Το παλαιότερο μνημείο της οθωμανικής κατοχής των Αθηνών, το Φετιχιέ τζαμί, γνωστό και ως Τζαμί του Σταροπάζαρου, κοντά στη Ρωμαϊκή Αγορά στην Πλάκα, ανοίγει τις θύρες του για το κοινό φιλοξενώντας την πρώτη του έκθεση.

Το σκηνικό μπορεί να είναι το εξής: Βρισκόμαστε σε εστιατόριο του κέντρου της πόλης. Βράδυ. 

Είναι παραμονές Δεκαπενταύγουστου και ισχύουν όλα τα κλισέ που ξέρετε για τον Αύγουστο στην Αθήνα. Εχοντας αυτό κατά νου, η εικόνα που συνάντησα στο Αναγνωστήριο της νέας έδρας της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος με άφησε περίπου άναυδο…

Περπατώντας ανάμεσα στους τουρίστες, η εμπειρία από τη μικρή οδό Βύρωνος, καθ’ οδόν προς το Μουσείο της Ακρόπολης, είναι αντιφατική. 

Μέσα στο κατακαλόκαιρο, αξίζει να εξερευνήσουμε όσα μας προσφέρει η γεμάτη τουρίστες πρωτεύουσα.

Κλειστό παραμένει εδώ και ένα μήνα το Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας έπειτα από έλεγχο της Πολεοδομίας, η οποία διαπίστωσε ελλείψεις στη στατικότητα κτιρίων και απαγόρευσε την πρόσβαση στα εγκαταλελειμμένα βιομηχανικά κτίρια που έχουν χαρακτηριστεί κατεδαφιστέα.

«Πλέον, η γνώση δεν υπηρετείται μόνο στα αμφιθέατρα αλλά και μέσω του Διαδικτύου. επίσης, η γνώση προκύπτει μέσα στην κοινότητα», λέει ο Ανδρέας Κούρκουλας.

Πόσο χάλια μπορεί να είναι μια πόλη, όταν αδειάζει τον Αύγουστο; Και τι σημαίνει «άδεια» για μια πόλη των πέντε εκατ. κατοίκων; Η Αθήνα δεν αδειάζει ποτέ· απλώς ελαφραίνει. 

«Κοιτάξτε αριστερά. Στο βάθος βρίσκεται το σπίτι όπου έγιναν τα γυρίσματα του “Αγρυπνος στο Σιάτλ”», μας λέει ο οδηγός του ταξί που έχουμε πάρει για μια μικρή βόλτα στο κέντρο της επονομαζόμενης σμαραγδένιας πόλης. 

Θυμάμαι πολύ έντονα κάθε Αύγουστο –ευτυχώς είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού– που πέρασα στην Αθήνα. Την πανέμορφη, ερωτεύσιμη, μοναδική, ανεπανάληπτη… όταν έχουν φύγει οι περισσότεροι, Αθήνα. Την έχω ζήσει έτσι την πόλη. Αδεια. Κενή.

Ε​​ίχα φτάσει στο ύψος των δύο πιο ατμοσφαιρικών δρόμων της Πατησίων, λίγο μετά την πλατεία Αμερικής. Η Ευπαλίνου και η Καραμανλάκη ξεχωρίζουν.