είχα μπροστά μου ένα θέαμα που θα μπορούσε να είναι εικαστική εγκατάσταση. Μισάνοιχτες οι πόρτες, έκρυβαν μυστικά, ένα σκουπόξυλο έγερνε σε έναν ξεφλουδισμένο γαλάζιο τοίχο, η πέτρινη σκάλα ανέβαινε ανάμεσα σε βεραμάν μπορντούρες και, δεξιά, σε ένα πορτ μαντό κρέμονταν μερικά πουκάμισα και πανωφόρια.

Γωνία Φιλαρέτου και Λασκαρίδου, στην Καλλιθέα, εκεί όπου υπήρχε η γέννηση του «προαστίου» στα τέλη του 19ου αιώνα, προσπαθώ να φανταστώ τα μποστάνια και τους αγρούς, τα κριθάρια και τις παπαρούνες μιας άλλης εποχής. 

Να αποσπαστούν ή να μην αποσπαστούν; Ιδού η απορία και ο νέος διχασμός μας. Εξαρχής να δηλώσω ότι δεν είμαι αρχαιολόγος ή ειδικός στις μεταφορές αρχαίων αντικειμένων ή σε κάθε είδους μεταφορές για να απαντήσω στο ερώτημα. Μέχρι τώρα αυτό θα έπρεπε να θεωρείται λήξαν αλλά όχι, ας μην ξεχνάμε σε ποια χώρα ζούμε.

Πόσες φορές δεν έχει τύχει εκεί που ολοκληρώνεις έναν ανιχνευτικό περίπατο και εκεί που έχεις αρχίσει να υποστέλλεις τη σημαία του ενθουσιασμού με εκείνη την ικανοποίηση που σου έχουν δώσει όσα έχεις εντοπίσει, να πέφτεις σε ένα ωραίο και αναπάντεχο εύρημα…

Από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Χαλκιδικής και Αγίου Ορους, με αφορμή την ολοκλήρωση της αναστήλωσής του, αλλά και τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την ανέγερσή του.

Από το πρωί, εκείνη την ημέρα, είχα πει ότι θα περπατήσω στα στενά του Φιλοπάππου. Ηταν μια παρόρμηση που εκφράστηκε περισσότερο από την έλλειψη του άστεως, από την επιθυμία για εκείνη τη γλυκύτητα που έχει αυτή η γειτονιά της Αθήνας, εκεί που το Κουκάκι γλιστράει στου Φιλοπάππου και που, αν έχεις δύναμη να προχωρήσεις, θα φτάσεις ώς τα Πετράλωνα.

Τα ιδεολογικά αίτια πίσω από τη ματαίωση ανέγερσης εθνικού λυρικού θεάτρου στην Αθήνα του Οθωνα.

Ως γνωστόν, σαράντα πέντε μάστοροι και εξήντα μαθητάδες απασχολούνταν φουλ τάιμ στης Αρτας το γιοφύρι, το οποίο ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν. Πολύ λιγότεροι απασχολούνται στο αναβατόριο της Ακρόπολης, αλλά και αυτό φαίνεται να έχει τα ίδια προβλήματα. 

Ενθουσιασμός επικρατεί στη διασταύρωση των οδών Κολοκοτρώνη 56 και Νικίου 2. Μετά έναν χρόνο πυρετωδών εργασιών, το περιοδικό δρόμου «σχεδία» απέκτησε σπίτι: έναν χώρο διασκέδασης με κοινωνικό πρόσημο, έναν δημιουργικό τόπο συνάντησης, συνεργασίας και αλληλεγγύης.

Υπάρχουν φορές που απλώς θέλεις να χαθείς στους πίσω δρόμους της πόλης. O Κάρολος Ντίκενς έπαιρνε τους δρόμους του Λονδίνου, άλλοτε βάσει σχεδίου και άλλοτε, τις πιο πολλές φορές, χωρίς σκοπό. Εφτανε σε μακρινές συνοικίες, και έμπαινε ακόμη και στα σπίτια των απόκληρων.