Οι παλιοί έμποροι των μικρών μαγαζιών του κέντρου περικυκλώνονται από την εξάπλωση του τουρισμού.

Μια ιστορία βιωμένη στα αιμοφόρα αγγεία της πόλης θα μπορούσε να είναι η καθιερωμένη τέτοια εποχή επίσκεψη στον Πάλλη, Ερμού 8, Σύνταγμα.

Τα ήσυχα δρομάκια της Αθήνας… ένας κόσμος παράλληλος, που ζει σχεδόν αυτόνομα σε μια γάζα γαλήνης. Στην οδό Αγράφων, κάτω από τον περιφερειακό του Φιλοπάππου, περπατούσα πάνω-κάτω, συλλογιζόμενος την ποιότητα ζωής που απρόσμενα μπορεί να σου δώσει η Αθήνα.

Σε πολύ κοντινή απόσταση από τη λεωφόρο Συγγρού, στο ύψος του Φιξ και του ΕΜΣΤ, τα μικρά δρομάκια του Κουκακίου μοιάζουν να ζουν μια αυτόνομη ζωή.

Η ανοικοδόμηση του «σημείου μηδέν».

Στην οδό Απόλλωνος επιβιώνουν δύο γοητευτικά ερείπια. Βρίσκονται πλησίον του κέντρου προς την πλευρά του Συντάγματος και στέκουν σφιχταγκαλιασμένα με τις ποδιές τους από πράσινη λινάτσα σαν ποδιά που περιμένει να γεμίσει καρπούς.

Γωνία Πανεπιστημίου και Χαριλάου Τρικούπη βρισκόταν ένα περίεργο σπίτι που δεν έμοιαζε με κανένα. Ηταν έργο του Σταμάτη Κλεάνθη. Είχε μια βαθιά δίρριχτη κεραμιδένια στέγη και παρότι ήταν μόλις διώροφο, αιχμαλώτιζε το βλέμμα, ίσως λόγω της ιδιομορφίας του αυτής.

Υπήρχαν κτίρια στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας που αν είχαν διασωθεί θα ήταν σήμερα αξιοθέατα. Ή τουλάχιστον θα ήταν κομμάτι μιας μοναδικής αστικής ατμόσφαιρας.

Ετυχε να ξαναδιαβάσω έπειτα από πολλά χρόνια το βιβλίο του Νίκου Δήμου «Από την Μιχαήλ Βόδα στην Σύρου», από τις εκδόσεις Νεφέλη, έκδοση του 1994.

Υπάρχει ένα νοητό τρίγωνο στο Μεταξουργείο, κάτω από την πλατεία Καραϊσκάκη, ανάμεσα στην Αχιλλέως, τη Λένορμαν και την Κωνσταντινουπόλεως. Είναι ένα ξέφτι της παλιάς γειτονιάς, που στο κομμάτι αυτό ατύχησε μετά τις ρυμοτομήσεις που μετέτρεψαν αστικούς δρόμους σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας.

«Εκπονούνται τάχιστα οι μελέτες», λέει το ΥΠΠΟΑ, με συνδρομή ιδιώτη χορηγού και σκοπό την ένταξη στο ΕΣΠΑ 2021-2027.