Γ​​ια να φθάσεις στη Βικτώρια από την Πατησίων, το πιο απλό είναι να κατηφορίσεις την οδό Χέυδεν, αλλά σε μια παρόρμηση της στιγμής διάλεξα την οδό Γκυιλφόρδου.

​​Ισως να είχε να κάνει με το διαυγές φως, αλλά ο περίπατός μου στην παλιά εμπορική Αθήνα, που σήμερα φιλοξενεί τόσα καφέ και εστιατόρια, με γέμισε χαρά. 

Να μια είδηση που θα έπρεπε να είχε δημοσιευθεί πριν από περίπου 12 χρόνια: το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ανοίγει επιτέλους τις πόρτες του στο κοινό στα τέλη Οκτωβρίου. Μη βιαστείτε να πανηγυρίσετε.

Εγκαινιάστηκε στο κάστρο των Ιωαννίνων το Μουσείο Αργυροτεχνίας, το ένατο μουσείο του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, που σκοπό έχει τη διάσωση της γνώσης για την ηπειρώτικη αργυροτεχνία. 

Μ​​έσα στην ακινησία της, η πόλη αλλάζει γοργά. Και αθόρυβα. Οταν είδα ότι έκλεισε ένα από τα παλιά και οικεία βιβλιοδετεία της οδού Σόλωνος, σκέφτηκα ότι η επιγραφή και μόνο με την καλλιτεχνική, παλιομοδίτικη γραμματοσειρά αιμοδοτούσε ακόμη τη μυθολογία της πόλης.

Α​​πό την αρχή της «χρυσής» δεκαετίας του ’80 μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, στο πεδίο του πολιτισμού, ο Πειραιάς δεν είχε πολλά να προσφέρει. Για τους ανήσυχους περί τέχνης Πειραιώτες, η Αθήνα ήταν μονόδρομος ως προορισμός.

Ο​​ Σεπτέμβριος είναι ο μήνας των αποφάσεων. Θα πάω γυμναστήριο, θα οργανώσω τη δουλειά μου, θα βλέπω πιο συχνά τους φίλους μου… θα αλλάξω τις καθημερινές μου συνήθειες. 

Σε νέο χώρο, στο Γκάζι, ο Δημήτρης Λάλος κάνει το επόμενο καλλιτεχνικό του βήμα, με την ομάδα του «Tempus Verum».

 Ελληνες συγγραφείς τροφοδοτούν τη νέα λογοτεχνική Αθήνα.

Ο Νίκος Διαμαντής «ξύπνησε» το ενδιαφέρον κατοίκων και επισκεπτών με τις δράσεις του στο Δημοτικό Θέατρο.

Ωστόσο, στόχος της μουσειολογικής μελέτης, που εγκρίθηκε χθες, είναι η βελτίωση της εμπειρίας του κοινού.